1.รู้สึกผิดเมื่อคิดจะทำอะไรที่ไม่ดี(จะรู้สึกว่าถึงตอนที่แม่เลี้ยงเราและสอนเราตอนเด็ก)ความรู้สึกนี้จะเข้ามาในหัว
2.รู้สึกสมเพชคนที่เที่ยวเตร่กลางคืน คิดว่าที่จริงแล้วคนเราต้องการความสุขแบบนี้จริงหรือทำไมผมถึงไม่รู้สึกว่ามันสุขเลย
3.เกรงกลัวความผิดเมื่อคิดจะทำสิ่งที่ผิด และรู้สึกว่าจิตใต้สำนึกได้แย้งว่าห้ามทำโดยเด็จขาด
ทำให้เราไม่สามารถทำสิ่งที่ผิดได้

4.นอกจากนั้นแล้วผมเองส่วนมากจะปฏิบัติสมาธิได้สั้นมาก
แต่ก็ถือว่าพอทำได้อยากทราบว่าควรทำอย่างไรให้ได้นานๆครับ

5.และอีกเรื่องบุคคลอื่นนั้นส่วนมากจะชอบด้านเทวดาอารักษ์
เช่น พระราม พระอินทร์ และหมู่เทวดาอื่นๆ
ส่วนตัวผมนั้นไม่รู้สึกชอบเท่าไหร่แต่ก็ไม่รู้สึกเกียจ
แต่เมื่อเห็นพวกรูปยักษ์กับฤาษีและรู้สึกชอบมากและไม่รู้สึกกลัวเหมือนคนอื่น
เช่น รูปท้าวเวชสุวรรณ รูปทศกัณฑ์ เป็นต้น
ความรู้สึกแบบนี้มันเกี่ยวกับอดีตภพของเราไหมครับ