กวีทั้งหลาย เมื่อทราบซึ้งใจในรสชาติแห่งชีวิต ภาษาและวรรณกรรม จึงลิขิตหลั่งใหลออกมาเป็นบทกลอน คติพจน์ คำคม สุภาษิต
นักศึกษาและปฏิบัติธรรม เมื่อได้ค้นพบความจริงจากคำสอน บทกลอน โคลง ฉันท์คติพจน์ คำคม สุภาษิต ทั้งหลายก็หลั่งไหลออกมาจากใจ ดุจเดียวกัน
ในลานธรรมมจักรแห่งนี้มีผู้ที่จิตดื่มด่ำในภาษาและธรรม มากมายหลายท่าน เรามาส่งเสริมกันถ่ายทอดธรรมมะออกสูกันฟังในรูปของบทกลอนกันสักตั้งดีไหมครับ ทั้งยังจะเป็นการช่วยฟื้นฟูศิลปการแต่งบทกลอน กาพย์ โคลง ฉันท์ ให้เยาวชนคนยุคใหม่ที่แต่งกลอนกันไม่ค่อยจะเป็นหรือไม่ค่อยจะสัมผัสคล้องจองกันแล้ว ดังตัวอย่างเพลงของวัยรุ่นยุคใหม่ที่เราได้ยินได้ฟังกันทุกวันนี้
ขอเริ่มกลอนและร่ายบทแรก ซึ่งเป็นการบอกให้รู้ตัวและสรุปหลักการปฏิบัติธรรมไว้ดังต่อไปนี้
โฉลกธรรม
เพราะไม่รู้ จึงอยู่เช่น วัวควาย
กิน ขี้ สี่ นอน ไป เท่านี้
โกรธ โลภ หลง เต็มกาย ทั่วถ้วน
วนว่ายวัฏฏ์สุดลี้ ตราบชั่ว กัปกัลป์
จนกุศลส่งได้ เป็นคน
พบพุทธธรรมช่วยดล จิตให้
พลิกรู้สัจจ์ในตน จบแจ้ง
จึ่งจักอาจพ้นได้ ข่ายทุกข์ สงสาร
จงดูอริยสัจจ ๔ พิจร์ณให้ดีอย่าข้าม เพียรสอบถามผู้รู้ ทางออกสู่เสรี มีอยู่แล้วในตน อย่าวกวนบัญญัติ อย่าผูกมัดสิ่งใด จงเป็นไทยทุกเมื่อ เชื่อคำพระชินวร คำสอนท่านสุดง่าย เฝ้ารู้กายและจิต อย่างพินิจ พิจารณา ณ เพลาปัจจุ จักรู้ลุทั่วตัว ความเมามัวจักหาย หลักใหญ่คืออัตตา อย่าให้มาเข้าร่วม ทิ้งความเห็นเป็นตน กมลมั่นกับธรรม ที่เกิดตามยถา ซึ่งบัญชาไม่ได้ ไร้ศัพท์ใดบัญญัติ จึ่งจักอาจเห็นจริง ตัดทิ้งซึ่งตัวข้า โคนเหง้าแห่งอวิชชา ขาดสิ้น สู่มรรค ผล นิพพาน
ขออนุญาตอัญเชิญคติภาษิตจากวรรณกรรมของท่านบรมครูสุนทรภู่