ที่หลวงปู่ท่านให้สังเกตว่าใครบริกรรมพุทโธ
ก็คือ ผู้บริกรรมพุทโธ นั้นคือจิต
ผู้บริกรรม ผู้รู้ ก็คือจิต
หลวงปู่ท่านสอนให้ตามรอยจิตไป
คำบริกรรมออกมาจากจิต
ก็ตามคำบริกรรมไป ซึ่งก็คือร่องรอยของจิต
เมื่อตามไปจนเจอผู้รู้หรือจิตนี้จะเด่นชัดขึ้นเรื่อย ๆ

นี่คือท่านสอนให้ตามหาจิตครับ

เมื่อรู้จัก สติ แล้ว
รู้จัก จิต แล้ว

เมื่อบริกรรมพุทโธ ก็ให้พุทโธ ติดแนบกับจิต
แล้วเอาสติ ติดแนบครอบไว้อีกที
เอกัคคตาจิต เอกัคคตารมณ์ จะเกิดได้จากตรงนี้.....

ก่อนตอบคำถามขอเอ่ยก่อนนะครับว่าถ้าผมไม่นั่งสมาธิทุกวันผมก็ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นเพราะความละอายแก่ใจจะเกิดขึ้นกับผม

อาการดังกล่าวเกิดขึ้นตอนท่านมีอารมณ์แบบไหน เฉยๆ ท้อแท้ ดีใจ หงุดหงิด ปลื้มใจ
แล้วท่านควบคุมสติได้มากแค่ไหน ทั้งวัน ไม่ค่อยมีสติ เผลอไปตามอารมณ์ มีสติตลอดทุกย่างก้าว
แล้วท่านคิดอะไรอยู่ คิด ไม่ค่อยคิด คิดแต่เรื่องควบคุมสติตัวเอง คิดไปตามอารมณ์ที่เข้ามา

ผมเคยอ่านหนังสือธรรมะของพระปฎิบัติ ท่านบอกว่า ถ้าเรานั่งสมาธิถึงจุดๆหนึ่ง เมื่อออกจากสมาธิแล้วอารมณ์และสมาธิยังคงอยู่กับตัวไม่หายไปหรือจางไปหลังจากนั้น เลยสงสัยว่าอาการนั้นเกี่ยวเนื่องหลังนั่งสมาธิหรือปล่าวที่เกิดกับท่าน

ผมอ่านหนังสือ ธรรมปฎิบัติ ของพระนิโรธรังสีคัมภีร์ปัญญาจารย์(เทสก์ เทสรังสี)หนังสือเก่ามากสมัยท่านยังอยู่ พิมพ์ครั้งที่2 กรกฎาคม 2524 จำนวน 600เล่ม
ท่านแนะนำว่าเมื่อสมาธิเกิดแล้วเราไม่ต้องท่อง พุทโธต่อ แต่เริ่มพิจารณาตามที่เราศึกษามาแต่ไม่ต้องท่อง
พุทโธแล้ว ยกระดับมาเป็นวิปัสสนาภาวนา

แค่นี้ครับสำหรับคำแนะนำ

กระผมไม่เคยล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้หรอกนะครับท่าน
ในความเป็นจริงแล้วหากเพียงแค่อ่านแล้วเข้าใจได้จริง หลวงปู่ท่านคงไม่ต้องมาบอกให้คอยสังเกตุหรอกครับ
และต่อให้มีผู้ที่อธิบายได้ แล้วท่านเองจะรู้ได้อย่างไรว่ามันเป็นเช่นนั้นจริง ท่านจะรู้และเข้าใจได้ก็ต่อเมื่อท่านสังเกตุเห็นด้วยตนเอง ที่เรียกว่า ปัจจัตตัง นั่นแหละจึงจะใช่

อย่างไรเสียกระผมก็ต้องขออภัย หากคำตอบของกระผมทำให้ท่านต้องขุ่นข้อง หมองใจ