ปกติคนเราจะมีอกุศลจิตเกิดอยู่เรื่อยใช่ไหมคะ เช่น เจอสิ่งไม่พอใจ แม้ปากไม่พูดไม่ว่า แต่บางทีในใจมันปุดๆ ว่าอะไรในใจก็เผลอบ้าง
แต่ว่า ก่อนจะคิดอะไรไม่ดีหรือก่อนจะก่นด่าอะไรในใจเนี่ยเราจะรู้สึกตัวก่อนว่าเราไม่พอใจแล้วและอาจจะว่าหรือทำให้พูดอะไรไม่ดีได้ ดังนั้นพอรู้ตัวว่าใจคิดจะว่าจะพูดอะไรแรงๆ ออกไปเราก็หยุด ไม่สนองต่อความอยากนั้นๆ ในใจ แบบนี้เรียกว่า การละอกุศลหรือเปล่าคะ (คือเราคิดว่า โทษของวาจานี่ แม้ยังไม่ได้พูดออกมา คิดอะไรงุบงิบๆๆๆ ในใจมันก็ไม่ค่อยจะดีแล้ว จิตใจเป็นอกุศลจังเลยบางที 
) แล้วแก้ไขโดยการบริกรรมจะใช้ได้ไหมคะ แบบพอจิตใจจะคิดอะไรไม่ดีก็ไปพุทโธแทน
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ
เรื่องของจิตนี้ ลึกซึ้ง 
ดังนั้น อ่านคำแนะนำ แล้วก็ยังนำไปทำยาก
ซึ่งท่านจะมาสอน เมืองไทยปีละครั้ง สนใจเข้าดูที่เว็บค่ะwww.supawangreen.in.th 