ผู้เขียนเป็นหญิง เคยขยันเดินทางไปปฏิบัติธรรมคนเดียว และมักจะเดินทางโดยรถประจำทาง เห็นเพื่อนๆหลายคนคุยให้ฟังถึงเรื่องการเดินทางไปปฏิบัติธรรมคนเดียว บางคนมักจะเกิดความกลัวที่จะเดินทางคนเดียว หรืออยากจะหาเพื่อนร่วมทางบ้าง
ผู้เขียนเลยอยากเขียนเรื่องการเดินทางที่ตัวเองเคยผ่านมา (ปัจจุบันนี้ ผู้เขียนมักจะมีเพื่อนชักชวนให้ร่วมทางบ่อยขึ้น ดังนั้นจึงไม่ค่อยได้เดินทางโดยรถโดยสารคนเดียวอีก)

1.สถานที่ที่จะไปปฏิบัติธรรม
การเลือกสถานที่ ผู้เขียนชอบอ่านกระทู้ธรรมประสบการณ์ของนักปฏิบัติ เมื่ออ่านแล้ว ผู้เขียนจะเกิดความรู้สึกว่า ที่นั้นที่นี้เป็นสถานที่ที่น่าสนใจ ตกลงใจจะไปแล้ว ผู้เขียนก็เริ่มพิจารณาถึงการเดินทาง

2. ศึกษาเส้นทางรถประจำทาง การเดินทาง การต่อรถตามจุดต่างๆ โดย เมลล์ไปถามคนที่เคยไปมา หรือ ถามเพื่อนๆที่มีพื้นเพอยู่ในจังหวัดนั้น

3.เวลาเดินทาง กะเวลาให้ไปถึงในเวลาที่ยังสว่าง และ ปลอดภัย บางสถานที่ ไม่มีไฟฟ้าใช้ จึงจำเป็นจะต้องออกเดินทางให้ไปถึงที่ ก่อนที่แสงอาทิตย์จะหายไป

4.ศึกษาระเบียบการแต่งกาย และ เวลาปฏิบัติของแต่ละสถานที่ไว้ บางที่ให้ผู้ปฏิบัติแต่งชุดขาว บางที่ให้แต่งกายตามสบาย เตรียมชุดให้พร้อม หรือ บางคนไม่สามารถตื่นเองตามที่กำหนดไว้ ให้เตรียมนาฬิกาปลุกของตัวเองไว้ด้วย

5. ระเบียบการปฏิบัติ บางที่ให้ญาติโยมปฏิบัติร่วมกันในสถานที่เดียว แต่บางแห่งให้ญาติโยมปฏิบัติเอง ( เหมาะกับผู้ที่เคยปฏิบัติมาบ้างแล้ว ) โดยถ้าเกิดปัญหาสามารถถามผู้รู้ได้

6. สอบถามเรื่องระเบียบที่จะต้องปฏิบัติ เช่น บางที่จะให้ญาติโยมเข้ามาช่วยที่ครัวบ้าง เพื่อสร้างบุญกุศลร่วมกัน บางสถานที่จะมีคนทำครัวโดยเฉพาะ ให้ญาติโยมปฏิบัติธรรมอย่างเดียว
ซึ่งโดยปรกติเมื่อไปถึง เจ้าหน้าที่ของสำนักจะบอกให้ทราบว่า เช้าๆให้มาช่วยที่ครัว หรือ จะบอกว่า เวลาทำวัตรกี่โมง ให้ญาติโยมลงมาได้หรือไม่ บางที่จะทำวัตรเฉพาะพระเท่านั้น

7. สัมภาระอื่นๆที่ต้องนำไป ผู้เขียนเดินทางโดยรถประจำทาง จึงขนของได้ในปริมาณจำกัด (เฉพาะถือคนเดียวได้) นอกจากเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัว น้ำผลไม้แล้ว ผู้เขียนมักจะนำหนังสือธรรมมะ ติดตัวไป 2-3 เล่ม ไว้อ่านตอนที่ต้องการผ่อนคลาย เพื่อนร่วมทางบางคนมีจิตกุศลมักจะขนของไปถวายพระมาก แต่ผู้เขียนไม่สามารถจะขนสัมภาระได้มากมาย จึงมักจะถวายปัจจัย(เงิน) ไว้กับผู้ดูแลวัด เมื่อตอนจะลากลับ

8. ใจ บางคนไปปฏิบัติธรรมโดยคิดอยู่เสมอว่า เราจะอยู่ได้ไหม อยู่ไม่ได้ก็กลับ ผู้เขียนเองเวลาปฏิบัติธรรม คิดว่า ถ้าไม่ติดภาระเร่งด่วนจริง ควรจะอยู่ให้ครบตามที่ตั้งใจไว้
ความเบื่อ ความไม่สะดวกสบายรำคาญใจที่เกิดระหว่างการปฏิบัติ เป็นเรื่องปรกติ แม้ว่าจะอยู่บ้าน ความรู้สึกเหล่านี้ก็ยังเข้ามา ดังนั้นเมื่อเกิดความรู้สึกเหล่านี้ได้ ความรู้สึกเหล่านี้ก็มีปรกติ เกิดดับไป ขอให้อดทนอยู่ให้ครบเวลา

กัลยาณมิตรท่านใดมีความเห็นเรื่องใดเพิ่มเติม เชิญเขียนเพิ่มเติมได้ค่ะ