กระทู้นี้มีวัตถุประสงค์เพียงแต่จะให้ทุกๆท่านได้จับประเด็นให้ได้ว่า อะไร เป็นเหตุให้เจ้าชายสิทธัตถะ ทรงออกบวชค้นหาทางหลุดพ้น เพื่อจะให้เกิดความคิด ความเห็นที่ถูกต้องขึ้นในใจตนว่า ถ้าเรามีปารถนาจะประพฤติธรรมให้ถึงความหลุดพ้น เราควรจะเริ่มต้นจากจุดกำเนิดใดจึงจะพาไปถูกช่องทางแห่งธรรม โดยนำเอาตัวอย่างของเจ้าชายสิทธัตถะ พุทธบิดา มาเป็นแนวทาง แนวคิด ประยุกต์ ดัดแปลงใช้กับชีวิตและการปฏิบัติธรรมของเรา

ใครจับประเด็นสำคัญได้อย่างไร ลองมาแสดงความคิดเห็นสู่กันฟังนะครับ เพื่อเป็นธรรมทัศนะแลกเปลี่ยนกันฟัง ให้เป็นแนวคิดแนวความเห็นนำไปสู่ "ความเห็นถูกต้อง" สัมมาทิฐิ ต่อไป

โมกขธรรมหรือโมกษะ หมายถึง "ความหลุดพ้น หรือ นิพพาน หรือวิมุติ" ซึ่งเป็นทางไปสู่ความไม่เกิด ไม่แก่ ไม่เจ็บ ไม่ตาย และเป็นอมตะ

ศาสนาพราหมณ์สมัยพุทธกาลมี 6 ลัทธิใหญ่ๆ แต่ละลัทธิสอนใกล้เคียงกันว่า ผู้ที่เข้าไปถึงโมกขธรรม หรือ โมกษะ หรือ หลุดพ้นแล้ว หรือ นิพพาน หรือวิมุติ จิตบริสุทธิ์ที่เรียกว่า อาตมัน(อัตตา)ของผู้นั้น จะเข้าไปรวมกับปรมาตมัน หรือพรหมัน ซึ่งเป็นปฐมวิญญาณ(อมตะ)และเป็นผู้ให้กำเนิดทุกสรรพสิ่งในจักรวาล

สาธุกับคุณคนดีที่โลกลืมที่สรุปและตอบในสายตาของชาวพราหมณ์ ครับ

ตอนที่ทรงเป็นเจ้าชายสิทธัตถะ อริยสัจ 4 บังเกิดขึ้นแล้วในใจของพระองค์ ถึง 3 ข้อ

1.ทุกขสัจจะ ทรงเห็นทุกข์ และเกิดธรรมสังเวช ในความ เกิด แก่ เจ็บ ตาย

2.สมุทัยสัจจะ ทรงเริ่มเห็นว่าความ ตาย - เกิด เป็นที่วนเวียนของทุกข์ แล้วทรงพยายามค้นหาเหตุอันทำให้เกิด อริยสัจข้อที่ 3

3.มรรคสัจจะ เจ้าชายสิทธัตถะกำลังทรงเจริญมรรค โดยทรงใช้ ปัญญา ศีล สมาธิที่พระองค์ทรงมีทุนเดิมไว้มาต่อยอดในปัจจุบันชาติของพระองค์ ค้นให้พบ สมุทัย คือเหตุทุกข์ที่แท้จริง แล้วถอนสมุทัยนั้นเสีย อันจะนำให้ไปเกิด นิโรธะ ซึ่งเป็นอริยสัจข้อที่ 4 ซึ่งพระองค์กำลังจะพิสูจน์ให้ได้ต่อไป

เจ้าชายสิทธัตถะ ทรงเจริญปัญญามรรค ตั้งแต่เริ่มแรก

1.สัมมาทิฐิ ปัญญาที่ไป ดู เห็น รู้ ทุกข์ เมื่อพระองค์ทรงเสด็จประพาสเมืองและอุทธยาน และได้พบ คนแก่ เจ็บ ตาย แล้วจึงส่งให้เกิดปัญญาตัวที่ 2 คือ

2.ปัญญาสัมมาสังกัปปะ คือปัญญาที่ไป สังเกต พิจารณา คนเกิด แก่ เจ็บ ตาย นางสนมที่นอนกอดก่ายกันในวัง และนักบวช พระองค์ทรงหาคำตอบครั้งแรกกับนายฉันนะ สารถี แล้วทรงกลับไปนั่งเจริญสัมมาสังกัปปะ พิจารณา ธัมมวิจัยยะ วิมังสา ค้นหาเหตุผลในธรรม

3.หลังจากนั้นพระองค์ก็ทรงเจริญสัมมาวาจา พูดคุย สนทนาแต่เรื่องเพื่อความหลุดพ้น

4.ทรงเจริญสัมมากัมมันตะ ปลีกหลีกเร้นพิจารณาธรรมด้วยพระองค์เองมากขึ้น ๆ

5.ทรงเจริญสัมมาอาชีวะ คือความเป็นพระราชโอรสที่่ดีของพระราชบิดา

6.ทรงเจริญสัมมาวายามะ เพียรค้นหาคำตอบว่าจะทำอย่างไรให้ถึงความหลุดพ้น อันเป็นกุศลใหม่ที่ยังไม่เคยเกิดขึ้นในจิตของพระองค์

7.ทรงมีสัมมาสมาธิมาตั้งแต่ทรงพราะเยาว์ คือนั่งเข้าฌาณ 4 ใต้ต้นหว้า

8.ส่วนสัมมาสติ คือสติปัฏฐานทั้ง 4 และปัจจุบันอารมณ์นั้น รวมทั้งอานาปานสตินั้น เป็นสิ่งที่พระองค์มาทรงทำอย่างเข้มข้น ในวันตรัสรู้

นิพพานัง ปรมัง สุขัง
นิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง
การที่จะทำให้เราหลุดพ้นจากวัฏฏสงสาร มีทางเดียวซึ่งเป็นทางสายหลัก คือ การปฏิบัติตามหลักมรรค ๘
เพื่อแสวงหาความหลุดพ้น ไม่ต้องกลับมา เวียน ว่าย ตาย เกิด อีก โดยมีนิพพาน เป็นจุดหมายปลายทาง
เจ้าชายสิทธัตถะออกบวช เพราะต้องการแสวงหาทางพ้นทุกข์ นิพพาน จึงเป็นสภาวะ ที่ไม่ร้อน ไม่หนาว
เป็นสภาวะที่เป็นสุขอย่างยิ่ง

ธรรมสังเวช ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

เห็นภัยในทุกข์ ภยญาณ

กลัวทุกข์ อาทีนวญาณ

เบื่อหน่ายในทุกข์ นิพพิทาญาณ

ดิ้นรนที่จะไปให้พ้นจากทุกข์ มุญจิตุกัมมญตาญาณ

ค้นจนพบทางออกอันเอก ที่จะพ้นจากทุกข์โดยสิ้นเชิง คือวิปัสสนาภาวนาหรือการเจริญมรรค 8 ที่พระพุทธเจ้าทรงสอน ปฏิสังขาญาณ

สิ้นสุดการปรุงแต่ง หยุดการปรุงแต่งชั่วคราว ได้สัมผัสสภาวอนัตตาโดยสมบูรณ์ สังขารุเปกขาญาณ

โพธิปักขิยธรรม 37 ประการ มารวมเป็นหนึ่งเดียว เรียกว่า สัจจนุโลมมะ หรือ อนุโลมญาณ


มรรคญาณ เกิดขึ้นมาตัดทำลาย สักกายทิฐิ วิจิกิจฉา สีลัพพตปรามาส

ผลญาณ จิตเสวยนิพพานธาตุ ตามกำลังแห่งตน

ปัจจเวกขณญาณ เกิดขึ้นมาทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น และพิจารณากิเลสอนุสัย สังโยชน์ที่ยังคงเหลือ เพื่อทำความเพียรชำระต่อไปให้เสร็จสิ้น เอวัง

เหอๆ

เพราะมูลตันไตรส่าย

ธรรมสังเวช ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

เห็นภัยในทุกข์ ภยญาณ

เนื่องในโอกาสแห่งวิสาขะปุณมีกาล อันเป็นวารและโอกาสแห่งการบรรลุธรรม
ขอบรรดาเหล่าชาวพุทธทั้งปวงได้ตั้งใจกระทำปฏิบัติบูชาต่อองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
จนเกิดดวงตาเห็นธรรม เข้าถึงธรรม เข้าถึงมรรค ผล นิพพาน เนื่องในโอกาสอันวิเศษ (26 - 29 พค.53)นี้
ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้เทอญ