อายุ 29 เกิดมาหมื่นกว่าวันเองคะ ไม่ใช่แสนวัน เห็นทุกข์เกิดหรือยังคะ ธรรมะของพระพุทธเจ้า เป็นสัจธรรม เป็นธรรมดา และเป็นธรรมชาติคะ เข้าใจไม่ยากหรอกคะ ศึกษาอย่างตั้งใจ มีวิระยะคะ
อายุเท่าไหร่ก็ไม่รู้วันที่เราจะbye bye โลกนี้ไปนะคะ ถ้าไม่เร่งปฏิบัติภาวนา ก็ไม่รู้ว่าชาติหน้าจะไปเกิดในภพภูมิไหนคะ และก็หลังพระพุทธเจ้าปรินิพพานไปแล้ว ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีพระอรหันต์นะคะ ขออ้างอิงพุทธวาจาจากหนังสือของพระอาจารย์มานพ อุปสโม เรื่องตั้งสติได้ ใจพ้นทุกข์ สติปัฏฐาน 4

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย หนทางสายนี้เป็นทางสายเดียวที่สัตว์ทั้งหลายจะเข้าถึงความบริสุทธิ์ ล่วงพ้นความโศก ความร่ำไร รำพัน คร่ำครวญ ดับทุกข์และโทมนัสได้ บรรลุอริยมรรค และเห็นแจ้งพระนิพพานได้ หนทางสายนี้คือ สติปัฏฐาน4ประการ การเจริญสติปัฏฐานนั้น เมื่อบุคคลเจริญได้ติดต่อกัน 7 วัน พึงหวังผลได้ 2 ประการ คืออรหัตตผลในอัตตภาพนี้ เมื่อยังความยึดมั่นหลงเหลืออยู่ก็จะได้บรรลุพระอนาคามีผล ถ้า 7 วันไม่บรรลุ อย่างช้าท่านแสดงไว้ 7 ปี

เห็นมั้ยคะ ทุกสิ่งอยู่ที่วิริยะคะ ตัดวิจิกิจฉา(ความลังเลสงสัย)ออกเสียเถิดคะ เราอาจจะไม่บริสุทธิ์เท่าพระสงฆ์ในสมัยพุทธกาล แต่ถ้าไม่เริ่มเสียแต่วันนี้ ก็ไม่ถึงแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์เสียทีคะ

เมื่อใดเห็นทาง เมื่อนั้นเป็นโสดาบัน
เขาว่า ได้ดวงตาเห็นธรรม

อ๋อ มันก็อย่างนี้แหละ

แรกๆผมหันมาสนใจศึกษาพระะรรมนะ
มันเหมือนจิ๊กซอกองเท่าภูเขาอยู่ตรงหน้า
มันรู้สึกไม่เห็นอนาคตจริงๆนะ
ผมเข้าใจเลยว่าคุณรู้สึกยังไง

เรามันก้พวกนักวิทยาศาสตรืนะ คือเรียนมากับระบบวิทยาศาตร์ ระบบเหตุผลตรรกะ
อะไรต่อมิอะไรที่ได้ยินมันก็ตีกันนะ ขัดกัน สวนกระแสกัน
แถมห้ามสงสัยอีก บาป อะไรอย่างนี้
เราก้ศรัทธาพระพุทธเจ้าแต่ก็อดสงสัยไม่ได้จริงๆ ยิ่งเรียนยิ่งง

แต่ผมโชคดีว่าไม่รู้ทำไม ใจมันชอบ มันอยากพิสูจน์ มันอยากรู้
เพราะความรู้ที่ได้ฟังมันเวอร์ซะจริงๆ ผมเลยอยากรู้
ใจก้เลยยังข้องๆ เกี่ยวๆอยู่ ไม่ผละหนี
ก็เลยได้อาศัยเก้บเล็กผสมน้อย

แรกๆ ทิ้งๆขว้างๆนะ แล้วแต่อารมณ์

แต่ปรากกว่า เจ้าพวกเล็กๆน้อยๆที่เราผ่านหูผ่านตานี่แหละ
พอถึงวันดีคืนเหมาะ อ่านไปเจอประโยคทอง ประโยคเด็ดของครุบาอาจารย์
มันปิ้งเลย
เหมือนเรา งงๆเช่นหลงทางอยู่ ผ่านซอยนั้น ป้ายนี้
แล้วมีผู้รู้มาแนะ แล้วเราค่อยๆ "อ๋อๆ" อย่างนั้นแหละ อารมณ์นั้น
ความรู้ในใจเรามันตีลังกาใหม่ กลับหัวหลับหางไปสู่ทางที่ถูกต้อง
จนเราบังเกิดความเข้าใจในเรื่องนั้นๆ

ศึกษาธรรมะเหมือนเล่นจิ๊กซอนะ
ตอนแรกที่มันกองกันกระจาย พอนึกจะต่อแล้วมันท้อนะ

แต่พอทนประติดประต่อ พอได้โครงเท่านั้นแหละ ชักเริ่มสนุก

ช่วง"ทนประติดประต่อ" ของผม ประมาณ 1 ปีเศษนะ
สัปดาหนึ่ง ก็ไม่น้อยกว่า 3 วัน แต่ละวันก็ 1-3 ชั่วโมง
ผมพยามจะบอกว่า มันไม่ยากนะ แต่ไม่ง่าย
หัวใจสำคัญคือความต่อเนื่อง หรืออาจจะเรียกว่าความเพียรก็ได้

แต่ไม่เหนื่อยนะ เพราะใจมันชอบคิด

ผมว่าคุณชอบคิดแบบนี้ มีอะไรมาถามผมได้
ถามแบบนักวิทยาศาสตร์ นักเหตุผลนั่นแหละ
ลองดุ เผื่อผมจะช่วยอะไรคุณได้บ้าง

มรรค ๘ คือแนวทางที่พระพุทธเจ้าดำเนินมาตลอด ๔ อสงขัยแสนกัปป์ เพื่อตรัสรู้ธรรมที่เรียกว่า อริยสัจสี่ นี้เอง
ที่ว่าไม่ต้องการก็ไม่ใช่ แต่เพราะเข้าใจผิด เข้าใจคลาดเคลื่อนจากความจริง

ศาสนาพุทธ คือศาสนาของเหตุผล อธิบายทุกสรรพสิ่งที่เกิด-ดับ ด้วยเหตุผลเสมอ

อริยสัจ ๔ คือ

๑. ทุกข์(ผล)
๒. สมุทัย(เหตุของทุกข์)
๓. นิโรธ(ผลของทุกข์ดับ)
๔. มรรค(มีองค์ ๘)คือ ทางดำเนินเพื่อการดับทุกข์ อันมี สัมมาทิฏฐิ เป็นเบื้องต้น

สิ่งที่คุณ scb36474 ต้องการ คือเหตุกับผล ก็คือ อริยสัจ ๔ นั่นเอง

ทุกข์(ผล) เป็นของหยาบ เห็นง่าย คนธรรมดาเราท่านจึงเห็นแต่ทุกข์
สมุทัย(เหตุ) เป็นของละเอียด เห็นยาก ผู้ที่มีปัญญาจึงจะเห็นได้

เมื่อเรามองเห็นแต่ทุกข์ จึงอยากแก้ทุกข์ อยากพ้นทุกข์ แก้ยังไงก็แก้ไม่ได้ แก้ไม่ถูก
เพราะไม่ได้แก้เหตุ มองไม่เห็นเหตุ

ผู้มีปัญญาท่านมองเห็นเหตุของทุกข์ ท่านจึงแก้ที่เหตุ ทุกข์ของท่านก็ดับ ท่านจึงอยู่เป็นสุข
อยากพ้นทุกข์ ต้องมองหาเหตุ ค้นหาเหตุแล้วดับที่เหตุ ดับที่สมุทัย

ใครมองเห็นเหตุ แล้วดับเหตุก็พ้นทุกข์ได้ ใครเห็นแต่ทุกข์ มองไม่เห็นเหตุ
ก็ต้องจมอยู่กับทุกข์(เหมือนกระผม)อย่างนี้แหละ...ขอรับ

[

โดยส่วนตัวเรา เราเองก็จะเรียกว่า มองเห็นทางหลุดพ้น..เราเองไม่เห็นอ่ะค่ะ คล้ายคุณ คือ รู้สึกว่ามันไกลเหลือเกิน แต่เราน่ะอาศัยความศรัทธา คือ เราเชื่อในการตรัสรู้ของพระผู้มีพระภาคเจ้า (จาก ศรัทธา 4 ได้แก่ 1. ตถาคตโพธิสัทธา 2. กัมมสัทธา 3. วิปากสัทธา 4. กัมมัสสกตาสัทธา ) เราเชื่อว่าพระพุทธเจ้าตรัสรู้จริง ดังนั้น การทำถึงที่สุดแห่งทุกข์ มีจริง อาศัยศรัทธาข้อนี้เป็นใบเบิกทางค่ะ นอกจากนั้นแล้วต้องใช้ความเพียรของเราเอง ซึ่งก็จะไปได้มากน้อยแค่ไหน ช้าเร็วอย่างไรก็อยู่ที่เราแล้ว แม้แต่พระพุทธเจ้าก็ทรงบอกว่า ทรงเป็นผู้ชี้ทาง ทรงชี้ไว้แล้ว ใครไม่ไปก็แล้วแต่ตัวเราอ่ะค่ะ ซึ่งคนเราจะเดินไปตามทางที่มีใครสักคนบอกนั้นก็ต้องอาศัยมีศรัทธาเสียก่อนใช่ไหม ถ้าไม่ศรัทธาในตัวคนบอกทาง ไม่มั่นใจในเส้นทางที่ผู้นั้นบอกไว้ก็จะต้องงมหาเส้นทางเอาเองอีกนาน ดีไม่ดี..หาไม่เจอก็หลงวนไปมาอยู่นั่นเอง แต่ทั้งหมดนี้ไม่มีใครเดือดร้อนไปกับเราเลยค่ะ เราเองเท่านั้นที่เดือดร้อน เพราะมีแต่เราเนี่ยเที่ยวเกิดตายๆอยู่

คิดแบบคุณ scb เราว่าไม่แปลกเลย เพราะคุณยังถึงขนาดอยากเป็นอุบาสิกอุบาสิกาด้วยซ้ำไป ในโลกนี้มีอีกมากที่อยู่กับความทุกข์สาหัสแต่ก็ไม่เคยคิดว่า ทำอย่างไรจึงจะไม่ต้องทุกข์แบบนี้อีก พวกเขาดิ้นรนแก้ปัญหาเป็นรายวันไปเรื่อยๆจนในที่สุดถึงวันตายก็ตายไป


แต่ลองพิจารณาภพภูมิดูสิคะ คุณเองเข้าใจว่ามีภพภูมิเยอะแยะ อย่าคิดว่าเราจะได้เกิดเป็นมนุษย์แบบนี้ไปซะทุกๆชาติสิคะ เราจะไม่ได้เกิดมามีสุขตามอัตภาพแบบนี้ทุกๆชาติหรอกใช่ไหม บางชาติเราอาจต้องไปเกิดเป็นเปรต อสุรกาย หรือเดรัจฉานบ้างก็ได้ ซึ่งเราเชื่อว่า ทรมานมากนะคะ การเกิดไม่แน่นอนแบบนี้..เราไม่ควรกลัวหรอคะ


บางที การกลัวการต้องไปเกิดในภพภูมิไม่ดี ทุกข์มาก ก็จะช่วยทำให้เรามีกำลังใจที่จะพยายาม "ปิดอบายภูมิ" บ้างนะคะ นั่นคือ การขวนขวาย ไม่ใช่แค่การทำดี แต่ทำความเพียรเพื่อให้การเกิดตายมันจบสิ้นไปเสียที


หนทางมันไกลค่ะ แต่เราว่า มันมีแต่กำไรเท่านั้น เราดิ้นรนเพื่อออกจากภพซะ(อย่ามักน้อยในการทำความดี ความเพียรแบบที่คุณเจ้าของกระทู้ว่า) ขวนขวายให้มากๆ แม้ว่าการหลุดพ้นจากภพไม่มีจริงเราก็คงได้เกิดในภพที่สบาย แต่ถ้าการหลุดพ้นมีจริง เราก็มีโอกาสจะได้หลุดพ้นไปกับเขามั่งอ่ะค่ะ

ขอให้มีความเพียร ตั้งอยู่บนความไม่ประมาท ทั้งทางโลกและทางธรรม นะครับ