คือบางทีเวลาที่ผมคุยกับแม่ของผม ปกติ ผมก็คุยดี ๆ นะครับ

แต่บางทีท่าน ก็ จู้จี้จุกจิกผม บ่น ด่า ผม ตลอด

ส่วนใหญ่ผมจะเงียบฟัง ถึงผมเป็นฝ่ายถูกผมก็จะเงียบ มีแค่บางครั้งเท่านั้นที่ ปล่อยอารมโมโห ออกมา

บางครั้ง มันเก็บอารมโมโห ไม่ได้น่ะครับ บางทีถ้าแม่ผม มาถามอะไรซ้ำ ๆ บ่นเรื่อง เดิม ๆ ผมก็คุยกับแม่แบบ ไม่อยากคุยด้วย แค่บางทีนะครับ ที่สำคัญผมไม่เคยด่าท่าน ไม่เคยขึ้นเสียง มากสุดก็แค่แสดงท่าทางไม่พอใจ หรือท่านถามอะไรก็ไม่อยากตอบ คือผมโมโหมากน่ะครับ เลยทำไปแบบนั้น

พอผมทำลงไปแล้ว ผมก็ไม่สบายใจเลยครับ ผมสงสารท่านมาก ผมรู้สึกว่าผมเลวจิง ๆ

ถ้าอารมปกติ ผมก็คิดได้นะครับ แต่พอมีโทสะ ผมก็เผลอทำไปตามความโกรธของผม ผมจะต้องทำยังไงครับ ผมไม่อยากแสดงอารมแบบนั้นใส่พ่อแม่ผมเลย ถึงจะไม่ถึงขั้นด่า ขึ้นเสียง ผมก็ไม่่สบายใจอยู่ดีครับ

สงสารท่านมาก ๆ

หายากลูกที่ไม่เคยทะเลาะหรือโกรธพ่อแม่ เพราะยังเป็นปุถุชนกันอยู่ ยังมีไฟโทสะอยู่ ครั้นโทสะดับลงแล้วก็มีสติคิดเสียใจ ยังดีนะที่พ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่ เรายังมีโอกาสทำดีต่อท่านแก้ตัวได้

ดูคลิปนี้

[youtube]http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=FOEN-iHiPKA[/youtube]

เจ้าของคำถามดูคลิปนั้นแล้วรู้สึกยังไงครับ

ดูคลิปนี้หรือยัง

http://www.youtube.com/watch?v=HjHZ-bIo ... re=related

พ่อทำเพื่อลูก

แม่ของใคร

http://www.youtube.com/watch?v=13HF-cFG1wY

คนเป็นพ่อแม่ก็จะเป็นแบบนั้นแทบทุกคนค่ะ คือท่านเป็นห่วงคุณมาก
คุณคงจะยังไม่มีลูก

คุณรู้มั๊ย! เวลาที่คนเป็นแม่สอนลูกแล้วก็บ่นลูกเนี่ย
คนเป็นแม่ก็เหนื่อยน่ะ แต่ทำไงได้ ใจก็เป็นห่วงก็ต้องสอนก็ต้องบ่น
(เราเพิ่งจะรู้ความรู้สึกนี้ตอนเป็นแม่ค่ะ)

ถ้าคุณฟังแล้วรู้สึกเบื่อ ก็คุยเรื่องตลกๆ หรือเอากรรไกรตัดเล็บ
มาตัดเล็บให้ท่าน พี่ชายเราเวลาคุณแม่บ่นหรือสอน
ก็ใช้วิธีนี้แหละค่ะ

บางครั้งก็อุ้มท่าน แล้วเดี๋ยวก็ยิ้มหัวเราะทั้งแม่+ลูก
ถ้าพี่ชายเราถามว่า ดูเล็บหน่อยซิยาวหรือยัง ตัดเล็บให้

คุณแม่ก็จะยิ้มไปด้วยน้ำตาซึมไปด้วย แม่จะว่าลูกยังไงแม่ก็ยังรักลูกของตัวเองค่ะ
ถ้าคุณได้ศึกษาธรรมะไปเรื่อยๆ คุณจะรู้ได้เลย
ว่าการที่ท่านได้ให้กำเนิดคุณนั้น
บุญคุณนั้นใหญ่แค่ไหน

คุณยังโชคดีค่ะ ที่มีคุณแม่คอยบ่นคอยถาม

ผมก็โดนเหมือนกัน แม่ชอบพูดซ้ำๆบ่อยๆแต่ผมก็ฟังอันไหนที่ไม่ดีก็นำมาแก้ไข และผมก็อยู่ในฐานที่ตั้งของใจดังที่เคยฝึกมา แล้วเรื่องก็จบเพียงเท่านั้น

เป็นเหมือนกันครับ ของผมจะใช้วิธีเอาสติไปจับให้ทันอะครับ สมมติว่าแม่ว่าเรามาอย่างนี้ จิตมันจะไม่พอใจปั๊บ ทีนี้ต้องฝึกให้มันรู้ตัวให้ได้ครับว่า อารมณ์เสียแล้วนะ จะเสียทำไม ก็แค่ไปทำตามนั้นก็จบ แม่เขาห่วงเรา อิอิ สำหรับผมยากเหมือนกันครับ ต้องฝึกเรื่อยๆครับ ทำได้บ้างไม่ได้บ้าง

สู้ๆครับ ขอบคุณครับ

ฝึกให้รู้ตัวทันที่จะเห็นความไม่พอใจของตัวเองก่อนจะแสดงออกไป
ซึ่งจะมีประโยชน์มากในการใช้ชีวิตกับสังคม
ถ้าหลุดพูดหรือทำอะไรที่กระทบใจท่าน ก็กราบขอโทษท่านนะคะ

ปกติของอารมณ์ คือ ไม่เที่ยง เปลี่ยนไป เปลี่ยนมา เดี๋ยวปกติ เดี๋ยวไม่ปกติ
ปกติของจิต คือ ไม่หลงไปตามอารณ์