คนบางคนก็ชอบการทำบุญตักบาตรแต่ไม่ชอบฟังธรรมเลย
แต่ก็เข้าใจว่าอยากได้บุญกัน แต่ฟังธรรมคิดว่าไม่ได้บุญแล้วแถมฟังแล้วไม่ค่อยจะเข้าใจธรรม
ยิ่งถ้าเจอพระท่านเทศน์แบบปรมัตถธรรมด้วยแล้วล่ะก็งงน่าดูเลย และเขาก็จะคิดว่าถึงไม่ได้ฟังธรรมะก็ไม่เป็นไรเพราะเราทำบุญ ทำดีไม่ทำให้ใครเดือดร้อน เท่านี้ก็ถือว่าเป็นการปฎิบัติธรรมแล้ว (ทั้งหมดนี้เป็นเพียงความคิดเห็นของคนบางกลุ่มเท่านั้นที่ผมได้เคยถามดู) ส่วนคนที่ชอบฟังธรรมแล้วนำมาพิจารณาธรรมไปเรื่อย ๆ ตามที่ได้ฟังมานั้นก็คงไม่ต้องพูดถึงเรื่องทำบุญหรอกเพราะยังไงก็เป็นของแน่อยู่แล้ว แต่จะมีปัญญาเพิ่มขึ้นตรงที่ว่าการฟังธรรมช่วยทำให้จิตของเราได้ขัดเกลาจากกิเลสให้เบาบางทำเกิดปัญญาเห็นทุกข์ และก็รู้จักวิธีการดับทุกข์ ทำให้จิตใจสงบเข้าสู่ความว่างได้จนอาจจะปล่อยวางทุก ๆอย่างได้ ก็เข้าใจว่าคนที่ชอบทำบุญหรือคิดที่จะทำบุญแต่ไม่คิดที่จะฟังธรรมะนั้นก็คงจะเป็นเพราะว่ายังไม่เข้าใจธรรมะของพระองค์อย่างถ่องแท้ว่าธรรมะสอนอะไรเรา ทำไมถึงต้องศึกษาธรรมครับ

สวัสดีค่ะ คุณหัสพล

จากประสบการณ์ที่เราเคยพบมานั้น บางคนชอบทั้งทำบุญและฟังธรรมแต่แนวโน้มส่วนใหญ่
เอนเอียงไปหนักเรื่องการทำบุญที่เป็น "อามิสบูชา" เสียส่วนมาก อนุมานได้ว่า เป็นเรื่องที่
กระทำได้ง่าย สำหรับคนส่วนใหญ่ แต่การฟังธรรม ถ้าฟังแล้วไม่ คิดตาม หรือคิดพิจารณา
แบบ "แยบคาย"(โยนิโสมนสิการ) แล้วน้อมนำไปประพฤติปฏิบัติ ให้บังเกิด "ผล" กับตนเอง
เขาก็จะไม่เห็นประโยชน์จากการฟังธรรม เรียกว่า สักแต่ว่าฟัง เข้าหูซ้ายออกหูขวาเท่านั้นเอง
...อย่างนี้ปัญญาไม่เกิด...โดยเฉพาะการเจริญวิปัสสนา...นั้นเป็นเรื่องยาก...การจะ
เกิดปัญญาเห็นแจ้งในสภาวะธรรมนั้นต้องน้อมนำไป "ปฏิบัติ" ไม่อาจรู้แจ้งได้ด้วยปัญญาทางโลก
ที่เรียกว่า สุตมยปัญญาหรือจินตามยปัญญา...

ธรรมย่อมรักษาผู้ปฏิบัติธรรม

...ธรรมะเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา...ก็แค่ท่องจำได้ยังไม่เกิดปัญญา...
...การไม่เข้าใจสภาพธรรมตามจริง...จึงจำเป็นต้องศึกษาพระธรรมคำสอน...
...ไม่ใช่แค่การนับถือพุทธศาสนาก็จบแล้ว...การได้ชื่อว่าได้ลาภอันประเสริฐนั้น...
...ก็คือได้เป็นมนุษย์ที่เกิดพบพระพุทธศาสนาและศึกษาพระธรรมจนเกิดศรัทธาตั้งมั่น...
...พระสมณโคดม...พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดงธรรมตลอด45พรรษาที่ได้บรรลุธรรม...
...พระธรรมที่ทรงแสดงเพื่อเมตตาสอนเทวดาและมนุษย์ทั้งหลายพอสังเขปเพียง84000พระธรรมขันธ์...
...ผู้ที่มีจิตใจใฝ่ในทางฝึกหัดอบรมจิตใจตนเองตามหลักพระธรรมคำสอนเท่านั้น...จึงชื่อว่าได้ลาภคือบุญ...
...เพราะพระธรรมที่ทรงแสดงละเอียดและยากที่จะรู้ได้โดยง่าย...แค่จำได้...ไม่ปรากฎความจริงให้รู้ได้เลย...
...ทุกขณะที่เห็น ได้ยิน ได้กลิ่น ลิ้มรส รับสัมผัส...เกิดได้ทีละอย่าง...ทีละ 1 ขณะ...ไม่มีการเกิดพร้อมกันเลย...
...เห็นเกิดแล้วก็หมดไปคือเกิดแล้วดับไปหมดสิ้นแล้ว...จึงเกิด-ดับทางอื่นๆได้...เพราะขณะที่เข้าใจว่าทุกอย่างเกิดขึ้น...
...ก็รับรู้เสมือนเกิดพร้อมกันทั้งสิ้น...เพราะไม่สามารถเข้าถึงความจริงของสภาพธรรมเกิดดับทีละ1ขณะจิตได้เลย...
...ก็คือไม่เข้าใจพระธรรม...เพราะจิตไม่สามารถแยกแยะระหว่างความจริงกับความจำได้...ยังเป็นสภาพคิดล้วนๆ...
...คิดแล้ว...ก็ได้แต่การสะสมความคิดที่กลายเป็นวิบากกรรมอันกิเลสและอวิชชาครอบงำ...จึงต้องหมั่นศึกษาค่ะ...
...แค่ขั้นการฟังก่อน...อย่าเพิ่งเลยไปถึงจะให้ฆ่ากิเลสได้เลย...แค่ให้เข้าใจว่าทุกสิ่งที่เกิดทางตา-หู-จมูก-ลิ้น-กาย-ใจ...
...เป็นเพียงสภาพธรรมะที่ปรากฎให้เห็นทั้ง6ทางได้เท่านั้น...ไม่ใช่เรา...ไม่ใช่คน...ไม่ใช่สัตว์...ไม่ใช่สิ่งของเลยจึงยาก...


...

ดูก่อนท่านทั้งหลาย........................

ทำไม

พึงพิจารณาแล้วว่า ยังไม่รู้แจ้ง ยังไม่เป็นผู้ตื่นจากข้อสงสัย ซึ่งเป็นเหตุให้เกิดคำถามขึ้นมาในกลางใจ
ทำไม..........เขารวย เพราะเกิดจากความเศร้าหมองของจิต
ทำไม..........เรามีกรรม เพราะไม่เป็นผู้รู้
สิ่งทั้งหลายนี้ มีอยู่ในตัวตนของทุกคน
ขอให้เจริญในธรรมเทอญฯ.......................

"คนบางคนก็ชอบการทำบุญตักบาตรแต่ไม่ชอบฟังธรรมเลย"

(ความเห็น)...การที่คนชอบทำบุญตักบาตรมากกว่าการฟังธรรมนั้น เหตุมาจากการที่เขาเหล่านั้นมีความเชื่อและมีความหวังว่า การทำบุญตักบาตรนั้นสามารถไปรอรับคืนได้ ไม่ชาตินี้ก็ชาติหน้า...เหมือนซื้อล๊อตตารี่ การที่ได้นำเงินตัวเองไปซื้อกระดาษเก็บไว้ ก็มีความหวังว่าจะได้รับรางวัลใหญ่น้อยทั้งนั้น คือภาพที่คนเห็นมันชัดๆตรงได้ใช้เงินไปซื้อและรอรับผล...แต่การฟังธรรมนี่...เป็นแค่เสียง..เป็นของลม ๆ มองไม่เห็น และเมื่อไม่ต้องใช้เงินไปซื้อ คนเหล่านั้นก็เชื่อไปว่า ฟังธรรมแล้วก็ไม่ได้ผลตอบแทนอะไร ก็เลยไม่ฟังให้เสียเวลาหาเงินของเขา ...

"ทำไมถึงต้องศึกษาธรรมครับ"

(ความเห็น)...หากคำว่า "ธรรม" ในความหมายว่า "ธรรมชาติ" ...ก็น่าที่มนุษย์ควรจะไปศึกษากันให้หมด เพราะจิตมนุษย์ทุกวันนี้มันได้กลายพันธุ์และห่างไกลจากธรรมชาติเดิมแท้ไปมากเหลือเกิน...แต่หากคำว่า "ธรรม" ในความหมายที่เกี่ยวกับ พระไตรปิฏก หรือหนังสือธรรมะทั้งหลาย... การศึกษาในเรื่องนี้ก็เพื่อให้ มนุษย์ได้ศึกษาในเรื่องที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้หรือเพื่อตรวจสอบในเรื่องที่ตัวรู้หรือได้ยินได้ฟังมา...

ปฏิบัติอย่างไรก็ได้อย่างนั้น
ผู้ยังไม่ถึงเวลาแม้จะเอาหนังสือธรรมมาวางให้เป็นพันเล่ม ซีดีธรรม หรือ พาไปฟังธรรมจากพระอริยะเจ้าท่านทั้งหลายอธิบายความอัศจรรย์ และบุญที่จะได้รับเค้าก็ไม่มีทางที่จะสนใจ
แต่ผู้ที่ถึงเวลาแล้วสั่งสมมาพอแล้ว แม้พระอริยะเจ้าท่านอยู่ในป่าเขาหนทางไปแสนอยาก ก็จะดั้นด้นหาวิธีเข้าไปฟังธรรมแสวงหาธรรม
บุญธรรมกรรมแต่งปฏิบัติอย่างไรก็ได้อย่างนั้น ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน