ในสมัยปัจจุบันนี้ พระโสดาบันจะไกลเกิน ที่เราจะหวังไหม ครับ

ในสมัยปัจจุบันนี้ พระโสดาบันจะไกลเกิน ที่เราจะหวังไหม ครับ

ในสมัยปัจจุบันนี้ พระโสดาบันจะไกลเกิน ที่เราจะหวังไหม ครับ

จะว่าไกลก็ไกล จะว่าใกล้ก็ใกล้ ขึ้นอยู่วาสนาบารมีและแนวทางในการปฏิบัติ ที่บำเพ็ญมาในอดีตชาติ
ซึ่งแนวทางหรือปฏิปทานี้ ท่านแบ่งเป็น

๑. ปฎิบัตยาก - รู้ช้า
๒. ปฏิบัติยาก - รู้เร็ว
๓. ปฏิบัติง่าย - รู้ช้า
๔. ปฏิบัติง่าย - รู้เร็ว

หรือ .. ท่านว่าผู้ที่ปฏิบัติใน สติปัฏฐานสี่ ไม่เกิน ๗ ปี ได้บรรลุธรรมเป็นพระอริยะ แน่นอน

ถ้าเจ้าของกระทู้ เป็นประเภท ปฏิบัติง่ายและรู้เร็ว หรือมุ่งปฏิบัติใน สติปัฏฐานสี่ อย่างสม่ำเสมอ
๗ ปี นี่ไม่นานนะ พระอริยะ ก็อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม ..

ไอ้กระผม ..ประเภทข้อ ๑ ยกกำลังสอง..คงอีกหลายอสงขัยกัปป์..แหง๋มๆ

ผมมีความเชื่อว่า
ตราบใดศรัทธาในการที่จะแสวงหาความหลุดพ้นไปจากกองทุกข์ทั้งหลายยังไม่เหือดแห้งหายไป
และเมื่อใดความรู้เห็นว่าอะไรคือทุกข์ อะไรคือเหตุให้เกิด เป็นสิ่งที่เริ่มจะเข้าใจขึ้นมาบ้าง
ตราบนั้น การเข้าสู่กระแสแห่งอริยบุคคล ก็ไม่ใช้สิ่งที่อยู่ไกลแต่ประการใด...


ชีวิตประกอบอยู่ด้วยขันธ์ทั้ง๕
ขันธ์ทั้ง๕ ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา
ความทกุข์เกิดจากความเข้าใจว่าขันธ์ทั้ง๕คือตัวเรา เป็นเรา เป็นตัวตนของเรา

ความเข้าใจว่าร่างกายและจิตเป็นตัวเรา เป็นตัวเป็นตน
ทั้งเข้าใจว่าภายหลังจากร่างกายนี้ดับสลายหายไปแล้ว ก็จะหรือจิตที่เป็นอัตตาตัวตนไปปรากฏยังที่อื่นๆอีก
หรือทั้งเข้าใจว่าหลังจากร่างกายนี้ดับสลายหายไปแล้ว จิตที่เป็นอัตตาตัวตนจะไม่ไปปรากฏยังที่อื่นๆอีก
หรือทั้งเข้าใจว่าหลังจากร่างกายนี้ดับสลายหายไปแล้ว จิตที่เป็นอัตตาตัวตนไปปรากฏยังที่อื่นๆอีกก็มี ไม่ไปปรากฏยังที่อื่นๆอีกก็มี

ความเข้าใจทั้งหลายที่ว่านี้ ก็เป็นเพียงสักแค่ว่าความรู้สึก เป็นเพียงความเห็นความเข้าใจอย่างหนึ่งเช่นนั้นเอง

เมื่อเริ่มดำเนินเข้าสู่เส้นทางอริยมรรคได้แล้ว
จับเส้นทางอริยมรรคที่ถูกต้องได้แล้ว
ความเข้าใจ ความเห็นว่า จิตหรือวิญญาณนี้เป็นอัตตาตัวตน จะไม่ปรากฏเกิดขึ้นอีกต่อไป
ความทุกข์วิตกกังวลในเรื่องของจิตวิญญาณหลังความตายจะไม่มีอีกต่อไป
ความทกุข์ที่เกิดขึ้นเฉพาะหน้าในปัจจุบันนี้เท่านั้น คือความสำคัญที่จะต้องดับให้ได้ ข้ามผ่านไปให้ได้

ร่างกายและจิตใจทั้งหมดทั้งสิ้นนี้ คือขันธ์ทั้ง๕
ไม่ส่วนอื่นใดที่นอกเหนือไปจากขันธ์ทั้ง๕

ความรู้สึกว่าเป็นเรา เป็นตัวตนของเรา เป็นเพียงสักแต่ว่าความรู้สึก
เกิดขึ้น มีขึ้นได้ เพราะอาศัยเหตุและปัจจัยในการเกิดขึ้นมีขึ้น
ความรู้สึกว่าเป็นเรา ว่าเป็นตัวตนของของเรา มีการเกิดดับอยู่ตลอดเวลา
การศึกษาเรียนรู้พุทธศาสนาจะทำให้มองเห็นความเกิดดับของความรู้สึกที่ว่านี้ได้

เมื่อใดที่เห็นความจริงแท้ของความรู้สึกว่าเป็นเราเป็นตัวตนของเรา ได้แล้ว
ความทุกข์อันมีสาเหตุมาจากความรู้สึกที่ว่านี้ ก็จะเริ่มเบาบางลง เจือจางลง
ความกำหนัดยินดีหวงแหนในร่างกายและจิตนี้ ก็จะค่อยๆคลายลงไป
ความไม่พอใจในร่างกายและจิตอื่นๆ ก็จะเริ่มไม่ปรากฏให้เห็นได้โดยง่าย...

เมื่อใดที่เห็นความจริงแท้ของความรู้สึกว่าเป็นเราเป็นตัวตนของเรา ได้แล้ว
ความทุกข์อันมีสาเหตุมาจากความรู้สึกที่ว่านี้ ก็จะเริ่มเบาบางลง เจือจางลง
ความกำหนัดยินดีหวงแหนในร่างกายและจิตนี้ ก็จะค่อยๆคลายลงไป
ความไม่พอใจในร่างกายและจิตอื่นๆ ก็จะเริ่มไม่ปรากฏให้เห็นได้โดยง่าย...ที่เป็นสีแดง นี้เป็นจาก

ความเข้าใจของท่านเอง หรือ จากตำราครับ

เป็นเพียงประสพการณ์ความเห็น ที่เกิดจากการเฝ้าดูธรรมชาติที่เรียกว่า"จิต" ครับ


เพราะสิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี
เพราะสิ่งนี้เกิด สิ่งนี้จึงเกิด

เพราะสิ่งนี้ไม่มี สิ่งนี้จึงไม่มี
เพราะสิ่งนี้ ดับสิ่งนี้จึงดับ

ผู้ศึกษาและปฏิบัติจะรู้เห็นได้ด้วยตนเอง ครับ

เมื่อเห็นว่าจิตหรือวิญญาณนี้มิใช่อัตตาตัวตนได้อย่างไม่มีอะไรสงสัยอีกต่อไป
ตำราหรือคำพูดใดๆ ก็ย่อมไม่มีเหตุผลพอที่จะทำให้เกิดความสะดุ้งหวั่นไหวใดๆได้อีกต่อไป ครับ...

ในสมัยปัจจุบันนี้ พระโสดาบันจะไกลเกิน ที่เราจะหวังไหม ครับ