tongue เราต่างขีดเขียนเส้นทางเดินชีวิต ด้วยตัวเราเองผิดถูกดีชั่วคือการกระทำซึ่งเป็นผลกรรมมาถึงปัจจุบัน..ถามว่าเราเคยทบทวนกรรมของตนเองหรือไม่? ก่อนที่จะไปสนใจกรรมของคนอื่น..สร้างกรรมดีจริงแล้วหรือ? เอาง่ายๆแค่นี้แหละทำให้ได้ก่อน..ทำความรู้จักตนของตนให้ดีเสียก่อนแล้วถึงเมตตาผู้อื่น...จิตใต้สำนึกคืออะไร? รบกวนท่านผู้รู้แนะนำด้วยค่ะ..

ผมไม่รู้จักตนเองหรอกครับ นี่ไม่ใช่ผม ไม่ใช่ตัวตนของผม เกิดจาก รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ
มาประกอบกันชั่วคราวเท่านั้น สุดท้ายผมต้องแก่ ผมต้องเจ็บ ผมต้องตาย สรรพสิ่งในโลกนี้เหมือนกันหมดแม้แต่สิ่งไม่มีชีวิต สุดท้ายก็ต้องชำรุด เสื่อม ไม่คงทนถาวร ไม่ยั่งยืน ทั้งเงินทอง ลาภ ยศ เกียรติศักดิ์ เราจะยึดมั่นถือมั่นมันทำไม มันไม่ใช่ของเรา มันเป็นของธรรมชาติ หรือ ธรรมะ

ไม่เที่ยง เกิดดับ ธรรมะ ธรรมชาติ ..ดิฉันอาจจะแปลกว่าตรงที่รู้จักตนของตนเอง..หิวก็ทานข้าว...ง่วงก็นอน..เวลาดิฉันคิดชั่ว(อกุศลจิต) เวลาดิฉันคิดดี(กุศลจิต) เวลาดิฉันทำกรรมดีก็เรียกว่าทำดี เวลาดิฉันทำกรรมชั่วก็เรียกว่าคนชั่ว ดิฉันระลึกที่กรรมดีกรรมชั่วของตนเสมอ..แล้วนำมาพิจารณาสร้างกรรมดีละกรรมชั่วค่ะ นี่แหละค่ะที่อาจจะทำให้ดิฉันรู้จักตัวตนดิฉันเองค่ะ ดิฉันดีหรือชั่วไม่มีใครรู้ได้..นอกจากตัวดิฉันเองค่ะ..พื้นๆบ้านๆค่ะ ดิฉันไม่มีความรู้ทางธรรมะมากนัก..และเป้าหมายที่แท้จริงคือนำคำสอนของพระพุทธองค์มาใช้ได้จริงในชีวิตประจำวันและนำพาชีวิตสู่สุขคติค่ะ..ดิฉันรู้สึกตัวเสมอค่ะ

พระพุทธองค์สอนให้มนุษย์ดับต้นเหตุแห่งทุกข์ทั้งปวง คือดับความพอใจ ไม่พอใจ ของตน นี่คือเหตุที่ตามมาของทุกข์ทั้งปวงของมนุษย์ เราต้องมีปัญญาดับเหตุแห่งทุกข์ที่ตามมาของมนุษย์ก่อน ที่เราเกิดทุกข์ก็เพราะความไม่รู้ เพราะความเชื่อของเรา ไปหลงกับสิ่งนั้น หลงตัวเรา หลงสิ่งที่มากระทบตัวเรา เราต้องใช้ปัญญาเพื่อมาดับเหตุแห่งทุกข์ เราก็จะรู้ว่าสิ่งไหนผิด สิ่งไหนถูก(นี่เรียกว่าเรามีปัญญา) เราก็จะไม่ทำผิดเอง การให้ทาน การทำดี ถือศีล สงเคราะห์ผู้อื่น ความสงบ สมาธิ ความตั้งมั่น คือ ผลที่ได้จากการหยุดความพอใจ ไม่พอใจนั้นเอง
การหยุดความพอใจ (โลภ) และ ความไม่พอใจ (โกรธ) และความ (หลง) คือบุญสูงสุดแล้ว การทำดีคือผลจากการมีปัญญาเห็นชอบ เมื่อเห็นชอบย่อมคิดชอบ เมื่อคิดชอบย่อมพูดชอบ และทำชอบ(ทำดี)
แล้วเราจะหยุดความพอใจ ไม่พอใจ ได้อย่างไร ก็คือ การวิปัสสนา ฆ่าตัวตนของเรา (พิจารณจากาขันธ์ 5) ฆ่าสิ่งที่มากระทบตัวเรา (พิจารณาอินทรีย์ 6) ว่าทุกสิ่งทุกอย่างมีเกิดขึ้น มีตั้งอยู่
สุดท้ายแตกสลายหายไป ไม่มีตัวตน ยกตัวอย่าง เมื่อเราเห็นข้าว พิจารณาข้าวไม่เที่ยง กินข้าวไปแล้วเคี้ยวข้าว สุดท้ายข้าวแตกสลายลงท้อง กลายเป็นอุจจาระ ไม่มีข้าว
ได้รสจากข้าว พิจารณารสไม่เที่ยง ได้รับรส สุดท้ายรสหายไป ไม่มีรสข้าว


การรู้จักตนเองคือ ให้เรารู้จักว่าเราประกอบจากขันธ์ 5 มาประกอบกันชั่วคราวเท่านั้น สุดท้ายต้องแยกแตกสลายหายไป ไม่มีตัวเรา เราต้องตาย นี่คือการดับทุกข์เกิด แก่ เจ็บ ตาย เราก็จะไม่กลัวสิ่งเหล่านี้เลย การทำบุญเพื่อให้ได้บุญ บุญในที่นี้คือ ความสุขถาวรภายในจิตใจของเรานั้นเอง เมื่อเราดับความพอใจ ไม่พอใจไม่ได้ นี่แหละเราบำเพ็ญเพียรสู่ทุกข์ทุกวินาที สะสมภายในใจมากขึ้น แก้ไม่ได้
เกิดทุกข์มหาศาล นี่แหละบาป หรือ นรก ถ้าดับได้นี่แหละคือบุญสูงสุดของชีวิต สิ่งดีต่างๆ ก็ตามมา
การแสวงบุญ ทอดผ้าป่า ไหว้เจดีย์ เข้าวัด สิ่งเหล่านี้คือผลจากการมีศีล ศีลมาจากปัญญา ปัญญามาจากวิปัสสนาภานา (ในพระไตรปิฎกสอนเรื่องทุกข์ และการดับทุกข์เท่าน้้น)

...จิตใต้สำนึกคืออะไร? รบกวนท่านผู้รู้แนะนำด้วยค่ะ..

จิตใต้สำนึก คือ ความดีหรือชั่วที่มีกำลังแรงอยู่ใต้สามัญสำนึก จะปรากฎเมื่อถูกกระตุ้นหรือถูกจี้โดยผู้รู้ เหมือนฝุ่นผงที่นอนก้นตอนน้ำนิ่งหรือตอนน้ำตกตะกอน จะขุ่นขึ้นเมื่อถูกกวน ถ้าจะเปรียบ จิตใต้สำนึก ก็คือ อนุสัยหรือสันดานนั้นเอง ทำแต่สิ่งดีๆ อนุสัยก็ดี หากทำแต่สิ่งที่ไม่ดี อนุสัยก็จะชั่ว

มีผิดถูก เพราะความเห็นส่วนตัว พิจารณาด้วยนะ

เราบังคับตัวเองให้ทำชั่ว ทำดี ไม่ได้

งั้นเราก็รักษาศีลไมได้ละสิ เพราะศีลคือข้อบังคับ ศีลคือข้อห้าม ธรรมทุกหมวดต้องปฏิบัติ ต้องทรมานตน ต้องบังคับตน ถ้าเป็นที่อย่างคุณโพส คนทุกคนก็ไม่สามารถเป็นคนดีได้ แถมเป็นคนชั่วไม่ได้อีก เลยต้องอยู่กลาง ๆ

คุณเริ่มมั่วแล้วนะ เพราะธรรมหมวดอื่นคุณไม่รู้จักเลย รู้แต่ "เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ"
ตอบกระทู้ก็มีแต่ เวทนา สัญญา ฯลฯ แถมรู้ไม่จริงอีก

ศึกษาธรรมหมวดบ้างนะ หู ตาจะได้กว้างไกล

งั้นเราก็รักษาศีลไมได้ละสิ เพราะศีลคือข้อบังคับ ศีลคือข้อห้าม ธรรมทุกหมวดต้องปฏิบัติ ต้องทรมานตน ต้องบังคับตน ถ้าเป็นที่อย่างคุณโพส คนทุกคนก็ไม่สามารถเป็นคนดีได้ แถมเป็นคนชั่วไม่ได้อีก เลยต้องอยู่กลาง ๆ

คุณเริ่มมั่วแล้วนะ เพราะธรรมหมวดอื่นคุณไม่รู้จักเลย รู้แต่ "เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ"
ตอบกระทู้ก็มีแต่ เวทนา สัญญา ฯลฯ แถมรู้ไม่จริงอีก

ศึกษาธรรมหมวดบ้างนะ หู ตาจะได้กว้างไกล

เราทำดีทำชั่วก็เพราะสัญญากุศล
เราต้องเปลี่ยนสัญญา อกุศลให้เป็นสัญญญากุศล เมื่อสัญญาเป็นกุศล เราก็จะคิดแต่กุศล เมื่อคิดกุศลก็จะทำจะพูดแต่กุศลเมื่อมีสิ่งมากระทบ ทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ

เราไม่ได้ทำตามใจ ใจไม่ได้สั่งกาย แต่สัญญาต่างหากที่สั่งใจ ใจสั่งกายอีกครั้งหนึ่ง

"เราบังคังให้ตนเองทำดีไม่ได้ ถ้าสัญญาเรายังเป็นอกุศล"

การรักษาศีล เรารู้ได้อย่างไรว่าการรักษาศีล คือการไม่ทำชั่ว ละความชั่ว ก็เพราะ (คุณจำ) ศีลข้อห้ามว่าข้อนี้คืออะไร ผิดหรือชั่วอย่างไร แล้วอย่างนี้ไม่เรียกว่าจำสิ่งกุศลได้อย่างไร

เราแยกแยะ กุศล อกุศล ได้ก็เพราะ "ปัญญา"

"มโนปุพพังคมา ธัมมา มโนมยา มโนเศรษฐา" ใจเป็นใหญ่ ใจเป็นประธาน ทุกสิ่งสำเร็จได้ด้วยใจ พุทธพนจ์ บทนี้ก็ผิด

ที่จริงควรเป็น "เราบังคับให้ตัวเองทำดีไม่ได้ เพราะขาด "สติ" ขาด "ปัญญา"
การแยกแยะอย่างนี้แหละเขาเรียก "ปัญญา"

"รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ" ท่านจัดเป็น "ไตรลักษณ์" อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ท่านให้ละ ให้ปล่อยวาง คุณกลับยึดติด เอา "สัญญา" มาใช้ในการแยกแยะธรรม มาแยกแยะความดีความชั่วเสียได้

ศาสนาพุทธเป็นศาสนาของ "ปัญญา" พระพุทธองค์ตรัสรู้ได้เพราะ "ปัญญา"
ท่านจึงว่า ผู้มีปัญญาเป็นผู้สูงสุด

ผมว่าคุณควรศึกษาเรื่อง "ปัญญา" ให้มากนะ

ถ้าคุณไม่อ่านพระไตรปิฎก
คุณก็ไม่จำ คุณไม่จำคุณก็ไม่รู้ ไม่รู้ก็ไม่มีปัญญา ไม่มีปัญญาก็ดับเหตุแห่งทุกข์ไม่ได้