ชวนไป คงจะได้แค่เพื่อนร่วมทางไปด้วยกันเท่านั้นแหละครับ
พอถึงวัดแล้ว จะปฏิบัติธรรม เขาก็ต้องให้ถือสันโดษ ปลีกวิเวก
ไม่พูดกันเกินจำเป็น เป็นการสำรวมกายใจ
ความจริง ก่อนจะเดินทาง และตอนเดินทางก็ควรจะเริ่มสำรวมได้แล้วนะครับ
คนทั่วไปมักคิดว่าการปฏิบัติธรรมนั้น
ต้องถึงวัดก่อน ต้องแต่งชุดขาวก่อน ต้ิองมีคนมาสอนก่อน
ต้องทำพิธีรีตองอะไรเสียก่อน องครบองค์ประกอบอะไรต่อมิอะไร
จึงเริ่มปฏิบัติธรรม ซึ่งน่าสงสารมาก
เปรียบเหมือนคนไม่เคยวิ่งออกกำลัง
อยู่ดีๆถูกจับวิ่ง 10 กิโล อย่างนี้ตายลูกเดียว
กลายเป็นว่า ที่ไปปฏิบัติธรรมนั้นคือไปฝึกความเก็บกด
กลับมาบ้านก็คิดว่าออกจาก mode ปฏิบัติธรรมแล้ว
ที่เก็บที่กดมาก็ปล่อยกระจุย
การปฏิบัติธรรมก็เหมือนการออกกำลังกายที่ถูกวิธีนั่นแหละครับ
ต้องรู้จักตนเอง กำลังตนเอง
ต้องรู้เสียก่อนว่าการปฏิบัติธรรมคืออะไร ทำไปแล้วมันได้อะไร
แล้วเวลาทำ ทำยังไง ให้รู้ว่าอะไรเสียเปล่า อะไรมีประโยชน์
ต้องทำความเข้าใจตรงนี้ก่อนครับ
ถ้าปฏิบัติธรรมไม่เป็น ก็เหมือนคนว่ายน้ำไม่เป็น
จวกน้ำอย่างเดียว เอาถี่ เอาแรงเข้าว่า
แต่คนที่ว่ายเป็น เขาจวกไม่กี่ที นำหน้าเราไปแล้ว
เพราะเขารู้ว่าเขากำลังทำอะไร ทำแล้วมันเกิดผลอะไรยังไง
ขออภัยที่เบรกครับ
