คือ มันกลัวไปสารพัดน่ะค่ะ -*-
วันนี้ทบทวนเรื่องความกลัวของตัวเองขึ้นมา จำได้ว่ามีสองครั้งที่เคยกลัวสุดๆ คือ ไปวัดแล้วตอนนอนได้ยินเสียงผู้หญิงร้องขอความช่วยเหลือ โหยหวนซะ งิงิ
มีเพื่อนอีกสองคนได้ยินด้วยกัน นอกนั้นไม่ได้ยิน ตอนนั้นกลัวแต่หุบปากสนิท ไม่รู้ท่องอะไรกว่าจะหลับตานอนได้ ครั้งที่สอง คือ กลัวไม่ได้นอนบ้าน -*- ไปวัดคืนแรกก็ร้องไห้กลับบ้านซะละ
นอนคนเดียวในกุฏิน้อยๆริมป่า มืดสุดๆ เงียบสุดๆ ยุงชุมสุดๆ ออกมานั่งร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่าอยู่ตรงบันไดขึ้นกุฏินั่นแหล่ะ (ไม่กล้าสะอื้นอีกต่างหาก เพราะมันเงียบมาก) ร้องไห้ตั้งแต่ทุ่มกว่า (ทำวัตรเย็นเสร็จ) ร้องจนเหนื่อยทนไม่ไหวก็สามทุ่มครึ่งแล้ว ตอนนั้นหาที่พึ่งก็ คือ มองไปทางกุฏิอีกหลังหนึ่งที่อยู่ไม่ห่างกัน เพราะความมืดทำให้คิดว่า ที่มองอยู่น่ะ คือ กุฏิที่เพื่อนพักอยู่ จนเช้าถึงได้รู้ว่า ที่นั่งมองเมื่อคืนน่ะ เล้าไก่ (กุฏิเก่าๆผุๆจนไก่วัดมาอาศัยนอน) ส่วนกุฏิเพื่อนน่ะอีกหลังหนึ่งห่างออกไป -*- เช้ามาก็สลดใจมากเลยค่ะ แหะๆ กลัวเสียจนเอาเล้าไก่เป็นที่พึ่ง 
เลยลืมความกลัวไปได้ ตั้งใจเช้าเสร็จจากทำัวัตรจะเข้าไปลาพระหลวงพี่(พี่ชาย)บอกว่า กลับบ้านแล้ว ไม่อยู่แล้ววัด แต่พระไม่มาให้กราบลาเลย พอไปเล่าทีหลัง ท่านว่า ท่านเดาได้นะว่าเราต้องร้องไห้กลับบ้้าน เช้านั้นเลยหลบหน้าเราซะเลย 5555เราเองจะว่าไปยังไม่เคยเอาชนะความกลัวได้เลย แค่กลัวจนเหนื่อยเท่านั้นเองอ่ะค่ะ พอกลัวจนเหนื่อยก็เลยไปนอนมั่ง พอตื่นมามันก็ลืมอารมณ์กลัวไปแล้ว แต่เอาเข้าจริงความกลัวมันก็ยังอยู่
พี่ๆเอาชนะความกลัวที่ผ่านๆเข้ามาเวลาไปปฏิบัติธรรมยังไงคะ กลัวผี กลัวความมืด กลัวตาย กลัวหิว กลัวไข้ป่า ฯลฯ สารพัดเลยอ่ะค่ะ ทำยังไงกับความกลัวพวกนี้คะ
ก็... 
