ด้วยเหตุนี้ การให้ทานที่แปลว่า การให้,การเสียสละ,การบริจาค Dana:gift;giving;charity;liberality จึงเป็นการแก้กรรมให้คนอื่น หรือการช่วยลดวิบากกรรม ที่เกิดขึ้นกับคนอิ่น การเสียสละก็คือ ช่วยลดวิบากกรรมของคนอื่นนั่นเอง

พอเราให้ทานเขา 1 ล้านบาท เขาเลยกลายเป็นคนมีฐานะไป ความเป็นอยู่เขาก็เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น

เมื่อเราจะให้ทาน..1 ล้าน

แต่..คนทั้งโลก..มีตั้งมากมาย

แล้วทำไม..จึงเป็นคน ๆ นั้น..ที่ได้รับ..ละ

นั้นไม่ใช่เพราะ..มันเป็นบุญ..ของเขาเองดอกหรือ?

เป็นกระแส..เหนี่ยวนำ..ทำให้..ได้ทานจากเรา


จึงไม่เชื่อ..หรอกว่า..ทานของเรา..จะไปลดกรรมของใคร
ลองคิดให้ดี ๆ นะทาน

สั้น ๆ ง่าย ๆ

เพราะทาน..เราจึงได้บุญ
เพราะบุญ..เขาจึงได้รับ..ทาน

และ..เป็นเพราะกรรม..ที่พระองค์นั้น..ไม่ควรจะได้

ท่านจึงมาตาย..เพราะการกิน

การให้ ทาน เสียสละ จะมากน้อย เป็นข้าวของเงินทอง สิ่งนั้นนี้ รวมไปถึงร่างกาย จะเป็นเรี่ยวแรงหรือร่างที่ไร้จิตวิญญาณก็ตามที เมื่อมีการให้เสียสละไป ส่วนที่ลดไปจริงๆคือการยึดมั่นถือมั่น สำคัญเรา ของเรา ก็จะลดหรือออกไปพร้อมการให้เสียสละไปทุกๆครั้ง เมื่อคลายจากการยึดติดจึงเบาจิต เบาใจ เย็นจิต เย็นใจ ไปอย่างนี้เรื่อยๆ และที่สำคัญคือให้ก็ให้แล้วๆไป ไม่อะไรกับอะไรอีก ไม่มีหวังผลใดๆจึงจะเป็นการดำเนินตามรอย การให้ของพระโพธิสัตว์และองค์พุทธะทั้งหลาย

ละอัตตา ละตัวตน เป็นการให้ทานของผุ้ที่ไม่ยึดติดกับโลกแล้ว เพื่อเป็นหนทางไปสู่พระนิพพานด้วย
สาวกก็ควรให้ทานเช่นนี้ สละทุกสิ่งเพื่อจะไปนิพพานได้

เคยได้ยินคำว่า กงกรรมกงเกวียนกันมาแล้วสินะ...

นั้นแหละ

ตัวอย่างให่ดูชัดเจนขึ้น ก็อย่างเช่น

ถ้ามีชายคนหนึ่งตีหัวเรา นั้นหมายความว่า เรากำลังใช้กรรมเก่าอยู๋ และเขาก็กำลังสร้างกรรมใหม่

แล้วถ้าสมมุติ เราไปตีเขาคืน เราก็สร้างกรรมใหม่ และเขาก็สร้างกรรมใหม่
ต่างคนต่างไม่ยอมกัน พอเริ่มๆลามไปเบียดเบียนผู้อื่น กรรมมันก็เลยไม่จบไม่สิ้น

นี่แหละ ความน่ากลัวของกรรม

กงกรรม กงเกวียน

มันสองนัย สองเรื่องแบบนี้ ที่มีเยอะคือหนึ่งปุถุชน ภาวะของผู้บำเพ็ญเมื่อละ ปลง วางมาได้ระดับหนึ่งแล้ว เมื่อรู้นิพพานว่า ดับ แล้ว ก็กลัวนิพพาน ไม่อยากไปนิพพาน แล้วหาข้ออ้าง หลอกตัวเองว่าจะต้องอยู่เพื่อโปรดสรรพสัตว์ แท้จริงคือปลง ไม่ได้ ยัง อ้อยอิ่ง อาลัยอาวรณ์ โลกสังสารวัฏ(ยังอยากสนุกอยู่ ) ยังมีอะไรกับอะไรที่ต้องทำอีกเยอะ หลอกตัวเอง จนคลายความเพียร การบำเพ็ญเสียก็มี หลงว่าเป็นพระโพธิสัตว์
สอง คือในภาวะของ พระโพธิ์สตว์ มหาโพธิสัตว์ ท่านทั้งหลาย ที่มีจิตเมตตา มหาเมตตา กรุณา มหากรุณา ที่ท่านมีจิตที่เป็นเนื้อหานิพพานอยู่แล้ว การโปรดของท่านจึงขึ้นอยู่กับปณิธาณของท่านเหล่านั้นและการทำหน้าที่ ที่สอดคล้องกับหมู่เหล่าสรรพสัตว์หมู่ใด ในยุคใด ในสมัยใด ชึ่งจริงๆแล้วท่านจะไม่มาเกิดอีกก็ได้ ไม่มาก็ได้ แบบนี้จึงเรียกได้ว่า โพธิสัตว์ของจริง