...ขอคาราวะท่านTaksaครับ...

...ท่านสังเกตุหรือเปล่าครับ ว่าข้าพเจ้าจะเลือกสถานที่สำหรับตั้งคำถามนี้..ไม่ไปตั้งคำถามนี้สะเปะสะปะตามเว๊ปทั่วๆไป...เป็นเพราะอะไรจึงเจาะจงมาที่เว๊ปธรรมมะ?...(ท่านคิดว่าข้าพเจ้าคาดหวังคำตอบแบบไหนกันแน่?)...

...ท่านทราบเหตุผลหรือไม่ว่า ทำไมพระภิกษุซึ่งแตกฉานในพระธรรมทั้งหลาย เช่น หลวงปู่มั่น หลวงปู่แหวน หลวงปู่ชา หลวงปู่เกษม(สุสานไตรลักษณ์) ฯลฯ...จึงต้องออกธุดงค์ และใช้ระยะเวลานานมากๆในการออกธุดงค์แต่ละครั้ง...(เหตุผลคงไม่ใช่การโปรดสัตว์อย่างเดียวหรอกครับ...แต่เกี่ยวพันธ์กับการทดสอบอะไรบางอย่าง ซึ่งเกี่ยวข้องกับความแตกฉานในธรรมซึ่งเรียนรู้มาจากตำรานั่นเอง)...

...โดยส่วนตัว ข้าพเจ้าเชื่อว่า หลักธรรมในศาสนาพุทธนั้น "ลึกซึ้ง-ยิ่งใหญ่-กว้างไกล กว่าศาสนาอื่นๆ"...มีอะไรๆแฝงลึกมากกว่าการท่องจำ ก.เอ๋ย ก.ไก่ ข ไข่อยู่ในเล้า (แต่ถ้าต้องการสอบเลื่อนสมศักดิ์ ก็คงจะจำเป็นที่จะต้องท่องจำ หากเป็นกรณีวัตถุประสงค์อื่น คงต้องถามในตัวเองแล้วว่า ก.เอ๋ย ก.ไก่ ข.ไข่อยู่ในเล้าที่ได้มาจากตำรานั้น เมื่อต้องเผชิญหน้ากับแบบทดสอบ "ของจริง" (ไม่ใช่ข้อสอบในห้องสอบ) ตัวเราจะสามารถหยิบเอาความรู้นั้น มาประยุกต์ใช้ได้จริงหรือไม่?...และมากน้อยเพียงใด?)...

...ขออนุญาตบังอาจแนะนำท่าน ลองกลับไปศึกษาเกี่ยวกับพฤติกรรมของพระโพธิ์สัตว์ พระอรหันต์ ตลอดจนพระอัครสาวกทั้งหลายแต่ละองค์..พินิจพิเคราะห์เกี่ยวกับรายละเอียด-หาเหตุผล ในพฤติกรรมต่างๆในเวลาที่ท่านเผชิญปัญหา แล้วท่านได้แก้ไขปัญหานั้นๆอย่างไรบ้าง?...จากนั้นลองกลับมาพิจารณาโจทย์ ที่ข้าพเจ้าได้ตั้งขึ้นเรื่องงูจะกินลูกนก แล้วลองตั้งคำถามในใจว่า หากพระโพธิสัตว์ พระอรหันต์ และพระอัครสาวกทั้งหลาย เมื่อต้องมาเจอกับโจทย์แบบนี้ ท่านจะแก้โจทย์นี้อย่างไร?...เพื่อจะได้เข้าถึงความลึกซึ้งในศาสตร์แห่งพระพุทธศาสนาครับ...(โดยส่วนตัว ข้าพเจ้าเชื่อว่า ท่านคงจะแก้ไขโจทย์ของจริงนี้ ไม่แตกต่างจากที่ท่านอมิตพุทธได้เคยแก้ไว้ครับ...และต้องขอขอบพระคุณท่านอมิตพุทธ ที่ได้ช่วยชี้ทางสว่างให้ข้าพเจ้า...หากเมื่อข้าพเจ้าต้องเผชิญหน้ากับโจทย์ในลักษณะนี้จริงๆเมื่อใด ข้าพเจ้ายินดีที่จะปฎิบัติตามทางสว่างตามที่ท่านได้ชี้ไว้ครับ)...

...ขอความเจริญในธรรมจงดีแด่ท่านผู้ประพฤติธรรมทั้งหลายครับ...

...สาธุ สาธุ สาธุ ท่านกล่าวไว้ดีแล้ว ข้าพเจ้าขออนุโมทนา...

เรื่องพระโพธิสัตว์ที่ยกมา มันมีเงื่อนไขสำคัญอันหนึ่งคือ นกนั้นบินเข้ามาหา เสมือนขอความช่วยเหลือ
แต่เหตุการณ์ที่ตั้งเป็นกระทู้นั้น เราเป็นเพียงผู้พบเห็น โดยไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ การจะเข้าแทรกแซงนั้นจึงไม่สมควร ยกเว้นว่า มีเหตุที่เกี่ยวเนื่องกันมาก่อน เช่น เป็นนกในอุปการะ หรือเราเป็นเจ้าของงู และงูของเรากำลังกินนกของ ผบ.ทบ.

และหากจะมองกันจริงๆ หากเลือกเข้าไปช่วยนก ก็ไม่ใช่เป็นความเมตตาแต่อย่างใด แต่เป็นการเลือกที่รักมักที่ชัง ที่มากับวัฒนธรรมที่ว่า งูคือผู้ร้าย นกคือผู้ดี ถ้าลองสมมุติเหตุการณ์ว่า นกเหยี่ยวกำลังจับงูล่ะ...
ความเมตตาแบบพระโพธิสัตว์นั้น ไม่เลือกชนิดของสัตว์ ไม่เลือกบุคคล
เสือกำลังล่ากวาง เราอาจจะสงสารกวางมาก แต่หากเราคิดให้มากขึ้น เสือก็มีครอบครัวของเสือ (ถ้ามันพูดได้ มันคงพูดว่า ฉันเลือกเกิดไม่ได้) และในโลกความจริง (นอกทีวี) ความสำเร็จในการล่าของสัตว์ชนิดต่างๆ นั้น ไม่ได้มากมายนัก กวางที่เสือล่าได้ อาจเป็นตัวแรกในรอบอาทิตย์ก็ได้

การวางเฉยต่อการล่ากันของสัตว์ต่างๆ นั้น (ในกรณีที่เราเป็นเพียงผู้พบเห็น) ไม่ใช่ อุเบกขา และไม่ใช่การเห็นเป็นเรื่องของ กฎแห่งกรรม แต่เป็นการคิดแล้วว่า การเข้าไปแทรกแซงนั้น จะส่งผลกระทบในอีกทางหนึ่งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้...

เพิ่มเติม: สัตว์จะล่าเมื่อหิวเท่านั้น มีแต่คนเท่านั้นที่ล่าแบบเล่นๆ

แล้วถ้างูตัวนี้หากไม่ได้กินลูกนกตัวนี้ มันจะตายละ คือหิวมาหลายวันแล้ว ไม่มีไรตกถึงท้องเลย หากไปช่วยลูกนก งูก็ทนหิวแย่เลยนสิ
คิดว่า หากเราเป็นงู มีคนมาแบบนี้กับเรา เราจะรู้สึกยังไง หรือว่ามีผู้หวังดี กะช่วยนก แล้วช่วยงูด้วย แบกงูไปสัตวแพทย์ ฉีดสารอาหารเข้าร่างกายมัน แล้วค่อยปล่อยมันไป ยังงั้นหรอป่าว เหตุผลนึงที่เลือกช่วยลูกนก ก้เพราะลูกนกอ่อนแอ ส่วนงูเป็นสัตว์ดุร้าย น่าเกลียดน่ากลัว มีกำลังมากกว่า และคิดว่าการที่ช่วยสัตว์อ่อนแอ ย่อมได้บุญมากกว่า ดูเฉยๆ หรือปล่อยให้งูกินอย่างอร่อยเอร็ด ซึ่งผมเองก็ไม่ร้เหมือนกันจะได้บุญมาก หรือน้อย หรือไม่ได้ หรือเป็นเพราะพรหมวิหารธรรม.....ใครอยากช่วยก็ช่วย... ใครไม่อยากช่วยก็ไม่ช่วย

ชอบการแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับการไม่แทรกแซงของคุณค่ะ
มันคือมุมมองที่ว่า เราจะแบ่งพื้นที่บนโลกนี้ ให้ทั้งผู้ล่า และผู้ถูกล่า ได้มีโอกาสแสวงหาทางรอด...
ในขอบเขตอันเหมาะสมของตนค่ะ
ขอบเขตอันเป็นไปเพื่อยังชีพตามปกติสุขของพวกเขา...
นกเอง ก็กินแมลง กินไส้เดือน ...
ถ้าเราเห็นนกจะกินไส้เดือน เราจะช่วยไส้เดือนหรือไม่ค่ะ



สำหรับเราแล้ว ถ้านั่นคือการล่าเพื่อยังชีพตามปกติสุขของสรรพสัตว์
เราเห็นว่า เป็นสิ่งที่ไม่ควรแทรกแซงค่ะ
แต่ถ้าการล่านั้น เป็นไม่เป็นไปเพื่อการยังชีพตามปกติ แต่เป็นไปเพื่อสนองตัณหา
กระทำไปตามครรลองที่อวิชาครอบงำอยู่
เราเห็นว่า สิ่งนี้ซะอีก...ที่ผู้มีปัญญาพึงพิจารณาที่จะใช้ปัญญาที่มี เข้ามาแทรกแซง
ตามกำลังของตน
การแสดงความเมตตา ต้องถูกเรื่อง ถูกที่ ถูกทาง และถูกเวลา...ค่ะ

ท่านผู้ไม่รู้ครับ วันนี้ผมนั่งครุ่นคิดอยู่เกือบทั้งวัน ว่าทำไมหนอใจเราถึงไม่ยอมรับ กับความเห็นของ
ท่านเรื่องการรับกรรมแทนคนอื่น ดูแล้วมันเป็นคุณธรรม ความดีที่ควรชื่นชมหรือว่าเราเป็นคนไม่ดีพอ
จึงไม่เข้าใจกับธรรมข้อนี้ ลองสมมุติเอาตัวเราลงไปในเหตุการณ์ ทำใจให้คล้อยตามไป ทำอย่าง
ไรก็ไม่ได้ มันรู้สึกติดๆขัดๆฝืนๆอย่างไรไม่รู้ จึงเลิกทำตั้งสติซักพักก็คิดได้ว่า สิ่งที่เรากำลังทำอยู่นั้นเป็นเรื่องเกี่ยวกับเมตตาธรรมเพียงอย่างเดียว และเรามุ่งตรงให้เกิดเมตตาธรรมเท่าเทียมกันไม่ว่าจะงูหรือลูกนก มันจึงทำให้เราหยุดอยู่แค่เรื่องเมตตา ไม่ได้เลยไปถึงเรื่องยอมรับกรรมแทน
แล้วก็มาแปลกใจนะครับว่า ที่ว่ายอมรับกรรมแทน ไปรับกรรมแทนใครครับ ถ้าจะให้ถูกต้องเรียกว่ากำลังทำกรรม ทำกับใครหรือครับก็งูไงละครับ การที่ท่านยกเอาเรื่องกฏแห่งกรรมมาผสมปนเป
กับเรื่องเมตตา จึงทำให้เราต้องถกกันยาว
. แล้วเรื่องที่ท่านนำมาเป็นคำถามแท้ที่จริงแล้วมันเป็นเพียง กุศโลบายเพื่อที่จะสอนคนให้มี
เมตตาธรรม โดยยกเรื่องพระโพธิสัตว์กับพญานกขึ้นมา เน้นการเสียสละเพื่อส่งเสริมเมตตาธรรม
ในเรื่องนี้ผู้ได้ผลกระทบมีเพียงผู้เดียว คือพระโพธิสัตว์แต่ท่านยอมจึงได้เป็นผู้เสียสละ
. ถ้าเราดูตามเรื่องพระโพธิสัตว์มันก็ไม่ยุ่งอยู่แล้ว เพราะธรรมแต่ละตัวมันส่งเสริมกันไปในทางเดียวกัน แต่ที่มันยุ่งเกิดจากการที่ ท่านดัดแปลงเรื่องราวเรานี้แล้วมาตั้งคำถาม ทำให้คำตอบที่ท่านต้องการมันขัดๆฝืนๆยังไงไม่รู้
. ที่ท่านคล้ายจะบอกว่าผมปฎิบัติธรรมตามตำรา อันนี้ผมขอปฏิเสธครับ ผมศึกษาพระธรรมแก่หลักธรรมแล้วนำไปปฏิบัติให้เห็นจริงครับ ท่านไม่สังเกตุเลยหรือครับ ในความเห็นผมจะยกเรื่องจิตมาให้ความเห็นจนท่านกลัวว่าเป็นประเด็นใหม่ และขอโทษนะครับที่จะต้องบอกว่า ผมไม่ค่อยสนใจเลยกับการอ้างคัมภีร์หรือนิทานชาดกเรื่องโพธิสัตว์ต่างๆ เพราะมันดูเหมือนปฏิบัติธรรมตามตำราอย่างที่ท่านบอก
. ท่านทราบไหมครับสมัยโบราณ เขาจะสอนธรรมมะกันแต่ละที่ จะต้องยกอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์
มาอ้างอิงด้วยเพื่อให้ผู้ศึกษาเกิดความกลัว จะได้เชื่อและปฏิบัติตามหลักธรรมนั้น และยังมีอีกวิธีคือ นำบุคคลมาสมมุติให้เป็นผู้วิเศษดีเลิศเกินมนุษย์ มีคุณธรรมเกินคน สามารถทำทุกอย่างได้แม้
มันจะดูขัดกับความเป็นจริง มองดูคล้ายๆกับอุปนิสัยของคนในคำตอบของท่าน คนอาไรชั่งอยู่เหนือความคาดหมาย จินตนาการณ์นี้มหัศจรรย์พรรณลึกเสียจริงๆ
ถามจริงๆครับท่านเอา เนื้อหาคำสอนของทางมหายานมาปนหรือเปล่าครับ?
. ต้องกราบขอโทษนะครับถ้ามีบางคำไม่พอใจถือเป็นการหยอกล้อกันนะครับ

อิ อิ อิ

งู นก คน ... กำลังพยายามเจรจากันอยู่
ปรากฎว่าเจ้ายักษ์ย่องมาข้างหลัง...
จับกินเรียบทั้งสามตัวเลยครับ...



คราวนี้จะช่วยใครดีล่ะครับ

ช่วยผมด้วย ผมเผลอกินโพธิสัตว์ไปแล้วววววว

ก็นก+งู+คน จับมือกันไง จะได้กินยักษ์แทน
ยักษ์ตัวใหญ่ก้จริง แต่ความคิดคงไม่ทันสัตว์เล็กๆหรอก
ว่าแต่ใช้ยักษ์ในตะเกียงรึป่าว ที่ถูกมนุษย์สั่งให้ปีนต้นเสาสูง
ปีนขึ้น ปีนลง ไม่ร้จักหยุดอะ

หึ หึ หึ โธ่ ก็ยักษ์..หยอกเล่นน่ะ
แค่เอาเข้าปาก ยังไม่ทันได้เคี้ยวสักหน่อย
คายก็ได้...

นึกไม่ถึงว่าจะมีคนลงมาบ้าจี้เล่นกับมุขไร้สาระของผม



จริง ๆ ตอนที่ผมมาลงมาดู ผมดันนึกแทน
นก งู คน ที่ชีวิตจิตใจของเขาคือพระธรรม
และ ยักษ์คือผู้ที่จะมาทำลายชีวิตของพวกเขา...ทั้งสาม
ผมก็อยากรู้ว่าเมื่อถึงตอนนั้น ใครจะมีความคิดยังไง

ผมก็ลุ้นดูว่าจะมีผู้มีปัญญาผู้ใด จับไต๋ผมได้...

ก็นก+งู+คน จับมือกันไง จะได้กินยักษ์แทน
ยักษ์ตัวใหญ่ก้จริง แต่ความคิดคงไม่ทันสัตว์เล็กๆหรอก

อิ อิ

...คาราวะท่าน Taksa อีกครั้งครับ...

1.) ...การนำเรื่องกฏแห่งกรรมมาผสมปนเปกับเรื่องเมตตา...

ขอตอบว่าถูกต้องแล้วครับ..ข้าพเจ้านำมาผสมกัน เพราะทุกๆอย่างในโลกนั้น "มีความสลับซับซ้อนเช่นนี้จริงๆ" ครับ...แตกต่างจากโลกในจินตนาการหรือมโนภาพที่ปัจเจกชนได้วาดเอาไว้

2.) ...แล้วเรื่องที่ท่านนำมาเป็นคำถามแท้ที่จริงแล้วมันเป็นเพียง กุศโลบายเพื่อที่จะสอนคนให้มี
เมตตาธรรม โดยยกเรื่องพระโพธิสัตว์กับพญานกขึ้นมา เน้นการเสียสละเพื่อส่งเสริมเมตตาธรรม...

ขอตอบว่า ท่านแน่ใจแล้วหรือว่าโจทย์ข้อนี้เป็นเพียงแค่กุศโลบาย...ไม่ใช่สิ่งที่สามารถเกิดขึ้นได้จริงในโลกแห่งความเป็นจริง?...ข้าพเจ้าได้เคยเขียนบอกไว้แต่แรกแล้ว ว่ากรณีดังกล่าว เมื่อเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาผู้ใด จะได้ตัดสินใจกระทำอย่างใดอย่างหนึ่งได้ถูกต้องทันท่วงที (เป็นไปตามหลักคำสอน ซึ่งพระองค์เคยสอนว่า "อย่าตั้งอยู่ในความประมาท" ครับ)

3.) ...ถ้าเราดูตามเรื่องพระโพธิสัตว์มันก็ไม่ยุ่งอยู่แล้ว เพราะธรรมแต่ละตัวมันส่งเสริมกันไปในทางเดียวกัน แต่ที่มันยุ่งเกิดจากการที่ ท่านดัดแปลงเรื่องราวเรานี้แล้วมาตั้งคำถาม ทำให้คำตอบที่ท่านต้องการมันขัดๆฝืนๆยังไงไม่รู้...

ขอตอบว่า "ด้วยความสัตย์จริง..ข้าพเจ้าตั้งโจทย์ข้อนี้ขึ้นมาด้วยตัวเองจริงๆ ไม่ได้ไปดัดแปลงมาจากที่ใด" ตั้งใจจะถามใจตัวเอง แต่ไม่สามารถให้คำตอบกับตัวเองได้ จึงได้นำโจทย์ข้อนี้มาสอบถามท่านผู้เจริญในนี้...เพียงแต่ตัวท่าน Taksa ตกอยู่ในภาวะเดียวกันกับข้าพเจ้าในตอนแรก...คือ " ภาวะเป็นผู้ไม่รู้ " สับสนแบบเดียวกันกับข้าพเจ้า คือไม่รู้ว่าควรจะเลือกข้อ ก หรือ ข หรือ ค หรือ ง นั่นเอง...ต่อเมื่อท่านอมิตพุทธได้กรุณาชี้ทางสว่างให้กับข้าพเจ้า (ซึ่งตามความเป็นจริงข้าพเจ้าต้องรู้คำตอบนี้ เพราะเป็นสิ่งที่เคยรู้มาก่อน เพียงแต่หลงลืมไป...แล้วท่านอมิตพุทธก็ได้มาสะกิดต่อมความจำให้ทำหน้าที่อีกครั้งนั่นเองครับ)

ส่วนเรื่องที่ท่านกล่าวว่า.."ธรรมแต่ละตัวมันส่งเสริมกันไปในทางเดียวกัน"...คำกล่าวนี้เป็นความจริงหรือท่าน?...ท่านแน่ใจแล้วหรือจึงกล่าวเช่นนี้?...แค่ตรงจุดนี้ก็ขัดกับความรู้ที่ข้าพเจ้าได้รู้มาไปไกลแล้วนะท่าน!!!...(ตามที่ข้าพเจ้าทราบมา มันมีเรื่องของกรณีเข้ามาเกี่ยวพันธ์ด้วยนะท่าน...คำกล่าวของท่านคงจะไม่เสมอไปทุกกรณีหรอกครับ ตัวอย่างเห็นๆก็กรณีตามโจทย์ที่ข้าพเจ้ายกมาแสดงไว้นี้งัยครับ)


4.) ...ท่านไม่สังเกตุเลยหรือครับ ในความเห็นผมจะยกเรื่องจิตมาให้ความเห็นจนท่านกลัวว่าเป็นประเด็นใหม่ และขอโทษนะครับที่จะต้องบอกว่า ผมไม่ค่อยสนใจเลยกับการอ้างคัมภีร์หรือนิทานชาดกเรื่องโพธิสัตว์ต่างๆ เพราะมันดูเหมือนปฏิบัติธรรมตามตำราอย่างที่ท่านบอก...

ขอถามว่า...ถ้าเช่นนั้น ข้าพเจ้าขอถามท่านว่า ในกรณีของโจทย์ที่ข้าพเจ้าได้ตั้งขึ้นมานี้..ระหว่าง " อุเบกขาปล่อยวางให้งูได้กินลูกนก " กับ " เมตตาธรรมค้ำจุนโลก (ซึ่งแม้แต่พระพุทธศาสนาเอง ก็ยังถือกำเนิดขึ้นมาจากเมตตาธรรม) "...สิ่งไหนจะสูงส่ง และ สูงที่สุดกว่ากัน??? (เฉพาะในกรณีที่เป็นโจทย์ของข้าพเจ้า)...

5.) ...ผมไม่ค่อยสนใจเลยกับการอ้างคัมภีร์หรือนิทานชาดกเรื่องโพธิสัตว์ต่างๆ เพราะมันดูเหมือนปฏิบัติธรรมตามตำราอย่างที่ท่านบอก...

ขอถามว่า...หากท่านไม่ปฏิบัติธรรมตามตำรา..แล้วท่านปฏิบัติธรรมตามอะไร???...หมายถึง ท่านใช้อะไรเป็นหลักยึดเกาะ? ...ความเชื่อ+การตีความ+ความเข้าใจส่วนตัว หรือ ว่าท่านยึดตัวบุคคลที่ท่านเคารพเป็นแบบอย่าง...หากท่านยึดถือที่ตัวบุคคล ก็ขอถามท่านต่อว่า บุคคลซึ่งเป็นแบบอย่างของท่าน ท่านนั้นเป็นผู้ใด? ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?...หากว่าสิ้นอายุขัยหรือมรณะภาพไปแล้ว ท่านนั้นกระดูกเป็นอย่างไร? (กระดูกกลายสภาพเป็นพระธาตุ หรือ เหมือนกระดูกเหมือนของคนธรรมดา?)

6.) ...ท่านทราบไหมครับสมัยโบราณ เขาจะสอนธรรมมะกันแต่ละที่ จะต้องยกอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์
มาอ้างอิงด้วยเพื่อให้ผู้ศึกษาเกิดความกลัว จะได้เชื่อและปฏิบัติตามหลักธรรมนั้น และยังมีอีกวิธีคือ นำบุคคลมาสมมุติให้เป็นผู้วิเศษดีเลิศเกินมนุษย์ มีคุณธรรมเกินคน สามารถทำทุกอย่างได้แม้
มันจะดูขัดกับความเป็นจริง มองดูคล้ายๆกับอุปนิสัยของคนในคำตอบของท่าน คนอาไรชั่งอยู่เหนือความคาดหมาย จินตนาการณ์นี้มหัศจรรย์พรรณลึกเสียจริงๆ
ถามจริงๆครับท่านเอา เนื้อหาคำสอนของทางมหายานมาปนหรือเปล่าครับ?...

ขอถามท่านว่า เรื่องโจทย์คำถามที่ข้าพเจ้าได้ตั้งขึ้นมานั้น..." มีอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ อยู่ตรงไหน??? " ...เมื่อท่านตอบโจทย์ที่ข้าพเจ้าตั้งขึ้นมาไม่ได้เหมือนกับท่านอมิตพุทธ ท่านก็คือ " ผู้ไม่รู้ " เหมือนกันกับข้าพเจ้า ก็ไม่ควรจะพาลผู้อื่นนะท่าน...เราคือผู้ปฏิบัติธรรม อะไรที่เรารู้จริงรู้แจ้ง..ก็บอกว่าเรารู้..อะไรที่เราไม่รู้ ก็บอกออกไปตามความจริงว่าเราไม่รู้..ก็เท่านั้น..ไม่ใช่เรื่องที่น่าอายหรอกท่าน..กลับได้ความรู้จากผู้อื่นที่เขารู้มากกว่าเรา หรือมาสะกิดต่อมความรู้ที่หลงลืมไปของเรา แบบเดียวกับที่ท่านอมิตพุทธได้ชี้ทางให้ข้าพเจ้านั่นงัย...กลับจะเป็นประโยชน์ต่อตัวเราซะอีก...จริงมั๊ยท่านผู้เจริญ...

ขอคาราวะต่อท่านผู้เจริญในธรรมทุกท่านครับ

...คาราวะท่านผู้เจริญครับ...

...ศาสนาพุทธเป็นศาสนาแห่งเหตุผล และความเข้าใจ...ปัญหาอยู่ตรงความเข้าใจนี่แหละครับ...คนล่ะทาง สองทาง ก็ว่ากันไปนะท่านนะ...

คาราวะท่านผู้เจริญครับ

...หากจะมองโจทย์นี้แบบวิทยาศาสตร์ หรือ สังคมศาสตร์...คำตอบของท่านย่อมถูกต้องทุกประการครับ...แต่บังเอิญที่โจทย์ข้อนี้เป็นปริศนาธรรม คงต้องตอบตามหลักศาสนา..มิเช่นนั้นจะกลายเป็น : ถามไปไหนมา? ตอบ : สามวา สองศอกไปนะท่าน...

คาราวะท่านผู้เจริญครับ

...สิ่งที่ท่านกล่าวยังไม่ถูกต้องซะทีเดียว...พิจารณาดีๆ จะพบว่าโจทย์ที่ข้าพเจ้าตั้งขึ้นมานี้ หากมองผ่านๆจะเห็นว่าเป็นคำถามปลายปิดธรรมดาๆ ( ก , ข , ค , ง )...แต่ถ้าคิดให้ถี่ถ้วน จะพบว่าเป็นคำถามแบบปลายเปิดให้แสดงองค์ความรู้หรือเหตุผลครับ...และคำถามแบบนี้ ไม่ได้ทดสอบแค่องค์ความรู้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น แต่ยังสามารถบ่งบอกถึงความเป็น"ตัวตน" ของบุคคลแต่ละคนได้อย่างยอดเยี่ยมเลยนะครับ...