พระไตรปิฎก เล่มที่ 26 หน้า 737 บรรทัดที่ 13 (ฉบับมหามกุฎราชวิทยาลัย ชุด 91 เล่ม)
7. อาณีตสูตร ว่าด้วยการตอกลิ่ม
(672) พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี กรุงสาวัตถี...
พระผู้มีพระภาคเจ้า ตรัสว่า
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เรื่องเคยมีมาแล้ว ตะโพนชื่อ อานกะ ของพวกกษัตริย์ ผู้มีพระนามว่า ทสารหะ
ได้มีมาแล้ว เมื่อตะโพนแตก พวกทสารหะได้ตอกลิ่มอื่นลงไป สมัยต่อมา โครงเก่าของตะโพนชื่อ อานกะ ก็หายไป ยังเหลือแต่โครงลิ่ม
แม้ฉันใด
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย พวกภิกษุ ในอนาคต เมื่อกล่าวพระสูตร ที่ตถาคตกล่าวแล้ว อันลึกซึ้ง มีอรรถอันลึก เป็นโลกุตตระ ประกอบด้วยสุญญตธรรมอยู่ จักไม่ปรารถนาฟัง จักไม่เข้าไปตั้งจิตเพื่อรู้ และจักไม่สำคัญธรรมเหล่านั้น ว่าควรเรียน ว่าควรศึกษา
แต่ว่า เมื่อเขากล่าวพระสูตรอันนักปราชญ์รจนาไว้ อันนักปราชญ์ร้อยกรองไว้ มีอักษรอันวิจิตร มีพญัญชนะอันวิจิตร เป็นของภายนอก
เป็นสาวกสุภาษิตอยู่ จักปรารถนาฟังด้วยดี จักเงี่ยโสตลงสดับ จักเข้าไปตั้งซึ่งจิตเพื่อรู้ และจักสำคัญธรรมเหล่านั้น ว่าควรเรียน ควรศึกษา

.....................................
ดังนั้นจะเชื่อ พระภิกษุที่เป็นสาวก หรือ จะเชื่อตามพระศาสดา ก็ใคร่ครวญ พิจารณา เอาเองตามกำลังสติปัญญาของตนเอง แม้พระอรหันตสาวกก็รู้ได้แคบๆ เฉพาะตน แต่พระศาสดารู้กว้าง รู้รอบ รู้ทุกสิ่งอย่าง
การจะกล่าวอ้างสิ่งใดหรือจะนำธรรมอะไรมาแนะนำกัน ก็ควรจะนำคำสอนของพระพุทธองค์มากล่าวอ้างด้วย ไม่ควรนำคำของพระสาวกมากล่าวอ้างให้มากเกินไป ก็น่าจะเป็นการดีและสมควรนะครับพี่น้อง เพราะพระธรรมคำสอนของพระพุทธองค์ก็ยังคงปรากฎอยู่ไม่ได้เสื่อมหายไปไหน