คือเป็นสิ่งดีสิ่งหนึ่งที่เราช่วยันปลูกพืชผัก เพาะเห็ด กินเอง เหลือก็ขาย ช่วยสร้างสีเขียวให้โลก แต่สำหรับผู้ที่ตั้งใจถือศิล5 ข้อที่ว่าห้ามฆ่าสัตยว์ มันจะผิดศิลไหมครับ
โดยตรงอาจจะไม่ผิดศิล5 ข้อฆ่าสัตว์ แต่พื้นดินมันเต็มไปด้วยสัตว์ แล้วมันควรทำไงครับ
นึกถึงศีลของพระที่มีแยกออกมาเกี่ยวกับไม่ให้พรากของเขียว ไม่ให้ขุดดิน และ มีการเข้าพรรษาในฤดูฝน
ซึ่งนั่นก็เป็นศีลของพระ เราฆราวาสถ้าจะทำให้สัตว์เล็กๆน้อยๆ ตายก็ไม่เป็นไร นั้นเหรอครับ?

ปลูกพืชกับฆ่าสัตว์ มันก็คนละเรื่องกัน การปลูกพืชไม่ได้ทำให้สัตว์ตายเสมอไป อยู่ที่เราจะทำอย่างไรนี่นา

เราก็ปลูกพืชโดยไม่ต้องไปฆ่าสัตว์ ถ้าปลูกในบ้านเล็กๆน้อยๆไว้กินเองอย่างที่คุณเจ้าของกระทู้ว่าเราก็ทำ เราก็ไม่เคยฆ่าสัตว์นะ ไม่ได้ปลูกเยอะจนต้องระวังแมลงมาก่อกวนอะไร

อึ่งอ่างมาแอบนอนในดินในกระถางต้นไม้บ่อยเลย เวลาพรวนดินเราก็เลือกใช้ส้อมพรวนที่มนๆค่อยๆพรวน มันก็ไม่ทำให้สัตว์เป็นอันตราย

เรื่องพรากของเขียวฯลฯ นี่ เราเป็นฆราวาส ทำไปก็ไม่ด่างพร้อย ไม่เศร้าหมองต่อศีลใช่ไหมอ่า พระทำไม่ได้ แต่เรื่องฆ่าสัตว์น่ะ แม้เป็นฆราวาสก็ทำไม่ได้อยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าเล็กๆน้อยๆแล้วไม่เป็นไร

อย่าไปคิดมากครับ เราตั้งใจไว้ดีแล้ว

ต้องคิดพิจารณาเลยครับ ยิ่งศาสนาพุทธเป็นศาสนาแห่งปัญญา
ศีล สมาธิ ปัญญา
คิดอะไรกันง่ายๆ มันจะไม่ดีนะครับ

ฆราวาสเป็นทางที่สะดวกระดับหนึ่งขึ้นอยู่กับกำลังใจของแต่ละคนนะครับ
พระภิกษุจะเป็นทางที่สะดวกมากกว่านะครับ

ในอดีตกาล มีพราหมณ์สองคนมีสมบัติคนละ ๘๐ โกฏิ เป็นสหายรักกัน เห็นโทษในกามคุณ ให้ทานเป็นการใหญ่แล้วออกบวชเป็น ดาบส สร้างอาศรมอยู่ในถิ่นหิมพานต์ เลี้ยงชีพด้วยเผือกมันผลไม้ ครั้นล่วงไป ๕๐ ปี เพื่อต้องการรสเปรี้ยวรสเค็ม จึงเที่ยวไปถึงแคว้นกาสี ทีปายนดาบสมีสหายคฤหัสถ์คนหนึ่ง สองดาบสจึงไปเยี่ยมเขา แล้วจาริกไปเมืองพาราณสีอาศัยอยู่ในสุสาน ทีปายนดาบสอยู่ ณ ที่นั้นไม่นาน ก็กลับไปหาสหาย ส่วนมัณฑัพยดาบสยังอยู่ที่ป่าช้านั้น

วันหนึ่ง โจรคนหนึ่งขโมยของในเมือง เมื่อถือเอาทรัพย์ออกมา เจ้าทรัพย์และเจ้าหน้าที่รู้ตัวพากันตามจับ จึงหนีออกทางท่อน้ำ วิ่งเข้าไปในป่าช้าทิ้งห่อทรัพย์ไว้ที่ประตูบรรณศาลา แล้วหนีไป พวกที่ตามจับเห็นห่อทรัพย์ จึงด่าว่าและทุบตีพระดาบส แล้วจับตัวส่งพระราชา พระราชาไม่ทรงพิจารณาก่อน รับสั่งให้นำตัวไปเสียบหลาว พวกราชบุรุษเสียบด้วยหลาวไม้ตะเคียน เสียบไม่เข้า เปลี่ยนเป็นไม้สะเดาก็ไม่เข้า ทันใดนั้นดาบสก็เกิดญาณระลึกถึงบุพกรรมในชาตอดีตได้ รู้ตัวว่าไม่อาจพ้นบาปกรรมนั้นได้ จึงบอกให้เสียบด้วยหลาวไม้ทองหลาง พวกราชบุรุษทำตามก็เสียบได้ จากนั้นก็วางคนซุ่มไว้คอยดูผู้ที่จะมาหาดาบส

ฝ่ายทีปายนดาบส คิดถึงมัณฑัพยดาบสจึงมาเยี่ยม ในระหว่างทางก็ได้ข่าว่ามัณฑัพดาบสถูกหลาวเสียบ จึงไปหาแล้วถามว่า ทำอะไรผิด มัณฑัพดาบสตอบว่า ไม่ได้ทำผิด จึงถามว่า ท่านจะรักษาใจไม่ให้ขุ่นเคืองได้หรือไม่ มัณฑัพดาบสตอบว่า เราไม่ขุ่นเคือง ผู้ที่จับเรามาส่งพระราชาเลย ทีปายนดาบสกล่าวว่า เมื่อเป็นเช่นนั้น ร่มเงาของผู้มีศีลเช่นท่านเป็นความสุขสำหรับเรา แล้วเข้าไปนั่งพิงหลาวอยู่ตลอดคืนยันรุ่ง ถูกโลหิตหยดลงมาจนแห้งดำไปหมดทั้งตัว

พระราชาทราบข่าว จึงรีบเสด็จไปถามถึงสาเหตุที่นั่งพิงหลาว ทีปยนดาบสตอบว่า นั่งรักษาดาบสนี้ ก็มหาบพิตรทราบหรือว่าดาบสนี้ทำผิด จึงได้ลงโทษอย่างนี้ พระราชาตรัสว่า ลงโทษไปโดยไม่พิจารณา แล้วรับสั่งให้ถอนหลาวออก มัณฑัพยาบสต้องถูกลงโทษโดยไม่ความผิด ก็เนื่องมาจากอำนาจบุพกรรม

บุพกรรมของดาบสคือ ในภพก่อนท่านเกิดเป็นช่างไม้ ไปถากไม้กับบิดา จับแมลงวันมาตัวหนึ่งแล้วเอาหนามทองหลางเรียวๆเสียบก้นแมลงวัน แต่แมลงวันไม่ตายเพราะถูกเสียบ ตายด้วยหมดอายุ ฉะนั้นดาบสจึงไม่ตาย มัณฑัพดาบสในชาดกนี้คือ พระสารีบุตร ส่วนทีปายนดาบสก็คือ พระพุทธเจ้าของเรานั่นเอง


(อรรถกถากัณหทีปายนชาดก ทสกนิบาต)

อนุโมทนาครับ

http://board.palungjit.com/f8/%E0%B9%80 ... 767-3.html

มันก็คล้ายๆกับเรื่องเดินไปบนพื้นดินนั่นแหละเราไม่รู้หรอกว่าเราเหียบอะไรไปบ้างวันๆหนึ่งน่ะ หรือว่าเรื่องเชื้อโรคที่เราสูดเข้าไป ถ้ามามัวคิดเรื่องอย่างนี้ก็คงไม่ได้ปฏิบัติกันพอดี เอาแค่ว่าเราเจตนาหรือไม่เท่านั้นก็พอ แล้วเรื่องกรรมที่ไห้ผลก็อาจจะให้ผลน้อยก็ได้

ในการเดินบางครั้งเราได้มองที่พื้นเห็นสัตว์เล็กๆ
บางครั้งเราได้ไปอยู่กับสิ่งอื่น ไปมองสิ่งอื่น ไปฟังสิ่งอื่น ได้กลิ่นสิ่งอื่น
หรือได้รสสิ่งอื่น คิดสิ่งอื่นๆ ไม่ได้อยู่ที่การมองพื้นตลอดเวลา
ดูตามความเหมาะสม โอกาส และองค์ศีลนะครับ
เหมือนเข็มเวลาเราจะร้อยด้ายเข้ากับเข็มเราต้องใช้เจตนาในการทำสิ่งนั้นๆ ตอนนั้นใจมีกำลังในการทำกว่าปกติธรรมดา ผลที่จะเกิดมีตามเจตนาและเหตุปัจจัยอื่นๆ
ดูตามองค์ประกอบศีลในส่วนอื่นด้วยนะครับ

มโนกรรมสำคัญที่สุด


พระตถาคตกล่าวเจตนาว่าเป็นกรรม

วันหนึ่งเราเห็นแมลงสาบ วิ่งออกมาจากซอกตู้ เราก็ตั้งใจฆ่า โดยวิ่งไล่เหยียบมัน(กระทำการฆ่า) แต่มันไวกว่า วิ่งหลบกลับไปในซอกตู้(การฆ่าไม่สำเร็จ ผลของการฆ่าไม่เกิด) อันนี้กรณีที่1 มีแต่บาปไม่มีกรรม
......วันรุ่งขึ้น เราก็เดินเข้าไปในครัวเหมือนเดิม เจ้าแมลงสาบตัวเดิมเลย มันก็วิ่งออกมา เราก็เดินถอยหน้า ถอยหลังอยู่ มองไม่เห็นมันเลย บังเอิญ ถอยไปเหยีบมันเข้า(ไม่มีเจตนาฆ่า) แต่มันถูกเหยียบและตาย อันนี้ กรณีที่2 มีแต่กรรม ไม่มีบาป
......ในกรณีที่สาม ถ้ามีแมลงสาบ วิ่งออกมา แล้วเราเห็น เจตนาวิ่งไล่เหยียบมัน(เจตนาฆ่า) มันดันหลบไม่ทัน ถูกเราเหยียบแบนแต๊ดแต๋(กระทำการฆ่าแล้ว) มันตายลง(การฆ่าสำเร็จ) อันนี้เรียกครบองค์ศีล คือมีอกุศลจิตคิดค่าเขา ได้กระทำการฆ่า ผลการฆ่าสำเร็จ(มันตายลง) อันนี้มีทั้งบาป ทั้งกรรมและศีลก็ขาดทะลุลงแล้ว ศาสนาพุทธมันเป็นอย่างนี้ มันอยู่ที่เจนตนาเป็นสำคัญ คราวหนึ่งมีชาวฝรั่ง(เข้าใจว่าอังกฤษ) ทรงกล่าว คัดค้านพุทธองค์ว่า ท่านสอนไม่ให้ฆ่าสัตว์ ตัดชีวิต ไฉนในบาตร ของท่านนั้นมีแต่เลือดและเนื้อ พระพุทธองค์ก็ตรงตอบสั้นๆว่า ขณะที่อาตมาฉันท์อยู่นี้ อาตมามีเจตนาเพียงให้อาหารไปดำรงค์ร่างกายนี้ให้ทรงอยู่เพื่อสงเคราะห์มวลมนุษย์ต่อไปได้ ในจิตของอาตมาไม่มีเจตนาในการฆ่า ทรงตอบสั้นๆอย่างนี้
.....กรณ๊อย่างนี้ ก็มีมิจฉาทิฐิ หลายคน มาทดสอบหลวงพ่อช่าว่า ศาสนาพุทธนี้สอนไม่ให้ฆ่าสัตว์ แล้วสัตว์มันไม่มีการคุมกำเหนิด ถ้าเชื่อตามศาสนาพุทธ สัตว์มันไม่ครองโลกหรือ หลวงพ่อชาท่านก็ถามว่าแล้วโอกาส ที่สุนัขจะกำเหนิดเป็นตัวผู้ทั้งหมด แมวจะกำเหนิดเป็นตัวเมียทั้งหมดนั้นมันมีไหม ถ้ามีคำถามที่โยมถามนั้นมันก็น่าจะถูกนะ มิจฉาทิฐิ มันก็เป็นนอย่างนี้....เจโตวิมุติ/