ต่อไปจะวิกลจริตหนักกว่าเดิมและได้รับการดูถุกเหยียดหยามจากคนรอบข้าง

หมายถึง เจ้าของกระทู้ใช้ป่าว
ด้วยเหตุอันใด หน๋อ...

จะไปหวังหลุดพ้นหรอ แค่รู้ขันธ์ที่อยู่ในยังหมดสิทธิ์!ทำกุศลฌาณให้ได้ก่อนเหอะ

อืมม

เอกอนไม่ค่อยเข้าใจความนัยเลยแฮะ
ไม่เป็นไร

อ่านความเห็นของท่านstudent ท่านย่าทัก กะท่านโฮฮับ(ส่วนต้น)แล้ว
ทำให้เอกอนนึกไปถึงคำสอนขององค์ศาสดาในเรื่องอันว่าด้วย

"การคลายความยึดติด...." น่ะ

เราต้องคลายความยึดติดจากสิ่งที่เราเป็นเสียก่อน
เราจึงจะเห็น ความเป็นเช่นนั้นของสิ่งที่เราเคยยึดติด เหร๋อ...

และ พออ่านมาถึงท่าน คนธรรมดาๆ

เพราะ ขันธ์ห้า ที่เราหลงยึดติด

อืมม และท่านคนธรรมดา ๆ ก็นำเข้าสู่ทาง อริยสัจสี่ พอดีแฮะ

เช่นกัน

อิอิ MP3 เพื่อนเอามาให้
ไม่เคยคลิ๊กฟัง จั๊กกกกที
เพิ่งจะมาพลั้งมือตะกี้นี้เอง
อิอิ

http://www.fungdham.com/sound/popup-sou ... k4-08.html



อิอิ

เพื่อน ๆ ยังแสดงความเห็นต่อได้นะจ๊ะ

ปฏิจจสมุปบาท ที่ตรัสจากพระโอษฐ์

อวิชชา คือ ความไม่รู้ อริยสัจจ4
สังขาร คือ กายสังขาร วจีสังขาร จิตตสังขาร

กายสังขาร คือ ลมหายใจ
วจีสังขาร คือ วิตก วิจารณ์
จิตตสังขาร คือ สัญญาเวทนาเจตนา ผัสสะมนสิการ


เพราะยังไม่มีความรู้แจ้งในอริยสัจจ์ จึงยังมีสังขารสาม

และเมื่อรู้แจ้ง อริยสัจจ์ สังขารทั้งสาม จะสิ้นไปด้วย วิราคะธรรม

เพราะ มีสังขารสาม จึงมี วิญญาณหก คือ วิญญาณทางตาหูจมูกลิ้นกายใจ

นี่คือปฏิจจสมุปบาทจากพระโอษฐ์ ท่านผู้รู้ท่านใดพอจะไขความได้บ้างไหมหนอ

ว่า ความไม่รู้แจ้งอริยสัจจ์ ทำให้มีสังขารสามได้อย่างไร
และสังขารสามทำให้มี วิญญาณทางอายตนหกได้อย่างไร

จังบัง จังจัง

......

รอชมด้วย

อวิชชา ทำให้เกิด ลมหายใจ

ไม่ว่าอย่างไร ก็หาเหตุผลมาประกอบไม่ได้

ใครอธิบายได้บ้าง

ต้องดูหลักเหตุและผล ด้วย

ก่อนอื่นเราต้องเข้าใจก่อนว่า ลมหายใจมันเป็นอะไรอย่างไรครับ
ถ้าเรามาพิจารณาภายในกายใจของเรา(เน้นของเรา)

ตัวตนของเราประกอบด้วยขันธ์ห้า แยกออกเป็นรูปและนาม
รูปในที่นี้ก็คือในส่วนที่เป็น กาย

กายของเรานั้นประกอบขึ้นด้วยธาตุทั้งสี่คือ ดิน น้ำ ลมและไฟ
อันที่จริงแล้ว ที่เรามองเห็นธาตุลม เป็นลมหายใจของเราก็เพราะ
เรามีอวิชาเป็นเหตุปัจจัยตัวแม่ เกิดสังขารการยึดมั่นถือมั่นขึ้น จนมีตัวรู้
ที่เรียกว่าวิญญาณ มาเป็นเหตุให้เกิด รูปนาม

ดังนั้นกล่าวได้เลยว่า ลมหายใจมันก็คือ ธาตุลมที่มีอยู่ทั่วไปตามธรรมชาติ
แต่เราไปยึดมั่นถือมั่นว่าเป็นตัวเรา มันจึงเกิดเป็นลมหายใจขึ้นหรือที่เรียกว่า
กายสังขารนั้นแหล่ะครับ

ขออธิบายคำว่าสังขารเพิ่มเติมหน่อยครับ ผมเห็นมีหลายๆท่าน
แสดงความเห็นบ้าง โพสบทความของคนอื่นบ้าง ในเรื่องของสังขาร
ผมดูแล้วทั้งคนโพสและเจ้าของบทความยังขาดความเข้าใจในเรื่องของสังขาร

พระพุทธองค์ทรงเน้นย้ำเสมอว่า การทำวิปัสสนาหรือพิจารณาธรรม เราต้องรู้
เฉพาะกายใจของเราเท่านั้น ไม่ใช่ไปเพ่งพิจารณาสิ่งที่เป็นธรรมชาติภายนอกกายใจเรา

ตัวอย่างเช่น ให้พิจารณาหาไตรลักษณ์ท่านต้องการให้เราพิจารณา
การเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไปของรูปนามภายในใจเรา ไม่ใช่ไปพิจารณา
สิ่งภายนอกกายใจเราว่ามันไม่เที่ยง ด้วยเหตุนี้มันจึงทำให้เกิดความสับสนขึ้นกับคำว่าสังขาร
สังขารว่าด้วย ลักษณะตามสภาวะแล้ว มันเป็นนามหาใช่
ร่างกายที่ทั่วๆไปไม่

เหตุที่แท้จริงแล้ว การที่เรามองร่างกายของคนอื่นจนเกิดสภาวะสังขารขึ้น
สังขารที่เกิดขึ้นมันเกิดที่ใจเรา ไม่ใช่ร่างกายคนอื่นเป็นสังขาร
มันเกิดจากจักขุวิญาณแล้วมาปรุงแต่งว่า เด็กสวย น่ารักต่างๆอย่างนี้

ผมเห็นบางคนไปกล่าวว่า ทุกชีวิตเกิดมาต้องแก่ต้องตายมันเป็นอนิจจัง
มันผิดครับ สิ่งที่เรียกว่า อนิจจัง จะใช้ได้ก็ต่อเมื่อสิ่งนั้นตั้งอยู่ในกฎของไตรลักษณ์
ซึ่งกฎที่ว่ามันเป็นเรื่องของจิตของนามล้วนๆ

ส่วนเรื่องการเกิดแก่ เจ็บตายมันอยู่นอกกฎไตรลักษณ์ ใช้ว่าอนิจจังไม่ได้
เพราะทุกคนจะต้องประสบ แม้กระทั่งพระอรหันต์ก่อนจะบรรลุก็ต้องเกิดเสียก่อน
ถึงแม้จะบรรลุเป็นอรหันต์แล้วก็ต้องแก่เจ็บและตายไปในที่สุด
ดังนั้นเราต้องเรียกขบวนการนี้ว่า นิจจัง มันเที่ยงครับ