ผมพิจารณาธรรมอยู่เรื่องหนึ่งเพราะสงสัยมานานว่า การทำบุญทั่วไปตามถนนเช่นให้เงินขอทาน ฝนตกพอตอนเช้าช่วยใส้เดือนไม่โดนแดดเผาตายบนทางเดินและอื่นๆด้วยความเมตตาต่อเพื่อนร่วมโลกนั้น นั้นได้บุญได้กุศลจริงมากน้อยตามกุศลธรรมที่เกิดในใจทั้งผู้รับและผู้ให้ ได้บุญน้อยกว่าทำบุญกับพระอริยสงฆ์จริงหรือ
แต่พอผมมาพิจารณาตามธรรมที่พระพุทธเจ้าท่านทรงนำมาสอนในเรื่องของ มรรค8เกิดเป็นความเข้าใจเกิดขึ้นมาว่า ทานที่เกิดขึ้นจากความเมตตาของตัวเราต่อเพื่อนร่วมโลกโดยไม่หวังว่าจะได้รับสิ่งตอบแทนกลับมานั้น เราได้ทำมรรคให้เกิดขึ้นกับตัวเราอันเป็นทางสู่ความสมบูรณ์ของมรรคที่เป็นข้อที่2คือ สัมมาสังกัปปะ อันนำไปสู่ปัญญา
สัมมาสังกัปปะมีข้อย่อยออกมา3ข้ออันได้แก่
เนกขัมมสังกัป คือจิตไม่เกิดโลภะ คือไม่แสวงหาการบำรุงกามทั้ง5จากสิ่งต่างๆ
อพยาบาทสังกัป คือ มีจิตเมตตา ไม่เพ่งเล็ง ไม่แค้น อาฆาต ขุ่นเคืองต่อเพื่อนร่วมโลก มีจิตเมตตาประสงค์อยากให้คนอื่นพ้นทุกข์
อวิหิงสาสังกัป คือ มีความกรุณาช่วยเหลือบุคคลอื่นให้พ้นทุกข์
ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยและขอรับผิดครับผม

ขึ้นชื่อว่าผู้ให้ย่อมเป็นผู้ได้มากที่สุด
ผู้ให้ชีวิตย่อมใด้ชีวิต
อนุโมทนาสาธุ กับคุณ student ด้วยครับ

พูดแค่นี้มันก็ผิดแล้วครับ การทำบุญมันอยู่ที่คนทำ ที่สำคัญมันอยู่ที่ใจ
การทำบุญไม่ใช่การค้าการลงทุน ทำบุญทำทานเป็นการเสียสละตัดความยึดมั่นใน
สิ่งของนอกกายโดยไม่หวังผลตอบแทน

คุณเจ้าของความเห็นนี้ครับ คุณว่าความเห็นคุณเป็นการหวังสิ่งตอบแทนหรือเปล่าครับ
ตัวอย่างที่คุณยกมามันเปรียบได้กับ การสร้างกิเลสครับ ลงกิเลสไปเยอะผลตอบแทน
ที่เป็นอกุศลก็กลับมาเยอะ ลงกิเลสน้อยก็กลับมาน้อย การให้อะไรใครไปโดยไม่หวังผล
มันก็มีแต่ความว่างเป็นความสบายใจ ไม่ต้องไปหวังเป็นความหวังเป็นทุกข์

คนที่มีใจเป็นสัมมา เห็นขอทานที่หิวโหย กับเห็นพระที่
มีข้าวของเต็มย่าม เราต้องให้ขอทานก่อนมันถึงจะถูก

แต่ถ้าเห็นพระเดินจนจะกลับวัดแล้วก็ยังไม่มีข้าวในบารต
เราก็ต้องให้พระก่อน แบบนี้มันถึงจะถูกหลักสัมมาในแง่ดำริชอบ

การทำบุญกับอริยะไม่ได้มีความสำคัญกับเราเลยครับ
ยิ่งในแง่ของการปฏิบัติด้วยแล้วยิ่งเป็นเรื่องธรรมดาครับ การจะเป็นอริยะ
มันอยู่ที่ใครปฏิบัติถูกทางก็เป็นได้กันทุกคน มันไม่มีใครมาดลบันดาล
ให้เราเป็นได้เราต้องทำของเราเองครับ

ดังนั้นการทำบุญกับใครมันไม่สำคัญ ถ้าคนที่เราช่วยหรือทำบุญไม่เป็น
พวกมิจฉาชีพ เราต้องเอาความทุกข์ร้อนของใครเป็นที่ตั้ง ใครมีความจำเป็น
มากกว่าก็ช่วยคนนั้นก่อน แต่ถ้ามีความทุกข์ต้องการความช่วยเหลือพอกัน
ก็ต้องดูว่าใครสามารถทำประโยชน์ให้สังคมมากกว่ากัน

ใช่ค่ะการทำบุญการช่วยเหลือผู้อื่น ความสำคัญอยู่ที่ใจค่ะ
เวลาที่เราเห็นสัตว์หรือใคร เค้ามีความทุกข์ใจคิดอยากจะช่วย
ช่วงเวลานั้นเราคงไม่นึกถึงผลบุญหรอกค่ะ
แล้วคงจะไม่มีเวลามาคิดว่า เราช่วยแล้วเราจะได้บุญมากหรือน้อย
เพราะความเมตตาในใจเกิด
แต่ที่ได้แน่ๆตอนนั้นเลย
คือความสุขในใจเกิดขึ้นแน่นอนค่ะ

ผมกลับมองไปที่การทำวิปัสสนาจากทานที่เกิดจากความเมตตา โดยไม่ประกอบด้วยโลภะ คือไม่หวังผลตอบแทน มีจิตประกอบด้วยอโลภะ ด้วยการยกตัวอย่างช่วยใส้เดือนไม่ให้โดนแดดเผาตายนั้นไม่สนใจในเรื่องผลบุญที่จะได้รับเป็นการสนองต่อจิตเมตตาของเราเองเกิดเป็นอวิหิงสาคือมีความกรุณาทำอะไรบางอย่างเพื่อให้สัตว์อย่างใส้เดือนไม่ตายเพราะแดดเผา เป็นการทำมรรคให้เกิดขึ้นแม้ไม่ใช่มรรคของพระอริยสงค์ก็เป็นการเชื่อมต่อให้เป็นอารมณ์ของมรรคเกิดหากมุมมองนั้นออกมาเป็นเพื่อการเกิดมรรคคือ สมบูรณ์เป็นสัมมาสังกัปปะ แต่ถ้าถามว่าไม่ทำบุญกับพระหรือ ก็ไม่ใช่ เพราะเราถือเป็นหน้าที่ของพุทธบริษัท4อยู่แล้ว ยิ่งถ้าเลือกทำบุญนั้นเราย่อมไม่แน่ใจว่าจะกลายเป็นมิจฉาทิฏฐิหรือปล่าว แต่ว่าการพิจารณาธรรมก็ต้องมีต่อไปเพื่อความสิ้นสงสัยครับ

นึกถึงพรหมวิหาร4 ผู้มีพรหมวิหารในใจอยู่แล้ว ย่อมรองรับธรรมะข้ออื่นๆได้ง่ายขึ้น

เวลาเห็นจะช่วยสัตว์เดรัจฉานที่ลำบาก...

ก็ดูมัน..

เห้อ...สังสารวัฏฏ์...เกิดเป็นนั้นเป็นนี้ไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไร...เราก็คงเคยเป็นอย่างมัน..และ..มันก็คงเคยเป็นอย่างเรา...

สิ่งที่อยู่ในความเป็นเรา..กับ..สิ่งที่อยู่ในความเป็นเขา..มันเหมือนกัน..เท่ากัน

เพราะความไม่รู้..แท้ ๆ ..จึงต้องไปเกิดเป็นนั้น..ไปเกิดเป็นนี้

และ..เราเอง..ก็เช่นกัน...

หากไม่พบพระพุทธ..พระธรรม..พระสงฆ์...ไหนเลยเราจะรู้วงจรอุบาทนี้ได้...

เราโชคดี...และจะใช้ความโชคดีนี้ให้เป็นผล

เจ้าก็ขอให้โชคดีอย่างเรา...เกิดมาให้ได้พบพระพุทธศาสนา..นะ..รักษาตัวให้รอดปลอดภัยนะ..

ทำบุญกับสัตว์..แล้วได้อะไร..นะรึ??

ได้เห็นทุกข์ของการเกิด..

นี้แหละ..ธรรมะที่ได้

เรียกว่า..เห็นสัตว์เห็นบุคคลใด..ก็ให้เห็น..วัฏฏะสงสาร

อิอิ เคยมั๊ย
คือ เวลาเราอยู่ปกติอย่างเนี๊ยะ บางทีเราจะเห็นความคิดแบบโลภะ โลภะ ปรากฏ
เช่นว่า แบบว่าเรากำลังตกอยู่ในภาวะฝืดเคืองน่ะ
เราก็คิดว่าอยากมีตังค์
และก็คิดไปว่า ถ้าตอนนั้นเราเห็นกระเป๋าตังค์ตกอยู่ ในนั้นมีเงิน เราจะเอาไปคืนเจ้าของมั๊ย

ต้องยอมรับว่า ในสภาวะนั้น ส่วนใหญ่เอกอนจะพบว่า
คำตอบในตอนนั้นจะออกมาในลักษณะที่ค่อนข้างลังเล

นั่นคือคำตอบว่า เรานั้นยังเป็นผู้ที่มีกิเลสหนาอยู่ ใช่ หรือ ไม่

ใช่...

เคยสมมุติ...และก็เห็น...ความลังเล..นั้น

แต่ก็นึกต่อว่า...นั้นไม่ใช่เรา...มันเป็นกิเลส..เอ็งมัน ugly จริง จร๊ง กิเลสเอ้ย...

แล้วก็ให้เหตุผลกับใจว่า..ทำไมจึงต้องคืนเจ้าของ

วันนี้
ไปนั่งกินข้าว ที่ food zone ในห้างสรรพสินค้า ซึ่งตั้งอยู่ใกล้จะจุดบริการเครื่องเล่นเด็ก

แล้วหางตาก็เห็นเด็กผู้ชาย น่าจะประมาณ ป.3 มายืนอยู่ข้าง ๆ ด้านขวามือ เมื่อหันไปมอง
เขาก็เอาเหรียญสิบวางไว้บนโต๊ะ แล้วก็เดินไปนั่งที่โต๊ะของเขา

ซึ่งเราก็ ... คือเราไม่ได้ทำเหรียญตก แน่นอน
ดังนั้น เหรียญใครก็ไม่รู้ เห็นความใสซื่อของเด็กแล้ว
เราก็เลยเปิดกระเป๋า เห็นเหรียญสิบสองเหรียญก็หยิบออกมา
แล้วเดินไปที่โต๊ะที่พ่อหนุ่มน้อยนั่งอยู่ เขานั่งอยู่กับคุณย่า
เราก็บอกให้คุณย่าฟัง และก็คุยกับหนุ่มน้อย
ว่าเงินที่เขาเก็บได้ แล้วเอามาให้เราเพราะคิดว่าเราทำหล่น นั่นไม่ใช่ของเรา
ซึ่งใครทำหล่นไว้ก็ไม่รู้
ดังนั้นเงินนี้นะ สิบบาท หนูเอาไปหยอดกล่องทำบุญ นะครับ
ส่วนสองเหรียญนี่ พี่ให้เป็นรางวัล เอาไปหยอดตู้เกมเล่นนะ
อิอิ
คือเขาก็รู้ว่าเขาได้ทำความดี เขาก็อมยิ้มแบบอาย ๆ ตามประสาเด็ก
แต่พอได้ยิน สองเหรียญนี้ เอาไปเล่นตู้เกมเท่านั้นล่ะ โหยยย
ดวงตาเป็นประกาย ยิ้มแก้มปริเลยยยย อิอิ

พอดียังกินข้าวไม่เสร็จเราก็กลับไปนั่งกินข้าวต่อ
แล้วก็กลับมานั่งคุยกับคุณย่า

คุณย่าเล่าว่าพี่ชายเขาก็เหมือนกัน เจอตังค์หล่นก็เอาไปส่งให้อาจารย์
ไม่มีลักของใครเลย เป็นเด็กดีทั้งพี่ทั้งน้อง
เขาไม่มีแม่หรอก แม่ตายตั้งแต่ตอนที่เขาเกิด
พ่อเขา(ลูกของย่า)เกเรออกจากบ้านหายไปไม่กลับมาเลย
ย่าก็เลี้ยงพวกเขามาตลอด สอนพวกเขาตลอด
เพราะย่าก็แก่แล้ว เงินก็มีน้อย ก็กินของถูก ๆ
(คือ นั่งในฟูดซ์โซนก็จริง แต่ซื้อของกินมาจากตรงอื่นซึ่งราคาถูกมานั่งกินกัน)
เพราะเป็นเด็กดี ก็มีอาจารย์ที่โรงเรียนคอยช่วยเหลือในเรื่อง
อุปกรณ์การเรียน

คุณย่าควักเงินออกมา
ที่ให้เขาเอาเหรียญสิบไปทำบุญ นี่เขาก็เอาเงินของเขามาทำเพิ่มด้วยอีกห้าบาท
เป็นเหรียญบาทห้าเหรียญ ...

จริง ๆ การที่เด็กเก็บเงินได้แล้วส่งเงินนั้นให้กับคนที่เขาคิดว่าเป็นเจ้าของทันที
ภายใต้สภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยตู้เกม
คือมันฉายแววของเด็กที่มีจิตใจที่ยังใส ซื่อ บริสุทธิ์
ซึ่งมองไปแล้ว กับคนที่มาด้วย(คุณย่า) ก็ดูพื้น ๆ เหมือนชาวบ้าน ห่างเหมือง

และตอนที่เห็นแววตาเขาแสดงความดีใจตรงที่ได้เล่นเกมส์
คือนั่นแสดงว่า จริง ๆ แล้วเขาอยากเล่น แต่เหมือนเขามีสำนึกในใจ
ในเรื่องฐานะทางการเงิน

และตอนที่นั่งมองเขาเดินไปที่ตู้เกม ก็นั่งคิดในใจอยู่ว่า สองเหรียญจะน้อยไปรึเปล่านะ
แต่ก็ยังพบว่า เขายังมีใจคิดเจียดเงินของตัวเองออกมาห้าบาทสมทบทำบุญด้วย

ปฏิกริยาของเขาในการควบคุมตัวเอง และการตอบสนองต่อสิ่งแวดล้อม
ใช้ได้เลย นับถือทั้งตัวเด็ก และผู้ที่ดูแลอบรมเขา

ยังคิด ๆ อยู่ ว่าเรื่อง การช่วยชีวิตปลาในครั้งนั้น
เป็นสิ่งที่เราไม่ได้นึกถึงมานานแล้ว เพราะตอนนั้นเรายังไม่ได้ศึกษาธรรม เราคิดว่าเป็นภาพหลอน
และกระทู้นี้ก็สะกิดใจ ให้นึกถึง
และใจเราก็ระลึกถึงเรื่องราวที่เคยเห็นนั้น ตลอดอาทิตย์

ตอนที่สนทนากับคนชุดขาว จำได้ว่าตอนหนึ่งเขาบอกว่า
เขามีสองคนพี่น้อง แม่ตายตั้งแต่ยังเด็ก ก็มีญาติ กับผู้ที่เป็นผู้ใหญ่แล้วคอยดูแล
...



เป็นเรื่องที่ยากต่อการที่เราจะ คิดหาคำตอบ ที่สุดของความจริงนั้น คืออย่างไรกันแน่

"ธรรม ไม่ได้ให้คิด แต่ให้ทำ"
คือ อีกคำสอนหนึ่งของอาจารย์

เมื่อวานเอกอนเจอบัตรเครดิตถูกเสียบคาไว้ที่ตู้ ATM
เป็นตู้ที่ตั้งอยู่หน้าธนาคารเลย ในห้างสรรพสินค้า
เอกอนก็เลยรีบเอาบัตรไปกดรูดสินค้า 5555

ป่าววว รีบเอาบัตรไปให้เจ้าหน้าที่ธนาคารเช็คเบอร์โทรติดต่อลูกค้า
เพราะ คาดว่าลูกค้าจะยังคงอยู่ในบริเวณห้าง แต่ดันไม่มีเบอร์
ก็เลยให้เจ้าหน้าที่ธนาคาร เก็บรักษาบัตรไว้
เพราะเขาจะต้องย้อนกลับมาติดต่อสอบถามตรงจุดเกิดเหตุ

แล้วท่านอ๊บซ์ เคยเก็บกระเป๋าตังค์ใครได้บ้างมั๊ย

สิ่งที่เกิด กับสิ่งที่เคยคิด มันตรงกันมั๊ย

เคยสังเกตมั๊ย ว่าทำไม

สาธุด้วยท่านมังกรน้อย

ครูบาอาจารย์ที่ยายมัทนับถือท่านก็บอกว่า "ต้องทำให้ต้องธรรม" เหมือนกัน