จะเรียก “เพิกบัญญัติ” “รู้สภาวะตามความเป็นจริง” “รู้รูปนาม” “รู้เท่าทัน”
“รู้ตามเหตุปัจจัย” ฯลฯ ยังไงก็ได้ครับ
มาวิเคราะห์สภาวธรรมด้วยกันครับ
ธรรมดา เราท่านทั้งหลาย จะมองเห็นอารมณ์ต่าง ๆ โดยเป็นสมมุติ เช่น ตัวเรา ลูก พ่อ แม่ รถยนต์ เงิน
เกิดความหวั่นไหว ดีใจ และ เสียใจ ไปตามอารมณ์นั้น ๆ
มีความสำคัญว่ามีตัวตนอยู่ เป็นตัวตน มีอยู่ (ฆนสัญญา) มีการเกิดต่อเนื่องเป็นสิ่งเดียว(สันตติ)
เมื่อใดแล เราเริ่มฝึกสติ เมื่อสะสมสติมากขึ้น รู้ปัจจุบันอารมณ์มากขึ้น
เริ่มกำหนดรู้ทันสภาวะมากขึ้น (นามรูปปริเฉท)
สภาวะแบบนี้ เราไม่ต้องไปเร่งเร้า ไปบังคับ ไม่ต้องไปต้องการ หรือไม่ต้องการ
เมื่อฝึกไปเรื่อย ๆ เมื่อเหตุ ปัจจัยพร้อม สติสมบูรณ์มากขึ้น ปัญญาจะรู้เท่าทันอารมณ์
ที่มากระทบมากขึ้น จะเริ่มเข้าใจว่า
“สักว่าเป็นแต่ สภาวธรรม ไม่ใช่สัตว์ ไม่ใช่บุคคล ไม่ใช่ตัว ตน เรา เขา” เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป”
จะเข้าใจเองว่า ตรงนี้เป็นสมมุติ ตรงนี้ ความจริง(ปรมัตถ์)
รู้สภาวะตามความเป็นจริง
จะเรียกสภาวะนี้ว่า “เพิกบัญญัติ” “รู้รูปนาม” “รู้ทันสภาวะ” ฯลฯ ก็ได้
ฝึกสติ รู้ทันอารมณ์ บัญญัติจะคลาย ปรมัตถ์จะชัดเจนขึ้น ครับ
อนุโมทนาสาธุ ครับ
อัศวโฆษ