ช่วยขยายความนะครับ
หลวงปู่ท่านสอนให้รู้จัก"ประพฤติธรรมสมควรแก่ธรรม"

- ปกติกายหลับใจหลับไปด้วย แต่"ตอนนั้น" เกิดมาไม่เคยเจอ กายหลับจริงๆ แต่ใจไม่หลับ
ขยับตัวรู้ เสียงอื่นใดภายนอกรู้ เสมือนว่าเป็นผีไปเข้าร่างนี้อยู่ เขาพลิกยังไงรู้หมด
- ไม่ใช่ฝัน รู้ได้ชัดว่าไม่ใช่ฝัน
- ทั้งหมดนี้ทรงตัวอยู่เพียงวาระหนึ่ง ไม่นานนักก้จบไป จะอยากให้มีอีก จะทำอีกก็ไม่ได้
- กายเขาพลิกของเขาเอง เราไม่มีความจงใจใส่เข้าไปเลย
- "ผู้ที่รับรู้ความหลับของกาย" ไม่มีรูปร่าง เป็นเพียงความรับรู้อยู่เฉย
- รู้ชัดว่ากายส่วนหนึ่ง ผู้รู้กายก็ส่วนหนึ่ง แยกกันแต่อยู่ด้วยกัน

ใช่อย่างนี้ไหมล่ะ

สวัสดีครับ คุณshankaren


ถูกแล้วครับ คุณฟุ้งซ่าน คุณไม่มีสมาธิ ไม่มีแม้แต่่สติ จิตคุณซัดส่ายไป ตามความจำได้หมายรู้ ในความคิดคำนึง โดยคุณเชื่อ่ว่า การมีความรู้สึกเช่นนี้เกิดกับคุณคือ การมีสติ เป็นสมาธิ

จิตที่ไม่สงัดจากกาม สงัดจากอกุศลธรรม ย่อมไม่อาจมีสติ

แม้แต่กายคุณก็ยังกระสับกระส่าย พลิกตัวไปมา
แม้แต่จิต คุณก็ตามไป ดูไปรู้กายกระสับกระส่ายนั้น

จิตอันมีนิวรณ์หนาแน่นปานนี้ ย่อมเป็นจิตที่หลับ ครับ

คือ คุณนอนทำสมาธิ จนหลับ
หรือ นั่งทำแล้ว มาหลับทีหลังคะ...

เรื่องของผมมีอยู่ว่า วันก่อนผมนอนไม่หลับ ผมก็เลยลองทำสมาธิเล่นๆ ดู (ชีวิตนี้เคยทำจริงๆจังประมาณ 2ครั้ง เพราะว่าพี่สาวอยากให้ทำ) ปรากฏว่า รู้ตัวเองว่าหลับอะครับ คือร่างกายมันหลับอะครับ แต่ตัวเองยังมีสติอยู่ รู้ว่าร่างกายพลิกตัวไปมา ร่างกายขยับเองได้ อะไรประมาณนี้อะครับ คิดๆแล้วก็ตลกดี ตื่นขึ้นมาก็ยังมีสติอยู่

อยากถามว่า่ ในสถานะการณ์นี้ ในทางธรรมมะเรียกว่าอะไร หรือ ว่าผมมันคนบ้า --__--""

แล้ว เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ผมต้องทำอย่างไรต่อไปหรือเปล่าเพื่อเกิดประโยชน์ในทาง ธรรม เพราะตอนที่ร่างกายมันนอนอยู่ผมก็ยังคิดได้ปกติ บวกเลข ลบเลข

ขอให้เน้นการปฎิบัติเป็นหลัก ส่วนปริยัติเป็นรอง
ดังที่ท่านอาจารย์เสาร์-อาจารย์มั่น
ท่านได้สอนลูกศิษย์ของท่านว่า(ที่เคยอ่านมานะครับ)
"ให้วางปริยัติลง(ลืมไปก่อน) แล้วหันมาปฎิบัติเป็นหลัก เมื่อปฎิบัติดีแล้ว ปริยัติก็จะตามมาเอง" ...ข้อความนี้ ถูกผิดประการใดก็ขออภัยเป็นอย่างยิ่งครับ

ปริยัติ คืออะไร