โลกก็ไม่รู้ ธรรมก็ไม่รู้ "เมื่อใจไม่ถึงธรรม .จึ่งไม่มีธรรมถึงใจ" ....เชื่อได้ว่า ยังมืดบอด..อยู่นั่นเอง

การหลุดพ้น...ใช่เกิดจากการนึก การคิด หรือการอ่าน ..เป็นไปมิได้
จะหลุดพ้นได้ต้องปฏิบัติที่"ใจ"
ใจนั้นสำคัญไฉน จึ่งทำให้ ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว
" ทุกสรรสิ่งสำเร็จได้ด้วยใจ"

....คนมีความรู้สูง..ใช่จะมีปัญญาทุกคน
....คนมีปัญญา..อาจมีความรู้น้อยก็เป็นได้...เกิดแต่ศรัทธาแห่งใจ




กำลังสติ..มิตั้งมั่น ..ยังเจือด้วยอามิส...จึ่งวกวน วนเวียนอยู่ในสังสารวัฏฏ์..ร่ำไป

เพราะตัณหา คือความอยากความใคร่ในกามคุณ นั้นเหมือนกับยางเหนียว เหมือนตังเม เหมือนกาวตาช้าง
ตรึงใจสัตว์โลกไว้กับกามคุณ แบบเหนียวหนึบ แกะยากแกะลำบากและสัตว์โลกทั้งหลายมักอ้อยอิ่งอยู่กับกามคุณ ที่ตนเองเคยได้เคยมี ท่านเปรียบกามคุณ ไว้ว่า "เปรียบเหมือนคนถือคบเพลิงวิ่งทวนกระแสลม"คือ สุขน้อยทุกข์มาก ฉันนั้น

อยากหลุดพ้นเหมือนกัน คืออยากแต่ปากใจไม่เอาด้วย ก็เลยติดแหงกอยู่อย่างนี้
เหมือนกับ ที่ข้าน้อย...ติดอยู่ฉะนี้แล

มีคำกล่าวของท่านพระอริยะไว้ว่า..
... พระอริยะมองเห็นธรรมะเป็นของมีค่า
...ปุถุชนมองเห็นธรรมะเป็นของไม่มีค่า