เห็นหัวข้อแล้วอย่าเข้าใจผิดว่าเป็นกระทู้การเมืองนะครับ บางท่านเวลาเข้ามาตอบกระทู้
เพียงอ่านแค่หัวข้อแล้วตอบเลย คือสรุปได้โดยไม่ได้อ่านเนื้อหาในกระทู้ แบบนั้นดูไม่ค่อย
ยุติธรรมกับผู้ตั้งกระทู้เท่าไรนัก
กระทู้นี้เป็นการยกตัวอย่างในเรื่องของ "สิทธิ" "หน้าที่" และ "คุณธรรม" โดยสมมติเอา
โครงเรื่องตามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงในปัจจุบัน
ก็มัน สิทธิ์ ของฉัน แล้วเธอจะทำไม
กรุงเทพมหานคร ณ อพาร์ทเมนต์แห่งหนึ่งอันเป็นที่พักอาศัยของคนจากทุกภมิภาคที่เข้ามาอาศัยเพื่อทำงานรับจ้าง
อพาร์ทเมนต์แห่งนี้มักมีปัญหาในเรื่องของมลภาวะทางเสียงจากผู้พักอาศัย
"สาว" เด็กสาวจากต่างจังหวัด เธอย้ายเข้ามาศึกษาต่อในระดับมหาวิทยาลัยของรัฐ เธอเลือกมาพักอาศัยที่
อพาร์ทเมนต์แห่งนี้เพราะมีราคาไม่แพงมากนัก เพื่อต้องการประหยัดรายจ่าย เพราะฐานะทางบ้านไม่ได้
ค่อยดีนัก บวกกับค่าห้องพักก็ราคาไม่แพง แต่มันก็ค่อนข้างแพงอยู่ดีสำหรับคนฐานะอย่างเธอ แต่เธอก็
กัดฟันยอมจ่าย เพราะคงหาห้องที่ราคาถูกอย่างนี้ได้ยากนัก โดยหารู้ไม่ว่าเธอจะต้องเจอกับอะไรบ้าง
ณ ที่แห่งนี้ เพราะวันที่เธอมาจองห้องพักนั้นเธอก็ดูแล้วว่าไม่น่ามีปัญหาอะไร สถาณการณ์เรียบร้อย
ทุกอย่างดูแล้วบรรยากาศเงียบเหมาะแก่การทบทวนตำรา
สาวเข้ามาอยู่ที่อพาร์ทเมนต์แห่งนี้ได้ประมาณ 3 วันก็เริ่มรู้สึกผิดปกติ หลายห้องเริ่มพาเพื่อน
มาดื่มเหล้า สังสรรค์ เปิดเพลงเสียงดัง เธอเดินลงไปแจ้งเจ้าหน้าที่ของหอพัก แต่ก็เท่านั้นเองพอ
คล้อยหลังเจ้าหน้าที่ไม่นาน ก็กลับมาเป็นเมือนเดิม เจ้าหน้าที่ก็ไม่ได้จัดการอะไรอย่างเด็ดขาด
คงปล่อยให้เป็นไปอย่างนี้เรื่อยมา
สาวยังไม่อยากย้ายที่อยู่เพราะเธอยังอยากประหยัดค่าใช้จ่าย กัดฟันทนต่อมลภาวะจากผู้ร่วม
เช่าอาศัย แต่วันสอบใกล้เข้ามาทุกขณะ เธอต้องทบทวนตำราเพื่อเตรียมตัวสอบ
ช่วงสอบ
สี่ทุ่มตรง.....ก๊อกๆๆ.....สาวเดินไปเคาะประห้องข้างๆที่เป็นต้นเสียงที่กำลังเปิดเพลงเสียงดัง
จนสาวไม่สามารถข่มตาหลับลงได้ เธอตัดสินใจที่จะไปขอร้องให้เจ้าของเสียงเพลงลดเสียงเพลงลง
เจ้าของห้องเดินมาเปิดประตู เป็นหญิงสาววัยไล่เลี่ยกันกับสาว
เจ้าของห้อง : ค่ะ.....มีอะไรคะ
สาว : ค่ะ.....คือพรุ่งนี้ดิฉันต้องเตรียมตัวไปสอบน่ะค่ะ แล้วก็อยากพักผ่อน ขอความกรุณาลดเสียง
เพลงให้เบาที่สุดได้มั้ยคะ
เจ้าของห้องมองสาวด้วยสายตาดุดันด้วยท่าทีที่มีอคติ เธอรู้สึกเหมือนโดนใครตบหน้าเพราะ
เธอคิดด้วยจิตใจอันคับแคบและมีอคติว่าเธอกำลังโดนสาวตำหนิ ต่อว่า ทั้งๆที่สาวแค่ต้องการ
มาขอร้อง เจ้าของห้องพลันสวนกลับไปทันทีว่า
เจ้าของห้อง : แล้วจะทำไมเหรอคะ คุณมายุ่งอะไรด้วย นี่มันเป็นสิทธิ์ของฉัน
เมือสาวได้ยินดังนั้น เธอรู้ได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้ถึงแม้จะคุยต่อก็คงป่วยการ เธอไม่มีเหตุผล
เผลอๆอาจมีการทำร้ายร่างกาย ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่สาวต้องการ เธอแค่ต้องการเรียกร้องสิทธิของเธอ
.....เธอจ่ายเงินค่าเช่าเหมือนกับผู้เช่าทุกคนที่นี่.....เธอมีสิทธิที่จะพักผ่อนโดยที่ไม่มีใครรบกวน
.....ผู้หญิงคนนี้ไร้สามัญสำนึก ไร้มโนธรรม และยิ่งไม่มีคุณธรรม ไม่เคารพต่อสิทธิของผู้อื่น
และยิ่งไม่รู้จักการใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับผู้อื่นในสังคม
สาว : ค่ะๆ งั้นไม่รบกวนแล้วนะคะ (ใครรบกวนใครกันแน่)
สาวยุติการสนทนาพร้อมเดินกลับห้องพลันคิดในใจว่าผู้หญิงคนนั้นช่างใจคอคับแคบนัก ทำไมเหรอ
เธอมีสิทธิ์ที่จะฟังเพลงในขณะที่ฉันไม่มีสิทธิ์พักผ่อนหรือไงกันล่ะ.....เธอจึงเป็นฝ่ายเงียบและ
อดทนต่อไปรอให้พ้นเทอมนี้ไปก่อน
สาวตัดสินใจย้ายห้องพักในเทอมนั้นหลังจากสอบเสร็จ เธอสอบได้คะแนนไม่ดีนัก แต่เธอ
ก็คิดว่านี่คงเป็นช่วงเวลาแห่งความซวยของเธอเอง มันช่างไม่ยุติธรรมกับเธอเอาเสียเลย
ที่มาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ เธอต้องทนประสาทเสียกับผู้เช่าอื่นๆทั้งเทอม
เรื่องนี้แสดงให้เห็นถึงความไม่เข้าใจในเรื่อง สิทธิและหน้าที่.....คุณมีสิทธิที่จะฟังเพลงได้
แต่ถ้าเสียงเพลงของคุณไปรบกวนผู้อื่น แสดงว่าคุณกำลังไปล่วงละเมิดสิทธิของผู้อื่นอยู่
เพราะผู้อื่นเขาก็มีสิทธิที่จะพักผ่อนได้โดยที่ไม่มีเสียงดังรบกวนเหมือนกัน คุณกำลังใช้
สิทธิของคุณโดยไม่ชอบธรรม เพราะสิทธิของคุณกำลังสร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่น
หากต้องการฟังเพลงก็ควรเปิดเสียงเบาๆแค่พอได้ยินก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องเร่งให้
สุดเสียงไปรบกวนผู้อื่น.....เพราะ
ความไม่เข้าใจต่อสิทธิและหน้าที่ของตนนี้เอง เรามักได้ยินข่าวๆออกมาอยู่เรื่อยๆว่า
“มีการฆ่ากันตาย เหตุเพราะรำคาญเสียงไก่ที่คู่กรณีเลี้ยงไว้ส่งเสียงดังรบกวนจน
ประสาทเสีย” หรือไม่ก็ “ฆ่ากันตายเพราะรำคาญเสียงสุนัข ...
สุนัขชอบมาถ่ายหน้าบ้าน...รำคาญเสียงนก เจ้าของเลี้ยงไว้ดูแลไม่ดี ปล่อยให้
รบกวนชาวบ้าน.....ประมาณนั้นก็ว่ากันไป” เพราะการไม่เคารพสิทธิของผู้อื่นย่อม
ก่อให้เกิดปัญหาตามมา
สิทธิ ควรมาคู่กับ คุณธรรมและสามัญสำนึก
