สาธุ อะนุโมทามิ


กำลังอ่านหนังสือที่ได้รับแจกเป็นธรรมทานของคุณเจโตวิมุติอยู่เลยล่ะค่ะ ยังนึกอนุโมทนาอยู่

...ทุกขณะในชีวิตประจำวันเป็นธรรม...มีธรรมทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจเกิดขึ้นแล้วก็หมดไป...
...เพราะไม่เข้าใจว่าเป็นธรรม...ขณะนั้นก็เป็นตัวเรายุ่งกับการทำงานทั้งวันก็สะสมเป็นอกุศลแล้วค่ะ...
...การคิดพิจารณาไตร่ตรองทุกขณะที่ยังมีลมหายใจให้เข้าใจว่าเป็นธรรมนั่นแหละคือปฏิบัติธรรมแล้ว...
...ส่วนการนุ่งห่มขาว จำวัด นั่งสมาธิ วิปัสสนา คือการปฏิบัติกรรมฐานเป็นการปลีกวิเวกหาที่สงบใจค่ะ...
...แต่ถ้าไปแล้วยังห่วงบ้าน ห่วงข้าวของเงินทอง ห่วงงาน การปลีกวิเวกนั้นก็ไม่เกิดประโยชน์เลยค่ะ...

สัมมาอาชีวะ อยู่ในมรรค8

อนุโมทนากับทุกข้อความนนะคะ

จะสู้กับกิเลสต้องสู้ตอนทำงานสิครับ เห็นชัดดี

สติปัฏฐาน สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ ล้วนแต่ใช้ตอนทำงาน

"ทำงานคือการปฏิบัติธรรม" ถ้าปฏิบัติธรรมถูกทางต้อง ขยันขันแข็ง มีสติแววไว

ขณะที่เรานอนหลับฝัน ขณะนั้น เราลืมกายลืมใจ
ลืมว่าตนเองนอนราบกับพื้นอยู่
แต่กำลังไปหลงระเริง อยู่ในฝัน ไม่ได้รู้ถึงสภาพความจริงเลย

นี่คือการหลงไปคิด

นี่คือการไม่ได้ตื่นรู้

นี่คือการหลับไหล