eragon_joe เขียน: เอกอนเคยพิจารณาเล่น ๆ ได้สองแง่...
หนึ่ง...คือ..ถ้าเราถือแจกันอยู่...ถ้าเรายังไม่เมื่อย...
หรือไม่มีสิ่งหนึ่งที่น่าจับถือมากกว่ามาเบี่ยงเบนความน่าจับถือ...เราก็คงจะจับมันไว้...ไม่วาง...
จนกว่าเราจะถือแจกันไปถึงเป้าหมายไว้...เช่นเอาไปล้าง หรือเอาไปวางบนชั้น..หรือเอาไปวางบนโต๊ะหมู่บูชา..
นั่นคือ...วาง...เพราะมีปัจจัยเข้ามาในเรื่องวาง...
กับอีกหนึ่งแง่...
เมื่อแจกันนั้น...เราไม่ได้เข้าไปจับถือ... เราจะวางแจกันอย่างไร...
...
เพลิน ๆ สองแง่...กับการพิจารณาการวาง...
อิ อิ และยังมีอีกแง่...
คือ...มีปรากฎ แต่ ไม่ปรากฎการยึดถือ...
คือ...เมื่อแจกันนั้น...เราไม่ได้เข้าไปจับถือ...แล้วเราจะวางแจกันยังไงร... นั้นแง่มุมหนึ่ง...
นั่นเป็นแง่มุม...ที่เราเหมือนจะเริ่มเป็นผู้สักเกตเห็นวงจร...การจับ..การวาง...
และ...อาจจะเริ่มเข้าไปสู่กระบวนการ...
การไม่เข้าไปหยิบ-ไปจับ...
ซึ่งในการเข้าไปสู่กระบวนการนั้น...ด้วยประสบการณ์...บางครั้งอาจจะทำให้...
ผู้ปฏิบัติเกิดมุมมองได้ว่า... เราจะได้สัมผัสถึงแรงกระทำที่เป็นการคอยหน่วงคอยฝืน...
การเห็นกระบวนการหน่วง การฝืน...ถ้าเรายึดมั่นในพฤติกรรมนั้นว่าใช่...ทาง
เราก็จะพบกับความหน่วงความฝืน...แม้จะหน่วงจะฝืนจนชิน...เราก็ยังเห็นการ...เกิด-ดับ...
เราจะเห็น...การควบคุม...และการไม่ควบคุม...เกิด-ดับ...เกิด-ดับ...
จะต้องเกิด...บทธรรมมาคอยตามประกบพฤติกรรม...อยู่ตลอดเวลา...
บทธรรม...เกิด และบทธรรมก็ดับ...
เมื่อไร...ตราบเท่าที่เรายังเห็น เกิด-ดับ... เราก็อยู่ภายใต้การ ถือ-วาง (แจกัน)
คือเราจะเห็นพฤติกรรม...เดิม ๆ ซ้ำ ๆ
มันจะเดิม ๆ ซ้ำ ๆ แค่เปลี่ยนสิ่งที่ยึดถือไป...
..ซึ่ง...มันก็เกิดแง่ขึ้นได้...ว่า...จริง ๆ แล้วเราจะออกจากวงจรการเกิด-ดับ จับ-วาง...
ได้อย่างไร...กันแน่...
ในเมื่อ...ยิ่งเราพิจารณา...เราก็เห็น...เกิด-ดับ จับ-วาง... ไม่จบไม่สิ้น...
ซึ่งมันจะ...ส่งให้ผู้สังเกต...มองช่องทางไปสู่การ ไม่เกิด ไม่จับ ในอีกแง่มุมหนึ่ง...
ซึ่ง...แม้จะใช้คำว่า...ไม่จับ หรือ ไม่เกิด...จากการมองในแง่มุมนี้...
ก็แตกต่างโดยสิ้นเชิงกับคำว่า ไม่จับ หรือ ไม่เกิด ในแง่มุมก่อนหน้านี้...
เพราะ...มันเป็นแง่มุมที่...ผู้สังเกตเริ่มเข้าสู่กระบวนการพิจารณาหาแง่ในการ
ย่อยสลายแจกัน และย่อยสลายผู้กระทำต่อแจกัน
นี่เป็นแค่...การแลกเปลี่ยนแง่มุม...
กับการ...ปฏิบัติ...
เอกอน...ตระหนักถึง...พรหมาชาละสูตรมาตลอด...ควบคู่กับอริยสัจจ์ นั่นล่ะ...
นั่นคือ...เหตุผลว่าทำไม...พรหมาชาละสูตร...จึงเป็นพระสูตรที่ถูกนำมาวางไว้เป็นพระสูตรแรก...
เอกอนมองธรรมบทนี้เหมือนวัคซีนที่จำเป็นสำหรับการตนเองในการปฏิบัติ...
สำหรับคนที่มี...นิมิต...ประปรายตลอดเส้นทาง...
...เอกอน...ใช่ธรรมบทนี้เป็นเหมือนวัคซีน...
ป้องกันการหลงไปในนิมิต...ต่าง ๆ ...
คือ...นิมิตทางธรรม...นั้นเป็นคุณเพราะทำให้เอกอนรู้ในสิ่งที่จะเกิดตามกาลคร่าว ๆ...
จึงมี...เวลาศึกษาธรรมทั้งในแง่ของการรุก...การรับ...การบำรุง และการป้องกัน...
...และ...นิมิต...นั้นก็เป็นจุดอ่อนมาตลอดชีวิต...เพราะ...มันแฝงภัยจากการหลงในคุณ...
...เมื่อใช้มัน..เราเล่นอยู่กับมัน...แต่เราก็ต้องไม่ประมาทในสิ่งที่เราใช้...
และเราต้อง...ไม่จมปรักกับอาวุธที่เราใช้...ไม่ให้ความสำคัญกับอาวุธชนิดใดชนิดหนึ่ง...
และฝึกทักษะกับอาวุธด้านอื่น...เพื่อไม่ยึดติดในอาวุธใด ๆ..
แม้สู้ด้วยมือเปล่า...เราก็ต้องสู้ให้ได้...
เหมือนกับการรู้...เราไม่ได้ใช้เพียงแค่ตาเพื่อรู้...
ปรากฎอายตนะที่ไหน...เช่นไร...อย่างไร...
นั่นคือ...เรามีโอกาสใช้ช่องทางนั้นมาเป็นประโยชน์ต่อการปฏิบัติได้ทั้งหมด...
...
...ซึ่งมันก็เป็น...นิมิต...อีกเช่นกัน...ที่ทำให้เอกอนเห็นว่าการศึกษาธรรมของพระพุทธองค์นั้น...
...ประหนึ่ง...เหมือนการเล่นกับงู...
ซึ่ง...เมื่อเราลงเล่น...เราต้องรู้จัก...ตำราที่เราใช้...อย่างตรงวัตถุประสงค์ของผู้ที่ได้มอบไว้...
ในการศึกษาธรรม...
ด้วยตำรา...เอกอนเห็นพระพุทธองค์สอนให้ยึดในคำสอน...
และ...ก็เห็นพระพุทธองค์สอนให้วางทาง...
การศึกษาคำสอนของพระพุทธองค์...เอกอนจึงหยิบมาเป็นคู่...
เพราะ...ธรรมหนึ่งสะท้อนวัตถุประสงค์หนึ่ง...ส่วนธรรมอีกบทหนึ่ง...สะท้อนอีกวัตถุประสงค์หนึ่ง...
ประหนึ่ง...หยิบธรรมที่เป็นดั่งงู และหยิบธรรมที่เป็นดั่งวัคซีน...
และก็พบว่า...บางครั้งงูก็กลายเป็นวัคซีน และ วัคซีนก็กลายมาเป็นงู...
เอกอนจะเป็นดั่งปู...ก็ใช่...เพราะดูจะเดินให้ตรงไม่เป็น...
ซ้าย-ขวา-ซ้าย หมุนไปหมุนมา ซ้ายขวา นอกใน...
ตีความพลิกแพลง ... และปฏิบัติพลิกแพลง...
ไม่ใช่คนที่จะสอนใครได้ ... เพราะไร้ระเบียบ...แบบแผน...ตามครรลอง
เพราะไม่ได้ใช้ตัวอักษรเดิน... แต่ใช้ใจดำเนิน...
|
ดูก่อนท่านทั้งหลาย...............................
ถ้าเป็น ภาษา พุท-โธ ... เอกอนก็เห็นเหตุอันควรต้องวางแล้ว...
