ข้อเท็จจริง : ดิฉันได้ไปทำบุญที่วัดระฆังกับครอบครัว ขณะที่น้องชายขับรถเข้าไปในวัด มีเจ้าหน้าที่(รึเปล่า) ถามว่ามาทำสังฆทานใช่ไหม ดิฉันตอบใช่เขาก็จัดที่จอดรถให้ เมื่อลงจากรถเขาก็พาไปซื้อสังฆทานของเขาแล้วก็นำถังสังฆทานไปที่กุฏิพระและหยิบซองเปล่ามาให้ ๑ ซอง

ประเด็นอยู่ที่ว่า ดิฉันทำสังฆทานด้วยความงวยงง (มีความไม่ชอบใจทั้งครอบครัว แต่ทำอย่างไรได้ จอดรถแล้ว) ดิฉันจึงได้บอกคนในครอบครัวว่าช่างมัน ถือว่าเรามาทำบุญ ขอให้เราสบายใจ เขาทำไปดีก็ตัวเขา เราทำดีก็พอ หลายวันผ่านมา ได้สนทนาธรรมกับเพื่อนจึงได้เกิดคำถามขึ้น และได้คำแนะนำจากเพื่อนว่า
1. การที่เราบอกครอบครัวให้เปลี่ยนความไม่ชอบใจ ให้เป็นการวางเฉย ถือว่าเป็นการแทรกแซงจิต และถือว่าจิตบังคับได้ ถือว่ามีตัวตน
2. ให้ตามรู้ตามดูความโกรธไปเลย ไม่ต้องแทรกแซง และไม่ต้องไปบอกครอบครัว ให้ดูที่ใจเราว่ามีเกิดก็มีดับ (แต่ขณะนั้นไม่ได้ดู แค่รู้ว่าทำบุญให้ได้บุญต้องทำบุญ ๓ กาล คือเบิกบานก่อนทำ ขณะทำ และหลังทำ และก็ได้ผลครอบครัวสบายใจ)

คำถามเพิ่มเติม 1. ถ้าตามรู้ตามดูความโกรธจนเห็นความเกิดดับ แต่ขณะทำสังฆทานก็ยังมีโทสะเกิดดับ
2. เข้าแทรกแซงจิตให้เห็นว่าความโกรธเป็นโทสะหลังจากนั้นก็ไม่แทรกแซง แต่ขณะทำจิตและหลังทำสังฆทานใจเบิกบาน

สำหรับนักปฏิบัติแล้วหรือบุคคลทั่วไปควรแล้วปฏิบัติอย่างไร (แลกเปลี่ยนความคิดเห็น)

ขอเจริญในธรรมทุก ๆ ท่าน

เรียนมาจากที่ไหน ให้ไปถามที่นั่นครับ
เอามาถามแบบนี้ เรื่องมันจะยาว คนจะทะเลาะกัน

เรียนกรรมฐานจากใคร ให้ถามคนนนั้นครับ
เข้าไปตั้งกระทู้ในเว็บ wimutti ก็ได้

เหอๆๆ

เรียนกรรมฐาน ไม่ได้เรียนจากแผ่นดินภายนอก น๊าคร๊าบ

สาธุกับทั้งคุณ enlighted และคุณชาติสยาม คำแนะนำที่ให้จะนำไปใช้ให้เกิดประโยชน์ และจะระมัดระวังในการตั้งกระทู้ค่ะ