(๑) ท่านบวชเป็นภิกษุณีแบบหลักการเถรวาท หรือมหายาน เจ้าค่ะ ?

(๒) ท่านมีเหตุผลอะไร...จึงบวชเป็นภิกษุณี...เจ้าค่ะ ?

ในเมื่อครั้งตัดสินใจบวชเป็นแม่ชี ท่านเคยกล่าวไว้ว่าจุดมุ่งหมายสูงสุดของการบวชของท่าน
คือ การหลุดพ้นและการเข้าถึงความสิ้นทุกข์โดยสิ้นเชิง

แท้จริงแล้วจิตของท่านอย่างเดียวที่หลุดพ้น และการหลุดพ้นก็อาศัยเพียงกายนี้เป็นทางผ่าน
ซึ่งจะอยู่ในเพศใดไม่เห็นสำคัญ และน่าจะไม่มีข้อจำกัด
ทำไมท่านจึงต้องใช้ความพยายามที่จะบวชเป็นภิกษุณีให้ได้ถึงขนาดนั้น เจ้าค่ะ ?

(๓) ท่านพยายามที่จะแสดงตนว่าเป็นภิกษุณีในนิกายเถรวาท หรือไม่ เจ้าค่ะ ?
แล้วท่านมีจุดยืนชัดเจนว่าท่านเป็นภิกษุณีนิกายอื่น หรือไม่ เจ้าค่ะ ?

ตอบแทนท่านได้ไหมครับ

หากเป็นเจ้าตัวเองโพสต์ขอความเห็นด้วยตนเอง ไม่ยุ่งยาก ใครถามตอบได้ทันที แต่เมื่อคุณสาวิกาน้อยนำเรื่องของผู้อื่นซึ่งเราก็ไม่รู้รายละเอียดโดยเฉพาะวินัยบัญญัติมาโพสต์ขอความเห็น จึงพบความขัดข้องต้องไปถามเจ้าตัว

มีบอร์ดที่ใช้สนทนากับอดีตแม่ชีรุ้งเดือนโดยตรงไหมครับ กรัชกายจะไปสนทนาด้วยเอง

หากเป็นเจ้าตัวเองโพสต์ขอความเห็นด้วยตนเอง ไม่ยุ่งยาก ใครถามตอบได้ทันที แต่เมื่อคุณสาวิกาน้อยนำเรื่องของผู้อื่นซึ่งเราก็ไม่รู้รายละเอียดโดยเฉพาะวินัยบัญญัติมาโพสต์ขอความเห็น จึงพบความขัดข้องต้องไปถามเจ้าตัว

(๔) จากภาพข้างต้น...
ถือว่าท่านทำผิดข้อปฏิบัติของภิกษุณีข้อที่ ๘ ของครุธัมมปฏิคคหณูปสัมปทา ๘ หรือไม่ เจ้าค่ะ ?

ครุธัมมปฏิคคหณูปสัมปทา ๘
(ข้อปฏิบัติของภิกษุณี ๘ ประการ)

ครุธัมมปฏิคคหณูปสัมปทา คือ เงื่อนไขอย่างเข้มงวด ๘ ประการ
ที่ภิกษุณีจะต้องปฏิบัติตลอดชีวิต
๑. ต้องเคารพภิกษุแม้จะอ่อนพรรษากว่า
๒. ต้องไม่จำพรรษาในวัดที่ไม่มีภิกษุ
๓. ต้องทำอุโบสถและรับโอวาทจากภิกษุทุกกึ่งเดือน
๔. เมื่อออกพรรษาต้องปวารณาตนต่อภิกษุและภิกษุณีอื่นให้ตักเตือนตน
๕. เมื่อต้องอาบัติหนัก ต้องรับมานัต (รับโทษ) จากสงฆ์สองฝ่าย
คือ ทั้งฝ่ายภิกษุและภิกษุณี ๑๕ วัน
๖. ต้องบวชจากสงฆ์ทั้งสองฝ่าย หลังจากเป็น * สิกขามานา เต็มแล้วสองปี
๗. จะด่าว่าค่อนแคะภิกษุไม่ได้
๘. ห้ามสอนภิกษุเด็ดขาด

* คำว่า "สิกขามานา" แปลว่า ผู้ศึกษา
สตรีที่จะบวชเป็นภิกษุณีต้องเป็นนางสิกขามานาก่อน ๒ ปี

ท่านกรัชกายครับ ความเห็นของท่านมันเหมือนกับจะเอาชนะหรือเอาผิดกับจขกท.ให้ได้
แต่ผมบอกได้คำเดียวครับว่า"มันไร้เหตุผล"
ท่านไม่ดูหรือว่าสิ่งที่จขกท.โพส เป็นประวัติครูบาอาจารย์ภิกษุณีรูปนั้น
มันไม่มีครูบาอาจารย์ที่ไหนหรอกที่จะมาโพสประวัติตัวเองลงเน็ต ทีนี้ไม่เห็นอ้างพระวินัยบ้างล่ะ
ที่สำคัญทางวัดเขาก็บอกแล้วว่า นักบวชที่นี่เขาไม่เล่นหรือใช้เน็ตกัน

ที่ท่านบอกว่าไม่รู้รายละเอียดมันจริงหรือครับ ผมเห็นสมาชิกบางท่านรู้ดีกว่าเจ้าตัวอีกครับ
ยิ่งเป็นท่านแล้วรู้ดีกว่าใคร รู้ไปหมดรู้ว่า อุปฌาฯมาจากจีนเป็นมหายาน รู้เรื่องสงฆ์ลังกา
ดีกว่าชาวลังกาเสียอีก
เรื่องพระวินัยบัญญัติ คนจะรู้หรือไม่ ไม่สำคัญ
มันสำคัญต้องที่รู้แล้วเอามาใช้ให้ถูกที่ถูกทางหรือเปล่าเท่านั้น

เรื่องวินัยบัญญัติหรือพุทธบัญญัติเปรียบไปก็คล้ายกฎหมาย ผู้บวชจะต้องรู้ นี่ประเด็นที่หนึ่ง
ประเด็นต่อมาผู้ที่เอาเรื่องขัดแย้งทางพุทธบัญญัติมาโพสต์ก็ต้องรู้รายละเอียดบ้าง
เมื่อถูกถามต้องตอบแทนผู้นั้นได้
นี่พอมีปัญหาก็วิ่งไปถามที แล้วก็ที่นั่นครั้นถูกถาม ก็ขอไปถามอาจารย์ก่อน

ถามโฮฮับทีกรัชกายรู้เรื่องวินัยบัญญัติ(พุทธบัญญัติ)บ้างนั่นใช้ผิดที่ผิดทางตรงไหนไม่ทราบ

คุณสาวิกาน้อยขอรับ ในเมื่อเจ้าตัวเองรับ (ฝากผ่านลูกศิษย์) ว่า บวชเป็นภิกษุณีฝ่ายมหายานจากศรีลังกา ไม่ใช่เถรวาท ประเด็นนี้จบ

ส่วนเรื่องจะไปบรรยายธรรมะ ธัมโมอะไรกับใครที่ไหนเมื่อไหร่เวลาเท่าไหร ฯลฯ นั่นเป็นสิทธิ์ กรัชกายก็ว่าทำได้มาแต่ต้น

นี้เป็นบทความที่ท่านภิกษุณีรุ้งเดือน นนฺทญาณี ท่านได้เคยเขียนไว้ค่ะ

เถรวาท หรือ มหายาน ?
บทความโดย ภิกษุณี นันทญาณี

พระภิกษุ ผู้เป็นอุปัชฌาย์ของผู้เขียนท่านเคยบอกว่า “ภิกษุณีไม่ต้องเป็นเถรวาทหรือมหายาน” ฟังแล้วก็สบายใจดีที่ไม่ต้องเป็นอะไรเพิ่มมากไปกว่าการเป็น “ภิกษุณี” ซึ่งหมายถึง “ผู้เห็นภัยในการเวียนว่ายตายเกิด” และหมายถึง “ผู้ขอ”อัน เป็นความหมายที่ทำให้ผู้เขียนคิดตั้งใจที่จะฝึกตนให้อดทนและสงบเสงี่ยม เพราะในความเป็นจริงแห่งการดำรงชีวิตพรหมจรรย์ เป็นชีวิตที่ต้องขอ ต้องอาศัยสติปัญญา ความรู้ขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ และต้องขอ ต้องอาศัยปัจจัย 4 จากชาวบ้าน ดังนั้น เมื่อชีวิตเราต้องขอ ต้องอาศัย ต้องเนื่องด้วยผู้อื่นเช่นนี้ ก็จะต้องเพียรพยายามปฏิบัติตามพระธรรมวินัยให้มากที่สุดตามกำลังสติปัญญา จะต้องเพียรละ “อัสมิมานะ” ความถือตนว่าเป็นนั่นเป็นนี่ ตามพระพุทธพจน์ที่ว่า.. ” ความไม่ถือตนเป็นสุขอย่างยิ่ง”

ดังนั้น การที่มีผู้ตั้งคำถามกับภิกษุณีกลุ่มนี้ว่า.”เป็นเถรวาท หรือมหายานนั้น” โดยความคิดที่เกิดขึ้นในใจ ณ ขณะนี้ ผู้เขียนคิดว่าความเป็นเถรวาทหรือมหายานนั้น ต้องดูที่ “ความรู้”และ”ความประพฤติ” ถึงแม้จะผ่านพิธีกรรมและแต่งตัวตามชื่อเถรวาท แต่ไม่ยอมประพฤติปฏิบัติตามพระวินัยอย่างเคร่งครัดดังที่ท่านพระมหากัสสปะ มหาเถระได้เสนอไว้ในครั้งการทำสังคายนา ครั้งที่ 1 แต่กลับประพฤติปฏิบัติย่อหย่อนในศีลสิกขาบท ก็น่าจะเป็นเถรวาทแต่เพียงชื่อแต่เป็นมหายานโดยความประพฤติ ในทำนองเดียวกันแม้จะได้ชื่อว่าเป็นมหายานแต่ถ้าไม่ยอมประพฤติตามแบบมหายาน เลย กลับพยายามประพฤติตามพระธรรมพระวินัย ตามรอยพระพุทธเจ้าตามมติที่พระมหากัสสปะเสนอไว้ ผู้นั้นก็ย่อมเป็นมหายานเพียงชื่อ แต่เป็นเถรวาทโดยความประพฤติ

ถ้าจะกล่าวในแง่ของการสืบสายการบวชย้อนไปไกลๆ ว่าภิกษุณีที่อ้างตนว่าเป็นเถรวาทนั้นไปบวชมาจากภิกษุณีที่เป็นมหายานหรือ เปล่า ก็คงต้องสืบย้อนไปอีกว่า แม้มหายานเองก็มีจุดเริ่มต้น คือ พระภิกษุที่บวชโดยตรงมาจากสายของพระพุทธเจ้า แต่เมื่อมีความประพฤติที่แตกต่างจากหมู่สงฆ์ที่เคร่งครัดในพระธรรมวินัย จึงต้องแบ่งแยกนิกายออกไปเป็นมหายาน

ความเห็นต่างๆ เหล่านี้ก็เป็นเพียงความคิดเห็น เป็นสังขารขันธ์ที่เกิดจากเหตุปัจจัยปรุงแต่ง สิ่งใดที่เกิดจากเหตุปัจจัยปรุงแต่งสิ่งนั้นไม่เที่ยง สิ่งใดไม่เที่ยงสิ่งนั้นเป็นทุกข์ ถ้ายังยึดมั่นในความคิดเห็น ก็ชื่อว่า ยึดมั่นถือมั่นในสิ่งที่เป็นทุกข์ ทนได้ยาก เมื่อยึดมั่นถือมั่นในสิ่งที่เป็นทุกข์ ก็ไม่อาจหลุดพ้นจากทุกข์ได้ จึงควรที่จะรู้จักความคิดเห็นนั้นตามเป็นจริง คือ เห็นว่า เป็นเพียง ความคิดเห็น เท่านั้น

เห็นว่าเป็นเพียง สังขารขันธ์ ที่เกิด - ดับพร้อมจิต เกิด - ดับเร็วมาก

* - ควรรู้ ความเกิดขึ้นแห่งความคิดเห็นนั้น(เกิดอวิชชา ตัณหา อุปาทานร่วมด้วยหรือไม่ )
* - ควรรู้ ความดับแห่งความคิดเห็นนั้น ( ดับอวิชชา ตัณหา อุปาทาน ได้หรือไม่ )
* - ควรรู้ ว่า “อริยมรรคมีองค์ 8″ คือ ทางดำเนินชีวิตให้ถึงความดับสังขาร
* - ควรรู้คุณ รู้โทษ รู้อุบายสลัดออกจากความคิดเห็นเหล่านั้นตามจริงว่า…

การละฉันทะราคะ หรือ ละอุปาทาน ละความติดใจเพราะพอใจยึดมั่นถือมั่นในความคิดเห็นนั่นแล คือ อุบายสลัดออกจากความคิดเห็นเหล่านั้น

ดังนั้น ในเวลานี้ พวกเรา อันหมายถึงภิกษุณีทั้ง 5 รูป ณ สำนักปฏิบัติธรรมนิโรธาราม จึงเป็นเพียงผู้ขอ เป็นผู้อาศัยพระรัตนตรัยเป็นสรณะ เป็นผู้เห็นภัยในการเวียนว่ายตายเกิด ที่เพียรปฏิบัติตามพระธรรมและพระวินัยที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้ดีแล้ว ตามกำลังสติ ปัญญา คือ เพียรรักษาศีล 43 ข้อ ทั้งจุลศีล 26 มัชฌิชศีล 10 และมหาศีล 7 เพียรสำรวมระวังในภิกขุณีปาฏิโมกข์ 311 ข้อ และ ครุธรรม 8 เพียรเจริญอริยมรรคมีองค์8เพื่อให้ถึงซึ่งความสิ้นทุกข์โดยสิ้นเชิง เท่านั้น

อ้างอิง http://nirotharam.com/index.php?showtopic=32968

ขอบคุณที่ช่วยหาข้อมูลในประเด็นนี้มาให้ครับ
เมื่อบวชมาทางฝ่ายมหายาน พระวินัยต่างๆ ก็ต้องว่าตามฝ่ายที่ท่านบวชมาเป็นหลัก

สาวิกาน้อยเขียน
(๔) จากภาพข้างต้น...
ถือว่าท่านทำผิดข้อปฏิบัติของภิกษุณีข้อที่ ๘ ของครุธัมมปฏิคคหณูปสัมปทา ๘ หรือไม่ เจ้าค่ะ ?

ไม่ผิดหรอกคะ เพราะ "ห้ามสอนภิกษุเด็ดขาด" กับ "ถวายความรู้" ต่างกัน เด็กๆ ก็รู้ทั้งนั้น
อย่างตั้งสำนักเอง ไม่อยู่จำพรรษากับพระภิกษุ ไม่ฟังปาฏิโมกร่วมกับพระภิกษุ ก็ไม่ผิดคะ
ถึงจะผิดก็ไม่เป็นปัญหา เพราะบวชจากศรีลังกาคะ สาธุ

ถามโฮฮับทีกรัชกายรู้เรื่องวินัยบัญญัติ(พุทธบัญญัติ)บ้างนั่นใช้ผิดที่ผิดทางตรงไหนไม่ทราบ

ตลกดีครับ แบบนี่เรียกประชดแบบขาดสติ ขาดทั้งหิริโอตัปปะนะครับ
ก็ไหนพวกคุณบอกว่า ภิกษุณีรูปนี้ไม่ใช่พระในนิกายเถรวาทไง แล้วทางวัดนิโรก็บอกแล้ว
ว่าท่านไม่ใช่พระนิกายเถรวาทหรือพระไทย ท่านเป็นพระลังกาเป็นมหายาน
ถามจริงคุณไปเกี่ยวข้องอะไรกับท่านครับ

จะบอกให้ครับ คนที่ต้องเอาเรื่องหรือว่ากล่าวก็คือ นักบวชเถรวาทของท่านต่างหากครับ
ผมขอถามหน่อยทำไมมานั่งให้ภิกษุณีสอนอยู่ได้

อย่าอ้างนะว่า วินัยมีมาก่อนแตกนิกาย เห็นชอบว่านักว่ามหายานชอบเปลี่ยนพระบัญญัติ