:b48: หมอก็จะพูดกับลูกว่า เรียนอย่างอื่นดีกว่าอย่าเรียนหมอนะ
เหนื่อย เครียด ถ้าหมอเลือกได้จะไปเรียนวิศวะ ดูซิ....หมอยังไม่ให้ลูกเรียนเลย
หลายครั้งที่เราได้ยินหมอพูดแบบนี้ และก็มีหมอหลายคนที่ไม่ให้ลูกหมอค่ะ
ยังมีอ่านเจอใน wibe อีกมากมาย ที่รุ่นพี่เตือนรุ่นน้องถึงอาชีพนี้ เพราะต้องเรียนหนัก เรียนนาน
เรียนจบต้องมาใช้ทุน กว่าจะไป ประกอบอาชีพได้อิสระ และถูกฟ้องร้องมากมาย
......................................................................................

แหมคุณ o.wan

ผมอุตส่าห์เล่าเรื่องอิทธิบาทให้ฟังตั้งดิบตั้งดี
ไหงมาตกม้าตายอีกแล้วนะคับนี่


ตัวเด็กเองต้องถามตัวเองว่าชอบจริงๆไหม
จะตกลงปลงใจเป้นหมอจริงๆไหม
ถ้าตกลงปลงใจ ก็ต้องไม่กลัวอุปสรรค

คนเราทำอะไรก็ตาม ถ้าใจรักจะทำ ทำแล้วมันจะัมีความสุข
จะไม่รู้สึกว่าทำงาน แต่จะรู้สึกว่ามีความสุข ยิ่งยากยิ่งชอบ อะไรไปอย่างนั้น
ดังนั้น คำตอบทั้งหมดมันอยู่ที่ตัวเด็กว่ารู้จักอาชีพนี้แค่ไหน
แล้วเขาชอบจริงๆไหม ถ้าเขาชอบก้จบ

ส่วนเรื่องที่ว่าเหนื่อย ถูกฟ้อง ใช้ทุน
อันนี้ก้ต้องมาคิดทีละเปราะ

เรื่องถูกฟ้องนี้ ปัญหาหลักคือหมอไม่ค่อยสื่อสารกับคนไข้
ขี้เกียจอธิบายว่าอะไรเป้นอะไร ซึ่งเป้นปัญหากับหมอที่อายุขึ้นเลข 3 เลข 4
ทัศนคติคนยุคนั้น "บางส่วน"เขาไม่เอา Service Mind มาใช้
เวลาไปหา ถามนิดเดียว แล้วก็ไม่พูด เขียนใบสั่งยา จบ
บางคนเป้นโรคอะไรยังไม่รู้เลย รู้แต่ว่าต้องจ่ายเงินแล้วกินยาให้หมด
หมอก็คิดว่าตัวเป็นเทพเจ้าแล้ว มีแต่คนมากราบมาไหว้ ไม่ต้องเอาอกเอาใจใคร

แต่หมอสมัยใหม่เขาสอนใหม่แล้ว เขาสอนให้สื่อสารกับคนไข้ พูดกับคนไข้
อย่างผมไปหาหมอ ยังประทับใจหมอเด็กไม่หาย
หมอสมัยใหม่ที่เพิ่งจบเดี๋ยวนี้เขาถามว่า "จะให้หมอรักษายังไง" .. "กังวลอะไรไหม"
แล้วเขาก็สอบอาการละเอียด เราจะเล่าอะไรก็เล่า จะบ่นอะไรก้บ่น เขาก้ฟังหมด
แล้วเวลาเขาตรวจ เขาก็พูดตลอดว่า เขากำลังตรวจอะไร
เขาจะรักษาอย่างนี้อย่างนั้น จะโอเคไหม หมอจะสั่งยาแก้ปวดนะมียาอยู่ปล้วหรือยัง
โหย... สมัยนี้หมอดี หมอเรียนรู้แล้วว่าที่อมพนำ มันทำให้คนเขาสงสัยว่าหมอทำคนตาย

ไม่เชื่อไปดูเคสที่เป็นข่าวๆ ร้อยทั้งร้อย หมอเป็นพวกใบ้
หรือไม่ก็โม้ไปเลย ว่าอันนี้ได้ผลแน่นอน คุณไม่ใช่หมอนะต้องเชื่อผม ฯลฯ
เป็นพวกไม่สื่อสาร หรือสื่อสารทางเดียว ไม่ฟังใคร

ทีนี้ถ้ากลัวถูกฟ้อง เราก้ต้องให้เขาเลือกสิ
เรารักษาและแนะนำไปตามหลักวิชาของเรา มาตรฐานวิชา
แล้วเขาจะเลือกเอาทางไหนก็ให้เขารับความเสี่ยงเอง
แล้วก็อย่าไปรับประกันชีวิตใครเอาลาภสักการะ เอาหน้าเอาตา พูดไปตามความจริง
รู้จักเผื่อหลือเผื่อขาด ใครจะฟ้อง ฟ้องไป แต่ไม่ชนะหรอก เพราะเวลาพิสูจน์ความกัน
เราก็แค่พิสูจนืว่าทำตามมาตรฐานวิชา ทำดีที่สุดแล้ว

ส่วนเรื่องใช้ทุน อันนี้ก็ให้ตัวคนเรียนต้องเข้าใจว่า
การเรียนแพทย์ รัฐบาลออกเงินให้ทั้งนั้น
เพราะถ้าไปเรียนด้วยเงินตัวเอง หมอประเทศนี้คงมีแค่หยิบมือเดียว
เงินรัฐ ก็คือเงินภาษี คือเงินของเรา ชองเพื่อนร่วมชาติเรา ที่เขากันมาไว้ให้เราเรียน
เขากันมาเป้นพิเศษเพื่อฝากความหวังไว้กับคนที่สามารถจะมาเป็นหมอได้
อุปมาเหมิือนคนในหมู่บ้านหนึ่ง ทั้งหมู่บ้านแร้นแค้นกันดาน ต้องการคนแข็งแรงคนหนึ่ง
ออกเดินทางไปขอความช่วยเหลือ เขาก็เลยลงขันกัน
ทั้งๆที่ข้าวน้ำก้แทบไม่มีจะกินนะ แต่ว่าทุกคนยอมสละ ยอมที่จะอด ยอมเจีบดเงิน เจียดข้างว เจียดน้ำคนละนิดคนละหน่อย เอามารวมกันแล้วเอาไปให้ชายหนุ่มแข็งแรงนคนนี้ได้กินให้อิ่ม ห่อปิ่นโตด้วย ไว้กินระหว่างทาง
เพราะทั้งหมู่บ้านเขาฝากความหวังกับใครไม่ได้ เขาหวังพึ่งชายหนุ่มแข็งแรงคนนี้

คนจะเรียนหมอ ก้ต้องคิดไว้เสมอว่าเราคือชายหนุ่มแข็งแรงคนนี้
หมอ ไม่ใช่ว่าใครก็เรียนได้ มันแพง และต้องฉลาดแบบยอดคน ถึงจะมารักษาคน
ต้องนึกถึงความเสียสละของประชาชนด้วยว่าเขาอุตส่าห์เจียดข้าวเจียดน้ำให้เราได้เรียน
ด้วยความหวังว่าเราอุตส่าหฺเรียนได้ ก็จะได้เรียนแล้วมาช่วยเขา
ลำพังลองไปเรียนด้วยเงินตัวเอง รับรอง มี 10 ล้านก็ไม่พอ
อย่างอาจารย์ใหญ่ คุณจะ"ซื้อ" ศพใครมาเรียนได้
ถ้าไม่มีอาจารย์หมอที่เสียสละมาสอน แทนที่จะไปเอาเงินเอาทองมากๆที่อื่น
เราจะเอาความรู้ดีๆที่ไหนได้

แต่เรากลับไปดีดลูกคิด ว่ากี่บาท กี่ปี เอาเวลาไปทำคลินิกผิวหนังได้เงินเยอะกว่า
รวยกว่า อันนี้คนมันหัวดีแต่ใจไม่ดี ไม่มีจิตเสียสละ ไม่ละเอียดละออในความดี
คิดอะไรหยาบๆ ลวกๆ พอให้ตัวได้สบาย ไม่นึกถึงคนอื่นเท่าไหร่
อันนี้ก้จะกลายมาเป้นหมอที่โดนฟ้องนั่นแหละ เพราะไม่ค่อยนึกถึงใจเขาใจเรา
เอาแต่นึกๆคิดๆอยู่คนเดียว ทั้งโลกก็มีแต่ตัวฉัน ของฉัน ความคิดฉัน ความมั่นใจของฉัน
คนอื่นฉันไม่สน มั่นอกมั่นใจตัวเองเกินไปว่าถูกแล้ว ดีแล้ว สุดท้ายก็ประมาท แล้วก็เลยผิดพลาด แล้วก็โดนฟ้อง

ถ้าจะเรียนหมอ มันต้องมีจิตแบบพระโพธิสัตว์
คือกะจะ"ทำให้"อย่างเดียว ไม่ใช่มา"ทำเอา"
พวกทำให้จะมีความสุข เหมือนทำทานนั่นแหละ
เช่นช่วยชีวิตคนยามตกยาก มันจะปิติทั้งคนให้คนรับ อิ่มอยู่ตลอด

พวกทำเอา มันจะหิวตลอด เพราะมัวแต่คิดว่าจะเอาอะไร มีแต่จะโกยเข้ามาถมใจตัวเอง
บางคนอิ่มเงินแล้วเบื่อ เริ่มหิวชื่อเสียง เริ่มหิวอะไรที่มันซับซ้อนขึ้นไปอีก นี่คือมาทำเอา
จิตมันโลภ อยากจะเอาเข้าอย่างเดียว

สุดท้ายก็เรื่องพ่อแม่รังแกฉัน
รู้ว่าห่วงลูก แต่เพราะห่วงนี่แหละ เลยเป้นการทำร้ายลูก
เพราะเราไปบงการความคิดจิตใจลูก ด้วยทิฐิของเรา

อย่างแม่ผม ถึงวันนี้ก็มาเสียใจที่เมื่อก่อนมาบังคับเราต่างๆนาๆ
แต่พอผ่านกาลเวลามา ถึงรู้ว่าตัวเองคิดผิด ถึงยอมรับว่าตัวเองโลกแคบ ไม่ฟังลูก เพราะคิดว่าลูกรู้ไม่เท่าเรา ลูกเลือกหนทางไม่ถูกหรอก ลูกจะไปรู้อะไร
แต่มาวันนี้ มารู้สึกตัวก็สายไป เสียใจว่าไปบงการลูกแต่ว่ามันไม่เป้นไปอย่างที่เขาเชื่อ

ในขณะเดียวกัน พ่อแม่เพื่นผม เป้นคนชนบทซือ ไม่รู้เรื่องราวอะไรของโลกทั้งสิ้นทั้งปวง
เลยไม่รู้จะแนะนำอะไรลูก ได้แต่บอกว่า อะไรลูกทำแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะ เรียนอะไรชอบอะไรก็ทำไป ทางนี้จะกัดฟันส่งให้
ลูกเลยมีอิสระที่จะเลือกเอาที่ชอบ ปรากฏว่าทุกวันนี้ทำงานเหมือนเล่น
ชอบท้าทาย ยิ่งยากยิ่งชอบ ชอบแก้ปัญหา เพราะเขาชอบในวิชาของเรา
อายุไม่เท่าไหร่แต่เป็นใหญ่เป็นโตแล้ว พ่อแม่ขายที่นาไปเท่าไหร่ ตอนนี้ซื้อกลับมาหมด แถมกว้านซื้อเพิ่มปลูกยางอีกต่างหาก อีก 10 ข้างหน้า รวยจนเละตุ้มเปะอย่างไม่ต้องสงสัยเพราะยางมันเริ่มกรีดได้


พ่อแม่ฉลาด พาลูกลำบาก
พ่อแม่โง่ กลับทำให้ลูกสบาย

พ่อแม่ฉลาด มีความคิดมาก ทิฐิมาก แล้วชอบยึดถือความคิดที่ตัวสร้าง ว่าต้องดี ต้องใช้

พ่อแม่โง่ ไม่รู้จะเอาความคิดอะไรมาผลิตทิฐิ เลยไม่มีทิฐิอะไรให้ยึดถือ
เลยไม่มีทิฐิอะไรจะไปวุ่นวายกับลูก ลูกเลยสบาย

ต้นกล้าที่มันงอกในป่าโปร่ง มันรับแสงรับน้ำเต็มที่ มันก้โตดี
ธรรมชาติต้นไม้มันก็มีหน้าที่โต

ต้นกล้าที่มันเกิดในป่าทึบ มีแต่ทิฐิบดบังบงการเอาไว้หมด
เลยไม่ค่อยโต ไม่ค่อยแข็งแรง เจริญเติบโตไม่ค่อยได้
ต้นไม้ที่สูงใหญ่กว่ามันเอาไปหมด คิดแทนหมด เลือกแทนหมด


อาจจะเคืองใจนะ แต่ก็อย่าถือผมเลย
พูดแล้วเหมือนด่าจริง
เพราะไปสะท้อนความความบกพร่องของผู้คน เขาจะนึกว่าเราแอบด่า
ที่จริงแค่พูดไปตามความจริง เผอิญความจริงอันนี้มัน hit
เป็นกันเกือบทุกบ้าน

คนเราทำอะไรก็ตาม ถ้าใจรักจะทำ ทำแล้วมันจะัมีความสุข
จะไม่รู้สึกว่าทำงาน แต่จะรู้สึกว่ามีความสุข

ขออนุญาต ย้ายกระทู้มาห้อง สนทนาธรรมทั่วไป นะครับ คุณ O.wan
เห็นไปตั้งกระทู้ไว้ ที่ห้อง นานาสาระ ซึ่งคนเข้าไปดูน้อย อาจจะเห็นกระทู้ไม่ทั่วถึง

คุณแมวขาวมณี อ่านแล้ว มีความคิดดีๆแนะนำ หน่อยซิคะ เพราะความคิดตอนนี้สับสน
เพราะมัน50/50 น่ะค่ะ