สวัสดีครับทุกๆท่าน วันนี้ผมขอความคิดเห็นหน่อยนะครับ
คือสมัยตอนเรียนมหาวิทยาลัย ผมได้ชอบผู้หญิงคนหนึ่งที่เธอมีเจ้าของอยู่แล้ว
และเธอก็ชอบผมเช่นกัน เธอเลยตัดสินใจมาคบกันผม แต่เธอเลือกที่จะไม่เลิกกับคนเก่า
และปกปิดทุกอย่างเป็นความลับกับทุกๆคน ผมเลยต้องหลบๆซ่อนๆคบกันมาปีกว่า
ซึ่งก็เริ่มมีหลายคนรู้เรื่องบ้าง ผมเลยถูกประนาม ทั้งว่า ทั้งด่า ให้อับอาย แต่ผมก็อดทน
เพราะผมรักผู้หญิงคนนี้ ซึ่งทำให้ผมต้องออกรับคำประนามทุกๆคำและเก็บไว้แต่เพียงผู้เดียว
และต่อมา เธอจึงบอกเลิกกับแฟนของเธอ และผมจึงคบกับเธอมาเรื่อยๆมา
เหมือนเรื่องราวต่างๆน่าจะดีขึ้น แต่ผมกับผมว่า ชีวิตผมกำลังเจอมรสุมครั้งใหญ่
ผมได้คนที่ผมรัก และคนนั้นก็รักผม แต่เธอเป็นผู้หญิงขี้วีน เอาแต่ใจ และไม่ค่อยฟังเหตุผล
เธอมีจิตใจที่ดีงาม แต่เธอไม่มีวุฒิภาวะเพียงพอในการควบคุมจิตใจได้ เธอจึงทำให้
ที่บ้านผมไม่พอใจ ทำให้เพื่อนๆผมทุกคนไม่อยากเข้าใกล้ แต่ผมก็ยังคงรักเธอ
และวันเวลาผ่านไป ที่บ้านผมก็ทนไม่ไหวกับสิ่งที่ได้เห็นและบอกให้ผมเลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนี้
อย่างจริงจัง ผมเลือกครอบครัว ผมเลยพยายามทำให้เธอเลิกกับผม ทั้งๆที่ผมยังรักเธอเหมือนเดิม
และเธอก็ยังคงไม่ไปจากผม ยังร้องไห้และเสียใจที่ผมได้ทำลงไปแบบนั้น สุดท้าย
ผมกับเธอ ก็ยังคงกลับมาเหมือนเดิม เพราะให้ทำอย่างไง ผมก็ไม่สามารถตัดใจเธอได้อยู่ดี
และเมื่อเวลาผ่านไป เธอได้ย้ายที่ทำงานใหม่ เธอได้อยู่สังคมใหม่ และเธอเจอคนใหม่ๆมากมาย
ช่วงนั้นเป็นช่วงรับปริญญา เธอได้ติดต่อช่างกล้องคนหนึ่ง และคุยเรื่อยมา ผมเองก็ไว้ใจเธอ
ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนหน้ารัก มีคนมาชอบมากมาย แต่เธอก็ไม่เคยไปจากผม แต่ครั้งนี้
ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำเอ๊ใจขึ้นมา เลยลองๆตามเข้าไปดูและพบว่า ช่างกล้องคนนั้นมาชอบเธอ
และเธอก็มีท่าทีชอบเหมือนกัน และแอบคุยกันตลอดเรื่อยมาเป็นเดือนๆ ผมได้แต่แอบอ่าน
สิ่งที่คนสองคนคุยกันทั้งน้ำตา และแล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่ 12 กพ ผมไม่สามารถอดทนต่อไปได้
และระเบิดเรื่องผู้ชายคนนั้นออกมา เธอได้บอกเลิกกับผม และไม่ยอมรับเรื่องราวที่ผมเห็นมา
เธอบอกว่า เธอไม่ได้ทำ และสาเหตุการเลิก เพราะผมไม่เคยมีเธอในอนาคต เพราะที่บ้านผม
มีปัญหากับเธอ ซึ่งผมพยายามจะคุยกับเธอให้รู้เรื่อง แต่เธอไม่ยอมและตัดการติดต่อ
ที่จริงผมจัดงานสำหรับวันที่ 14 กพ ไว้ให้เธอด้วย รวมทั้งของขวัญที่ตั้งใจทำไว้ให้แล้ว
แต่ก็คงสายเกินไปที่เธอจะกลับมา ตอนนี้เวลาผ่านไปหลายเดือนแล้ว แต่ผมก็ยังคงคิดถึงเธอทุกวัน
ตัดใจจากเธอไม่ได้ และไม่สามารถติดต่อพูดคุยกับเธอได้อย่างปกติ ผมได้แต่ sms ไปหาเธอ
ทุกวัน ทุกวัน พยายามโทรหาเธอ เป็นเดือนๆ และหลังจากความพยายามมานาน เธอรับสาย
แต่รับแล้วก็ต่อว่าผม และยังคงพูดจากับผมไม่ดีเหมือนเดิม ผมไม่รู้ว่าเรื่องราวเหล่านี้
เป็นเพราะเวนกรรมที่ผมเคยแย่งคนรักคนอื่นมารึเปล่า แต่ที่ผมสงสัยและคาใจ ผมควร
อโหสิกรรมให้ผู้ชายที่มาแย่งคนรักของผมไปไหมครับ ในเมื่อผู้ชายคนนั้น เป็นคนยุแยง
พูดจาให้คนรักผม เกลียดกับผม พูดจาโกหก หลอกลวง พูดให้ร้ายคนอื่น และยังเอาผม
ไปพูดให้เสียหายบนเว็บบอร์ดเพื่อให้คนอื่นและคนรักของผมมาอ่านแล้วรู้สึกเกลียด
อ่านแล้วมาโพสต์ด่าผม ทั้งๆที่เรื่องจริงมันไม่ใช่อย่างนั้นเลย ผมยังควรอโหสิกรรมให้คนที่
มาพูดจาดูถูกถากถางผมไหมครับ คนที่ทำให้ผมเสียใจร้องไห้ ทุกข์ใจเป็นเวลาเกือบครึ่งปีไหมครับ
ผมเคยทำผิดมา ตอนที่ผมคบกับคนรักในขณะที่เค้ายังไม่เลิกกัน ผมให้เกียรติผู้ชายคนนั้นมาก
ผมไม่เคยว่าแม้แต่คำเดียว นอกจากนี้ ผมยังอยากให้เค้าสองคนกลับไปเคลียร์กันให้จบก่อนด้วยซ้ำ
ตอนนี้ในใจผมทุกข์ แทบจะตรอมใจก็ว่าได้ ผมรักผู้หญิงคนนี้มาก แต่มากอย่างไร ก็ไม่เท่าคน
ในครอบครัว คือ พ่อ แม่ และพี่สาวอีกสองคนได้ ผมรู้ว่าถ้าเรารักผู้หญิงจริง เค้ามีความสุข
เราก็ควรปล่อยเค้าไป เรื่องนั้นพอเข้าใจ แต่เรื่องให้อภัย เรื่องอโหสิกรรมให้ผู้ชายคนที่มาทำร้ายผม
ผมยังควรให้อภัยไหมครับ ควรอโหสิกรรมให้ไหมครับ แล้วถ้าอโหสิกรรมให้ อย่างงี้ผู้ชายคนนั้น
ก็สบาย ไม่ต้องชดใชเวนกรรมที่ได้ทำกับผมเลยรึเปล่าครับ ผมเจ็บช้ำน้ำใจมาก ยิ่งนึกถึงตอนที่
เคยคุยกับผู้ชายคนนั้นแล้วมาดูถูกผม หัวเราะเยาะใส่ผม ผมยิ่งคับแค้นใจมากขึ้นเรื่อยๆ
ผมเลยไม่รู้ว่าควรให้อโหสิกรรมให้คนแบบนี้ดีรึเปล่าครับ

ควรอโหสิกรรมให้ค่ะการอโหสิกรรมให้นั้นเค้าก็ยังคงได้รับกรรมอยู่ค่ะเพียงแค่รับกรรมในรูปแบบอื่นที่ไม่มีเราไปเกี่ยวข้อง
เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวรค่ะ ทุกอย่างย่อมเป็นไปตามกรรมค่ะ

ผลย่อมมาจากเหตุ
ความเจ็บปวดที่เราได้รับอยู่ตอนนี้ คนที่เราเคยทำให้เสียใจคงรู้สึกไม่ต่างกัน
การที่เราอโหสิให้เค้า คือการยุติการผูกเวรระหว่างกัน แต่เค้าก็ต้องรับผลที่เค้าทำเหตุไว้อยู่ดี

การอโหสิกรรมต้องให้อภัยออกมาจากใจ
ถ้ายังแค้นอยู่ก็ยังไม่ได้อโหสิให้เค้าจริงๆหรอกค่ะ
ตอนนี้แผลยังสดอยู่ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องอโหสินะคะ
ให้เวลาผ่านไปพอใจสบาย
หากใจเราค่อยคลายความยึด
หากเรามองเห็นว่าเค้าเป็นเพื่อนร่วมทุกข์
ยังมีความไม่รู้(อวิชชา)เหมือนเรา
ยังมีกิเลสมากมายเหมือนเรา
ยังต้องร้องไห้เหมือนกับเรา
เราคงให้อภัยเค้าได้เอง

ถ้าเรายอมรับกฎแห่งกรรมและกฎไตรลักษณ์ได้ก็จะไม่ทุกข์มาก
หากฝึกเจริญสติด้วย จะเป็นวัคซีนป้องกันความทุกข์ได้เป็นอย่างดี
และเป็นต้นทางของการออกจากทุกข์ได้ในที่สุด
ธรรมรักษาค่ะ

ความเข้าใจผิดเรื่อง"เวรกรรม" ทำให้คนเรากลายเป็นไม่เอาไหน
ปล่อยชีวิตให้ยอมจำนนต่ออำนาจลึกลับที่เรียกกันว่า "เวรกรรม"

เราไำม่ยอมปล่อยเอง เราจะโทษว่าเวรกรรมมาบงการเราไม่ได้

เขาไม่รักเรา แต่เราอยากให้เขารักเราให้จงได้ เป็นของเราให้จงได้
อันนี้ไม่ใช่เวรกรรมที่ไหนไกลหรอกครับ เป็นความโลภของเราเอง
ไม่ใช่แรงบงการของสิ่งที่เรียกว่า "เวรกรรม"

ความโลภอันนี้ ในการชอบใครรักใครนี้
มันไม่ได้ชั่วช้าเหมือนไปฆ่าใครก็จริง
แต่มันนี่แหละ ผู้บงการชีวิตเราอย่างแท้จริง
ความอยากที่ไม่มีประมาณ และไร้การควบคุมนี่แหละ
มันเป็นแรงจูง แรงนำ ในการคิดพูดทำสิ่งต่างๆ


พระพุทธเจ้าเป็นพระพุทธเจ้าได้ เพราะท่านเพียรละ เพียรสละ
ยิ่งท่านเพียรสละละวางเท่าไหร่ ท่านก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้หลุดพ้น

แต่ถ้าเรายิ่งกอด ยิ่งเหนี่ยว ยิ่งรั้ง แล้วมันยิ่งไม่ได้ เราก็จะยิ่งทุกข์
แล้วเราก็โทษเวรโทษกรรมว่าทำไมเราไม่ได้ครอบครองสิ่งเหล่านั้น

มีลิงตัวหนึ่ง มันอยากจะกินถั่วที่อยู่ในไหปากแคบ
มันจึงยื่นมือเข้าไป หวังจะกำถั่วออกมากิน

แล้วด้วยความโลภ มันก็กำซะเต็มมือเลย
ปรากฏว่ามือมันใหญ่คับปากไห มันเลยออกไม่ได้

เจ้าลิงน้อย ก็ด้วยความโลภ กลัวจะเสียเม็ดถั่วในมือ
เลยไม่ยอมปล่อยเลย แม้แต่เม็ดเดียวก็ไม่ยอมปล่อย
มือมันเลยติดคาราคาซังอยู่อย่างนั้น
ยิ่งฝืนก้ยิ่งเจ็บ

ถ้าเพียงแต่ลิงน้อยนั้น รู้จักปล่อยถั่วออกจากมือเสียบ้าง
มือมันก็จะเล็กลง พอที่จะเอาออกมาได้บ้าง พอได้กินถั่วบ้าง

ถ้าคุณปล่อยถั่วทิ้งไปไม่ได้หมด ก็ควรจะปล่อยออกสักหน่อยบ้าง
พอให้มันใช้ชีวิตไปต่อได้ ไม่ต้องมาจมปลักอยู่กับไหอันนี้

และขอให้คิดต่อไปว่า การที่ต้องเจ็บมือเพราะมือติดไห
ต้นเหตุคือใจเราเอง ที่อยากจะกินถั่วนี้
ไม่ได้มีอำนาจเวรกรรมอะไรแต่หนไหนมาบงการให้เรากิน
มันเป็นกรรมปัจจุบันนั่นแหละ กรรมที่เราอยากจะกินถั่วนั่นตอนนั้นนั่นแหละ
มันจึงเกิดเวร เกิดภาระ ตามมา ที่ต้องเจ็บมือ เจ็บเนื้อเจ็บตัว

เมื่อ..กรรมเก่า..เราไปทำอะไรกับมันไม่ได้..

เราก็ทำกรรมใหม่ซิครับ..

อยากมีเขา(กรรมเก่า)..เราทุกข์

ไม่อยากทุกข์..ก็ปล่อยเขาไป(กรรมใหม่)..ปล่อยเขาไปจากใจเรา..นะ

แค่นี้แหละ..

แต่ที่ยังอิรุงตุงนัง..อยู่นี้..ก็เพราะตัวเราเอง..ทั้งนั้น

อย่างที่อาหยามว่านั้นแหละครับ..ลิงมันจะกินถั่ว..ท่าเดียว..

..แล้วมันจะหลุดจากไหได้ยังงัย??
..เลิกคิดจะกิน..มันก็หลุดไปเอง

ขอให้หลุดโดยเร็ว..นะครับ

คุณเสถียรพงษ์

หนุ่มน้อย...อ่านเรื่องราวแล้ว ก็น่าเห็นใจนิดหน่อยนะ รักฝังหุ่นแบบนี้

ก็เหมือน ละครน้ำเน่า เน๊าะ ครอบครัวกีดกัน รักสามเส้า อกหัก รักคุด จะเป็นจะตาย

สุดท้าย ก็คือ เพราะรักตัวเองนั่นแหละ ขาดความเข้มแข็ง แล้วโทษฟ้าโทษดิน โทษพฤติกรรมบุคคลอื่น

โทษขี้ปากคนอื่น เฮ้อ!

น้องเอ๋ย... ความรักแบบนี้ ก็เหมือน ลมที่ผายออกจากทวารหนัก นะน้อง.... เหม็มแป๊ปเดียวก็หาย
น้องจะตามดม ไปอีกหรือเปล่า ......

ต้นรัก ของหนุ่มสาว ปลูกได้เรื่อยๆ นะน้อง....

ความรักทำให้เกิดทุกข์ โดยส่วยตัวผม ผมมองว่าทุกคนนั้นมีความรักอยู่ ๔ ประเภท คือ รักแบบโมหะ คือ รักแบบล่มหลงเขามาก รักแบบโทสะ คือ รักแบบที่มีการทะเลาะลงมือลงไม้ด่าทอกัน รักแบบโลภะ คือรักแบบอยากได้สมบัติทรัพยืสินของเขา และรักแบบไม่มีโมหะ โทสะ โลภะ คือความรักแบบไม่หวังอะไรเลย แต่ส่งเสริมในการให้คู่ของเราทำแต่คุณงามความดีและกุศลกรรม แต่มามองอีกทีก็คิดว่าตัวเราเองก็มีความทุกข์อยู่แล้วและความรักตัวเองก็มากกว่าสิ่งใด ตัวเรามีความเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เขาก็เหมือนกัน แล้วเรารักอะไร ความว่างเปล่าหรือ

เลือกผู้หยิงที่เขารักเราสิ อย่าไปเลือกคนที่เขาไม่รักเรา เสียเวลาและเสียน้ำตาไปเปล่าๆ
ความรักหนุ่มสาว ไม่สิ้นไร้เท่าใบพุทราหรอกนะ

ความรัก ถ้ารักแล้วเป็นทุกข์ตัวเอง ก้อย่าไปเลือกเลย เลือกความรักที่เป็นความสบายกายสบายใจ
มาทดแทนน่าจะดีกว่ากันเยอะ

เวลาช่วยได้ครับ อีกหน่อยก็จะค่อยๆดีขึ้นเอง
ช่วงที่คิดมากก็ไปหาอะไรดีดีทำที่ทำให้นึกถึงเขาน้อยลง
พยายามหลีกเลี่ยงสิ่งที่กระทบแล้วทำให้ระลึกถึงคนรัก
ถ้าเกิดระลึกถึงเขา ก็นึกเสียว่าเราไม่สามารถครอบครอง
ดูแลเขาได้ ถ้าไม่ได้จากกันวันนี้ เราก็จาก จากเขาในภายภาคหน้า หรือต้องจากกันตอนตายในที่สุด
เมื่อเขา ตาย เรา ตาย ก็ไม่สามารถ เหนี่ยวรั้งกันไว้ได้
ทุกคนเขาก็ต้องพลัดพลาดจากสิ่งที่เป็นที่รักกันทั้งนั้น
อยู่ที่ว่าจะเร็วหรือช้าแต่ที่สุดแล้วเราก็ต้องยอมรับความจริงว่า เราเอาชนะการพลัดพรากจากสิ่งที่เป็นที่รักไม่ได้
แม้แต่ตัวเราเองเราก็ต้องจากเขาไปในที่สุด
ในวัน วันหนึ่งคนที่ต้องพลัดพรากเสียใจคงมีเยอะมาก
ความเสียใจอาศัยเวลาเยี่ยวยาได้ในที่สุด
ผูกโกรธเขาไว้เหมือนทำร้ายตัวเราเองไปด้วยในตัวไม่ดีต่อคนรอบข้างด้วยครับ
ต้องหาวิธีแก้ไขและบรรเทาลงครับ