ส่วนใหญ่ผู้ที่ศึกษาธรรมะเดี๋ยวนี้มีมากจริง ๆ แต่ก็ต้องผิดหวังเล็กน้อยเพราะส่วนใหญ่ยังมีความหลงกันอยู่ กล่าวคือ
เวลาพูดคุยเรื่องธรรมะจะรู้ธรรมะดีพอสมควร แต่ก็ยังทำนิสัยและความคิดตามเดิมก็คือ นินทา ทิฎฐิ ไม่เป็นกลาง
เลือกปฎิบัติ ตรงนี้แหละที่ทำให้เวลาคุยธรรมะไม่ค่อยจะรับฟัง แสดงว่าไม่ได้น้อมรับเอาพระธรรมที่ได้ศึกษามาพิจารณา
ดูจิตก็เลยยังไม่เห็นตามหลักธรรมของพระผู้มีพระภาคเจ้า(ที่พูดนี่ไม่ได้หมายถึงทุกคนนะครับ แต่หมายถึงคนที่ผมรู้จักเท่านั้น)

เพ่งโทษตนเองเสมอ ไม่เพ่งโทษผู้อื่น ไม่ขุ่นเคือง ไม่คับค้องใจ เมื่อผู้อื่นเหน็บแนมว่ากล่าวนินทา
หรือไม่เห็นด้วยกับความคิดตน

สวัสดีค่ะท่าน หัสพล
ผู้ศึกษาธรรม อาจจะไม่ได้ปฏิบัติธรรม หรือผู้ปฏิบัติธรรมอาจจะไม่ได้ศึกษาธรรม จะพบเห็นได้มาก
ในปัจจุบัน คนที่เข้าถึงแก่นแท้ของธรรมและหวังเอาธรรมะเป็นสรณะนั้นมีน้อยเต็มที
ส่วนใหญ่ที่เราได้พบเห็นและได้ยินได้ฟังกันคือ นี่หรือคนถือศีล นี่หรือคนปฏิบัติธรรม เป็นเช่นนี้หรือ
ดังที่ท่าน ว.วชิรเมธี กล่าวไว้ว่าคนส่วนใหญ่ไม่เข้าใจแก่นแท้ของพุทธศาสนา จึงติดอยู่แค่เปลือก ไม่สามารถเข้าถึงหัวใจของพุทธศาสนาได้....และผู้ที่จะเข้าถึงหัวใจของพุทธศาสนาได้นั้นต้อง
"ปฏิบัติธรรม" ไม่ใช่แค่ศึกษาธรรม.........

ผู้ปฏิบัติธรรม ที่เข้าใจแก่นแท้ของพุทธศาสนา ย่อมต้องเพียร กำจัด ลด ละ อกุศลให้เบาบางลง
รู้จักทุกข์และวางทุกข์ได้....จนกระทั่งหมดทุกข์
แต่ถ้าผู้ใด ศึกษาธรรม เพื่อเพิ่ม "อัตตา" ให้กับตนเอง ก็น่าเสียดายเวลาที่เปลืองเปล่า ชีวิตคนเรานั้นสั้นนักในเมื่อมีโอกาสที่จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับชีวิตตนเอง ก็น่าจะเลือกไม่ใช่หรือ.....

ธรรมย่อมรักษาผู้ปฏิบัติธรรม

คนมีธรรมะ คือ คนที่มีสติตลอดเวลา
เกี่ยวกันอย่างไร
ต้องค้นคว้าต่อไปว่า ทำไมมีสติตลอดเวลาถึงเรียกว่า เป็นคนมีธรรมะ

ฟังจากท่านหลวงพ่อจรัญ แห่งวัดอัมพวัน สิงห์บุรี

เกิดเป็นคน ในโลกนี้
ทุกคน ล้วนมีธรรมะทั้งนั้น

บางคน ตั้งอยู่ใน อกุศลธรรม
บางคน ตั้งอยู่ใน กุศลธรรม

บางคน ก็ตั้งอยู่ในกุศลธรรม และอกุศลธรรม คละเคล้ากันไป

แต่ละคน ก็ล้วนมีวิบากธรรมอันเป็นกุศลบ้าง อกุศลบ้างให้ผลอยู่ทุกขณะจิต

ดังนั้น คนมีธรรมะ ก็คือเราๆ ท่านๆ ทั้งหลายนี่แหละ

เพียงแต่ต่างกรรม ต่างวาระ
สิ่งที่เลือกได้ คือกรรมอันเป็นกุศล หรืออกุศล

ส่วนผลกรรมนั้น ก็รับๆ กันไปตามเหตุที่ได้ทำไว้ และเลือกไว้

คนมีธรรมมะ คือคนที่มีสัมมาทั้ง ๘ ข้อตาม มรรคทั้ง ๘ อยู่เป็นหลักประพฤติปฏิบัติประจำใจ

คนที่เข้ามาศึกษาธรรมะก็คือ คนที่ยังกิเลสหนาปัญญาทึบนี่ล่ะใช่ไหมคะ คือ คนที่หวังเข้ามาขัดเกลาจิตใจ แต่ทำได้มากบ้างน้อยบ้างนั่นแล้วแต่บุญวาสนาทำมาและความเพียร ได้มากบ้าง น้อยบ้าง ไม่ได้ไปเลยบ้าง น่าจะเอามาพิจารณาให้เกิดความเห็นใจกันมากกว่า เขายังเป็นแบบนั้นก็เราต้องมาพิจารณาว่า เออนะ..อย่างน้อยเขาก็มีแก่ใจมาศึกษาธรรมะแล้ว หวังให้เขาเจริญๆขึ้นไป เส้นทางมันยาวไกลมากบางคนเดินมาแล้วครึ่งทาง บางคนเพิ่งเริ่มต้น ก็เอาใจช่วยกันไป

คิดว่าเป็นคนที่จิตเป็นธรรมชาติธรรมดาโดยที่ไม่มีอวิชชาห่อหุ้ม
จึงเห็นสภาวะทุกอย่างตามความเป็นจริง ไม่ติดสมมติตัวตน สัตว์บุคคลเราเขา

ส่วนปุถุชนทั่วไปแม้จะกำลังศึกษาธรรม แต่หากยังมีอวิชชาปิดบัง
ก็จะทำอะไรไปตามกิเลสตัณหาผลักดัน

คนที่มีธรรมะ ก้คือที่มีแก่นหรือหลักยึดของชีวิต มีที่พึ่งที่นำไปสู่ความเจริญได้
อาจจะไม่ได้รู้ธรรมทุกข้อ แต่เมือ่ได้รู้และเข้าใจข้อใดข้อหนึ่งก้สามารถนำไปใช้
กับชีวิตได้อย่างลงตัว ยกตัวอย่างเช่น "คุนยายยิ้ม ในรายการคนค้นคน"นี่แหละ
คือคนที่มีธรรมะในใจจริง คนที่มีธรรมะ จะไม่ยอมแพ้อะไรง่าย จะเป็นนักต่อสู้ชีวิต
จนกว่าชีวิตจะหาไม่ มีความอดทนและความเพียรอย่างไม่หยุดหย่อน แม้จะเหน็ดเหนื่อย
ลำบากแค่ไหนก้ตาม แต่ในใจก้มีรอยยิ้ม ยิ้มจากข้างในออกมาได้ ผู้พบเห็นเมื่อเหน้แล้วก้
พลอยอบอุ่นและสบายใจตามไปด้วยครับ

ธรรมะมาจากพระุพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยเจ้า....รวมแล้วคือ พระรัตนตรัย
ผู้ใดมีพระรัตนตรัยในจิต = มีธรรมะ
ธรรมะมี 2 อย่าง คือ
1. โลกียะธรรม คือ ธรรมะที่ทำให้อยู่เป็นสุข เช่น ทาน ศีล ภาวนา
แต่ยังไม่สิ้นสุดการเวียนว่ายเกิด ยังอยู่ในสามโลก คือ นรกโลก มนุษย์โลก เทวพรหมโลก
ยังไม่พ้นสมมติ
2. โลกุตระธรรม คือ ธรรมะที่นำไปสู่ความหลุดพ้น มีปัญญามองว่าทั้งสามโลกนี้เป็นมายาสมมติ
ต้องกินๆ ถ่ายๆ ไม่จบสิ้น ร่างกายเน่าเหม็นผุพังทุกวัน เลี้ยงดีแสนดีกลับเนรคุณ
คอยขวางกั้นความดีให้หลงมานับชาติไม่ถ้วน ละร่างกายได้ก็ไปนิพพานได้
ดังนั้น เอาสมมติ(ร่างกาย)ออกจากจิต ก็เป็นวิมุติ(นิพพาน)

ในความคิดเรานะ คนมีธรรมะคือคนมีธรรมชาติ

ธรรมชาติที่จะรู้ กาย เวทนา จิต ธรรม ตามที่มันเป็น
แค่ดู แค่รู้ แต่เห็น แต่ไม่ยึดติด ปล่อยวาง

เห็นไตรลักษณ์ในสิ่งรอบๆตัว