ผมมีเรื่องไม่สบายใจอยู่เป็นเรื่องเกี่ยวกับคุณแม่ของผมครับ ต้องขอเล่าที่มาที่ไปก่อน คือ...
คุณแม่ของผมท่านเป็นคนประหยัด และ มัธยัสถ์ เมื่อก่อนผมเคยอาย และไม่ชอบใจที่ท่านมีนิสัยแบบนี้
แต่ตอนนี้ไม่คิดแบบนั้นแล้ว กลับมองว่าผมโชคดีมาก ที่ได้เกิดมาในครอบครัวนี้ มีบุคคลที่น่ายกย่อง
ให้ดูเป็นตัวอย่างถึง 2 คน คนหนึ่งคือ "พ่อ" พ่อผมความรู้น้อย (จบแค่ป. 4) แต่มีความขยันมาก
ก้าวหน้ามาได้ถึงขั้นมีบริษัทเป็นของตัวเอง แถมมาจากน้ำพักน้ำแรงล้วนๆ ได้มีหุ้นในบริษัทเพราะเจ้านาย
เมตตาเห็นในความพยายาม และขยัน ก่อนท่านจะมีผม ท่านมีเงินเก็บจำนวนหนึ่ง เจ้านายอยากให้พ่อสบาย
และมีหลักเป็นของตัวเอง เลยชักชวนให้พ่อนำเงินมาลงทุนเสีย ทุกวันนี้พวกผมที่เป็นลูกเลยได้อนิสงค์นั้น
จากความานะของพ่อ ... อีกคนคือ "แม่" ของผมเอง ท่านไม่มีอาชีพอะไร อยู่บ้านดูแลบ้าน และพวกผม
สมัยเมื่อยังเป็นเด็กๆ แม่ผมมีนิสัย ประหยัด และ ใช้ของทุกอย่างอย่างมีคุณค่ามาก ตอนเด็กๆ ผมไม่ชอบ
ใจกับการถูกบังคับให้กินข้าวให้หมด ไม่ชอบใจที่เวลาแม่บ่นเวลาใช้เงินซื้อขนมสิ้นเปลือง ไม่ชอบใจที่
แม่ไม่ชอบให้เงินทองไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนๆ
ทั้งพ่อและแม่จะมีหลักการดำเนินชีวิตคล้ายๆ กันคือ เป็นคนมัธยัสถ์ มีเท่าไร ใช้เท่านั้น ไม่มีก็ไม่ใช้
ที่บ้านผมจะเป็นแบบนี้มาตลอด เลยไม่เคยมีหนี้มีสิน ไม่เคยต้องยืมเงินใคร ด้วยความเคารพก่อนที่
ในหลวงของเราจะประกาศเศรษฐกิจพอเพียง พ่อกับแม่ของผมใช้หลักการนั้นมาตั้งนานแล้ว
ผมเองแต่ก่อนก็ไม่เข้าใจ และเหมือนทำประชด คือ แม่สอนอย่างไร ก็จะทำตรงกันข้าม นิสัยผม
ออกจะเป็นคนเชื่อความคิดตัวเองสูง จริงๆ ลึกๆ ก็รู้ว่าที่แม่สอนมันถูก แต่เหมือนหยิ่งในความคิดตัวเอง
ไม่ชอบให้ใครมาสอน เลยพยายามทำอะไรตรงกันข้ามมาตลอด ผมทำให้แม่เสียใจก็หลายครั้ง
โดยเฉพาะเรื่องการใช้เงินฟุ่มเฟือย ที่ผมทะเลาะกับแม่บ่อยๆ เพราะ เราอยู่ด้วยกันทุกวัน ส่วนพ่อ
นานๆ ทีจะได้คุยกันท่านทำงานตลอด อีกอย่างพ่อจะไม่ค่อยดุด่าลูกๆ เท่าไรนัก ท่านจะพูดไม่กี่คำ
ถ้าลูกไม่ฟังแกก็จะวางเฉยซะ มีแต่แม่ที่เป็นคนคอยสอนตลอด เรื่องที่ทะเลาะกันก็มาจากความฟุ่มเฟือย
เรื่องอื่นผมไม่ยุ่งอยู่แล้ว เหล้า ยา บุหรี่นิสัยผมไม่ชอบของแบบนี้อยู่แล้ว พ่อกับแม่ท่านไม่เคยยุ่งกับของ
พวกนี้เลย ผมเลยติดนิสัยนั้นมาด้วย แต่ที่จะโดนตำนิบ่อยๆ ก็เรื่องใช้เงินเปลือง ชอบซื้อของใช้แพงๆ
ตอนนั้นเราก็อ้างเหตุผมไปต่างนานา ว่าซื้อเพราะเข้าสังคม ฯลฯ ว่าไปเรื่อยตามประสาคนหัวดื้อนั่นแหละครับ
แต่เริ่มมาคิดได้ตอนที่เราจบและเริ่มทำงานเอง ถึงได้รู้ว่าแต่ละบาทแต่ละสตางค์มันหายาก
และที่เปลี่ยนตัวเองแบบหน้ามือเป็นหลังมือ ก็ตั้งแต่เมื่อตอนที่เริ่มมาปฏิบัติธรรม เริ่มมองสิ่งต่างๆ เป็นเหตุและผลมากขึ้น
ถึงได้รู้ว่า ตัวอย่างที่วิเศษที่สุด ไม่ได้อยู่ที่ไหนไกลเลย อยู่ใกล้ๆ ตัวเรามาตลอด แต่เรากลับมองไม่เห็น
วิ่งหาบุคคล สิ่งของ ที่เป็นที่น่าชื่นชมจากที่อื่นๆ จนลืมมอง สุดยอดต้นแบบทั้งสองไป
มาตอนนี้ถึงคิดได้ว่าที่แม่มีนิสัยแบบนี้ อาจจะเป็นเพราะท่านไม่ได้มีรายได้ และเห็นใจพ่อ เลยใช้เงินทุกบาททุกสตางค์อย่างมีคุณค่า ความประหยัด นั่นถือเป็นคุณธรรมของแม่ผมเลยนะ
ส่วนพ่อ ความขยัน หมั่นเพียร ก็คือคุณธรรมของพ่อผม
ผมมีต้นแบบคุณธรรมดีๆ อยู่ถึงสองคนในบ้าน อย่าอิจฉาผมเลยครับ 
.........................................................................................................
เอาหละรู้เบื้องหลังแล้ว ต่อไปเป็นสิ่งที่ผมยังไม่สบายใจอยู่
.........................................................................................................
ตอนนี้ผมชอบที่จะไปทำวัตรที่วัดอยู่ทุกสัปดาห์ ในช่วงเย็นๆ หลังเสร็จกิจในประจำวันแล้ว
แต่แม่ถึงแม้ท่านจะไม่ห้าม แต่ท่านก็มักจะพูดอยู่เป็นนัยๆ ว่าสวดมนต์สวดที่บ้านก็ได้
ขับรถเข้าไปที่วัดมันเปลืองน้ำมันโดยใช่เหตุ ผมก็ไม่ได้โต้แย้งอะไรท่าน ก็ลดวันลงจากที่
ปกติไปอาทิตย์ละ 2 วัน ก็ลดลงเหลือ อาทิตย์ละ 1 วัน (ปกติผมจะไปวันพฤ. กับ เสาร์)
หลังๆ คงไว้แค่วันพฤ. ที่จะไปทุกอาทิตย์ ส่วน เสาร์ก็แล้วแต่สะดวก ถ้าเสาร์ไหนตรงกับวันพระ
ก็จะไป ก็พยายามทำไม่ให้ท่านตำนิมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ไม่พ้น....ท่านยังคงมองว่า
มันเป็นเรื่องไม่จำเป็นและสิ้นเปลือง แต่ท่านไม่ได้ห้ามนะครับ แค่เอ่ยออกมาเฉยๆ
ผมเคยลองพยายามชวนท่านลองไปทำวัตรที่วัดด้วยกันแล้ว แต่ท่านบอกไม่ชอบไปข้างนอก
สวดมนต์อยู่ที่บ้านก็ได้ พยายามชวนมาหลายรอบแล้วก็ปฏิเสธทุกที แต่ท่านก็ทำบุญนะครับ
แต่ทำน้อยๆ ท่านถือว่าท่านหาเงินไม่ได้ เงินที่ใช้ทำก็เป็นน้ำพักน้ำแรงของพ่อ
ไม่ใช่จากตัวท่านเอง ภายนอกคนอื่นอาจจะมองว่าท่านตระหนี่ (ผมเองเมื่อก่อนก็เคยมองท่านแบบนั้น)
แต่จริงๆ ไม่ใช่หรอกเพราะสถานะ และ ความรับผิดชอบของท่านมันบังคับให้แม่เป็นคนแบบนั้น
เดี๋ยวนี้ก็ไม่ได้ตำนิอะไรแม่เอาตามแม่สบายใจ บางทีเวลาไปทำบุญเรายังต้องแอบๆ ทำไม่ให้แม่เห็น
กลัวแม่จะว่าว่าเปลืองเงิน เพราะผมเคยซื้อของมาทำบุญเยอะ แม่จะชอบว่าว่าซื้ออะไรเยอะแยะมันเปลือง
หลังๆ ก็เลยซื้อเอาตามแม่สบายใจ เพราะจุดประสงค์ของการทำบุญมันอยู่ที่ใจ ณ ก่อนให้ ขณะให้ และหลังให้ ถ้าทำให้แม่สงสัย หรือ รำเคืองในใจตั้งแต่ก่อนให้ มันจะไม่ได้บุญ
ส่วนเรื่องที่ไปทำวัตร ผมก็ไม่ค่อยสบายใจ แสดงว่าท่านยังไม่เห็นดีเห็นชอบด้วยกับเรื่องนี้
ผมควรจะเลิกไปทำวัตรตามที่แม่ต้องการไหมครับ? หรือ ไปแบบนี้แหละ ท่านก็ไม่ได้ห้ามอะไร
ซักวันท่านคงจะยอมรับได้ และเลิกคิดอคติกับการไปสวดมนต์ข้างนอกบ้าน? ที่ไปทำวัตรนี่ก็ไม่ได้
ทำเพื่อตัวเองหรอก ทุกวันนี้พยายามสร้างสมบุญไว้ ก็จะได้เพื่อแผ่ให้พวกท่านทั้งสองนั่นแหละ
ส่วนเรื่องที่ชอบไปทำวัตร ก็เพราะไปแล้วมันรู้สึกได้บรรยากาศ อีกทั้งบทไหนที่เราสวดไม่คล่อง
ก็ได้ไปฟังเอาจังหวะทำนองจากคนอื่นๆ ที่เขาสวดกันคล่องแล้วมาด้วย แต่อีกใจก็เกิดสงสัยว่า
ที่เรามาทำแบบนี้ ถึงแม้แม่จะไม่ได้ห้าม หรือ ตำนิ แต่การพูดออกมาแบบนั้นก็ถือว่าเจตนาแม่
ไม่ค่อยเห็นด้วยกับเรื่องแบบนี้ แล้วที่ผมทำ มันเป็นบุญ หรือ บาป ครับ?
