บางครั้ง เช่นเราไปพบคนป่วยไกล้ตาย เค้าถามเรา "ผมคงไม่รอด" ถ้าเราพูดความจริง เราก็บอกว่า "ใช่แล้วคุณไม่รอด " สมมติว่า เป็นโรคหัวใจ ซึ่งอาจจะมีสิทธิ์รอดแต่ไปทำให้เค้าหมดกำลังใจซึ่งก็เป็นปกติของปุถุชน ที่จะต้องตกใจ หัวใจก็จะเต็นแรงขึ้น และก็เป็นการเร่งให้เขาตายเร็วขึ้น หรือถ้าเราไม่พูดอะไรเลยเขาก็จะคิดว่า ที่เขาพูดหน่ะมันจริงก็ไม่ดีเหมือนกัน ฉะนั้นถ้าเราหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องโกหกเนี่ย แล้วพูดความจริงเป็นการทำให้คนอื่นเดือดร้อนเนี่ย ควรจะพูดความจริงเหรอ หรือว่าที่พระพุทธองค์สอนให้เดินสายกลางเนี่ย นี่อาจจะเป็นการเดินสายกลางก็ได้มั้ง ถ้าจะพูดโกหกบ้าง แต่ไม่ทำให้ใครเดือดร้อนไม่ซ้ำยังเป็นการดีกับผู้อื่นอีก

"ผมคงไม่รอด"

ถึงแม้จะไม่เป็นโรคหัวใจก็ไม่มีใครรอดหรอกครับ เกิดมาก็ต้องตายอยู่แล้ว เหตุผลเยอะแยะมากมายที่จะทำให้เขารู้สึกดีโดยที่เราไม่ต้องโกหก เพราะหากเราโกหก ผลกรรมนี้ก็จะส่งผลให้เราโดนโกหกคืนอย่างแน่นอน ถึงจะโกหกด้วยความปรารถนาดีก็ตาม ก็ใช้ปัญญาคิดเอาครับ มันไม่ยากหรอกครับ

............... ............

ไม่ดูแลสัตว์วิเศษแล้วรึ

แหม ช่วงนี้โรคอวตาร 2009 นี่ระบาดหนักจิงๆ

ก็แล้วแต่ ถ้าคุณคิดว่าผมไม่มีปัญญา ก็ขอให้คุณเดินทางที่คิดว่าถูกนี้ต่อไปเถอะครับ ผมก็จะเดินทางของผม ไม่เกี่ยวกัน ผมผิดเองแหละที่ผมแสดงความคิดเห็น

ขอบคุณนะครับคุณเหม่ง ผมเดาว่าคุณคงเหม่ง เพราะคนหัวเหม่งมักจะหยุมหยิมเสมอ
ระวังจะ นะครับ ผมแนะนำว่าอย่าไปแสดงความ หัวล้านแบบนี้ข้างนอกนะครับ ขอให้ทำเฉพาะในเน็ตก็พอเพราะว่า จะ โดนต่อยครับ ผมเป็นห่วง
เป็นห่วงจริงๆ จากใจเลย จากก้นบึ้งของจิตใจเลยทีเดียว เพราะผมก็อยาก......คุณไปแล้วเหมือนกัน

แหม ผมก็ห่วงคุณจะเปรี้ยวแล้วเจอตอจังเลยครับ
โลกนี้ไม่ใช่มีคุณต่อยคนเป้นคนเดียวนะครับ
คนต่อยเป็นเขาไม่อวดหรอกครับ
เขาต่อยเลย ทีเดียว หมอบ ไม่มาขู่ฟ่อๆแบบนี้หรอก จำไว้หนู

กรุณาใช้สติหน่อยสิครับ ผมไม่ได้เขียนว่าผมต่อยเป็นนะครับ แล้วอีกอย่าง ผมไม่เคยทำอะไรให้คุณเลยนะครับ มีสติหน่อยสิครับ แก้ที่ต้นเหตุสิครับอย่าแก้ปลายเหตุครับ และคำว่า อวตารหน่ะ คุณใช้ผิดแล้วแหละ ใช้กับคนทั่วไปได้เหรอครับ

ถ้าวาจาคุณพูดโกหก แต่ใจของคุณมีเจตนาให้ผู้ป่วยสบายใจ อันนี้เป็นบุญครับ ไม่ใช่บาป

พระพุทธเจ้าตรัสว่า เจตนาคือตัวกรรม และใจเป็นใหญ่ ใจเป็นประธาน ทุกอย่างสำเร็จด้วยใจ ด้วยเหตุนี้เจตนาทางใจจึงเป็นตัวตันสินว่า การโกหกนั้นเป็นบุญหรือบาป ไม่ใช่เจตนาทางปาก

หลวงพี่เท่งตะโกนโกหกบอกว่า: "ตำรวจมา ตำรวจมา" เพื่อต้องการช่วยคนที่กำลังโดนรุมกระทืบ เจตนาทางปากคือโกหก เจตนาทางใจคือช่วยเหลือคนอื่น การโกหกครั้งนี้จึงเป็นบุญใหญ่ เพราะแม้ว่าจะรู้ว่าผิดศีล แต่ยังยอมทำ เป็นการเสียสละเพื่อช่วยคนอื่น

การตายช้า ตายเร็ว ไม่ได้เป็นตัวชี้วัดว่า ใครมีคุณภาพดีหรือไม่ดีกว่าอย่างไร แต่สำคัญหลังตายไปสุคติหรือทุคตินี้ซิสำคัญที่สุด....

สังเกตุ..ผู้ป่วยว่า.."ผมคงไม่รอดแน่"
ผู้ฉลาดต้องสังเกตว่าเขากำลังปลงกับสังขารของเขา..เขาเห็นภัยคือความตาย..แล้ว..เขาต้องการที่พึ่ง ..เราอยู่รอบข้างต้องรู้จักฉลาดหาที่พึ่งที่ดีที่สุดให้เขาซิครับ..จึงจะดี..ไม่ใช่หรือ..

แล้วอะไรจะเป็นที่พึ่งที่ดีที่สุดละครับ..

ผู้ที่ฉลาดหน่อย..จะรู้ว่า..ไม่มีอะไรที่ไม่สลายคือตาย..และจะรู้ว่า..อะไรที่มันตาย..แล้วอะไรที่มันไม่ตาย..ก็ร่างกายนี้ยังงัยก็ตาย..ไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้ แต่จิตหรือใจนี้มันไม่เคยตาย

เมื่อจิตหรือใจนี้คือเขาของแท้..ก็ให้เขาคือจิตหรือใจนี้เกาะความดี..ความดีจะนำพาไปสู่สุคติ..

แล้วอะไรละคือความดี..ในเมื่อตอนมีชีวิตอยู่ทำทั้งดีและชั่ว..
ก็ขอบอกว่า..ตอนจะตายใจก็อย่าไปสนความชั่ว..สนความดีคือพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ระลึกถึงคุณของท่าน ทุกขณะจิต..หลวงพ่อหลายท่านบอกว่า..ไปดีแน่

ดังนั้น..การที่คุณจะบอกเขาว่า.."ใช่ คุณไม่รอดแน่" อาจทำให้เขาเข้าใจชีวิตได้ดีที่สุด ไม่ดิ้นรนในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้คือไม่ให้ตาย..จิตเขา.อาจ.ยอมรับ.กฎความไม่เที่ยงนี่อย่างเข้าใจ..อย่างยอมรับ..เขาจะเข้าใจพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์..แล้วเขาจะเข้าถึงความดี..ที่ดีที่สุด..

ที่คนทั่วไปบอกคนใกล้ตายว่า..ให้ท่อง พุทโธ..ๆ ๆ ก็เพียงเพื่อให้เขาระลึกถึงความดีที่ดีที่สุดนี้นั้นเอง

สรุป...การที่คุณจะบอกเขาว่า.."ใช่ คุณไม่รอดแน่"..อาจจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเขาก็เป็นได้..

ก็แล้วแต่ ถ้าคุณคิดว่าผมไม่มีปัญญา ก็ขอให้คุณเดินทางที่คิดว่าถูกนี้ต่อไปเถอะครับ ผมก็จะเดินทางของผม ไม่เกี่ยวกัน ผมผิดเองแหละที่ผมแสดงความคิดเห็น

แหม! คุณก็บอกแต่คนอื่นนะว่า มีสติหน่อย ไอ้ที่บอกว่าให้ใช้ปัญญาหนะไม่ได้หมายความว่าคุณไม่มีปัญญาซะหน่อยคุณอาจมีมากกว่าผมด้วยซ้ำไป ผมก็แค่เพียงแต่ให้คุณมีสติหน่อยเหมือนอย่างที่คุณบอกคนอื่นๆ นั่นแหละ เมื่อสติมาปัญญามันก็เกิด เมื่อสติตะเหลิดมันจะเกิดปัญหาไง ก็แค่นั้น

ถ้าวาจาคุณพูดโกหก แต่ใจของคุณมีเจตนาให้ผู้ป่วยสบายใจ อันนี้เป็นบุญครับ ไม่ใช่บาป

พระ พุทธเจ้าตรัสว่า เจตนาคือตัวกรรม และใจเป็นใหญ่ ใจเป็นประธาน ทุกอย่างสำเร็จด้วยใจ ด้วยเหตุนี้เจตนาทางใจจึงเป็นตัวตันสินว่า การโกหกนั้นเป็นบุญหรือบาป ไม่ใช่เจตนาทางปาก

พูดโกหก เมื่อเราโกหก ผลกรรมมันก็คือ เราต้องโดนเขาโกหกกลับคืนแน่นอน เพียงแต่ว่า ถ้าโกหกด้วยเจตนาดี ก็จะโดนเขาโกหกเราด้วยเจตนาดีคืนก็เท่านั้น

พูดดี เมื่อเราพูดดี ผลกรรมมันก็คือ เราก็ต้องได้รับการพูดดีกลับคืนมาเช่นกัน

อย่าเหมาเอาแต่ ส่วนดีสิ เมื่อทำเหตุใดไว้ผลก็ต้องได้รับตามนั้นแน่นอน

มันไม่มีใครที่ไม่คิดแล้วพูดหรอก ต้องคิดก่อนถึงพูดเสมอแหละ เพียงแต่บางครั้งก็คิดอย่างพูดอย่างก็เท่านั้น

ไม่เสมอไปครับ....เราอาจได้รับผลเป็นอย่างอื่นได้ครับ

ขึ้นชื่อว่า การโกหก ไม่ควรกระทำโดยประการทั้งปวง

ทันทีที่โกหก นั้นหมายถึง กำลังจนตรอก

กล้าทำผิด เพราะเห็นว่า เพียงเล็กน้อย คิดว่าไม่เป็นไร

แต่นานเข้า หลายเล็กน้อยเข้า เราจะกลายเป็นคนกล้าโกหกเรื่องใหญ่ได้ง่ายๆ

โกหกบ่อยเข้า จิตก็จะเคยชินเป็นนิสัย ต่อมาก็จะพูดโกหกออกไปได้อย่างปกติ
ได้โดยอัตโนมัติ โดยไม่รู้ตัว และไม่รู้สึกว่าผิดอีกต่อไป

ที่สุดแล้วเราจะกลายเป็นคนหยาบ คนมักง่าย และคนไม่น่าเชื่อถือ
คำพูดจะขาดพลัง และขาดความศักดิ์สิทธิ์

ที่สำคัญพระพุทธองค์ไม่เคยสอนให้ใครโกหก ถึงแม้จะหวังดีจนสุดชีวิตก็ตาม

หากต้องพูดโกหก เพราะหวังดี สู้อย่าพูดดีกว่า
หรือ หาวิธีพูดอย่างไรให้แยบคาย เพื่อเขาจะสบายใจ และไม่ต้องโกหกด้วย

หากเราไม่ยอมจนตรอกง่ายๆ กับถ้อยคำการพูด
เราอาจพบอุบายวิธีพูด ให้เขาสบายใจ โดยไม่ต้องโกหก

ผู้มีศีล ย่อมรู้สึกกินแหนงตนเองอย่างรุนแรง
หากพลาดผิดโกหกออกไป แม้เพียงเล็กน้อย ไม่ว่าจะมาจากความหวังดี
หรือหวังร้าย.........................ดังนั้นผู้มีศีลอันบริสุทธิ์สะอาด
จะเว้นขาดการมุสา โดยสิ้นเชิง

อ่านแล้วทำให้ได้คิดอะไรบางอย่างขึ้นมา...

เพื่อนที่ทำงานเขาเป็นหนี้บัตรเครดิต...
และอยู่ในระหว่างการถูกโทรจิกอยู่...
เขาก็เลยออกมาประกาศตัวว่า...."ฉัน...ลาคลอด..."
ซึ่งผมก็เห็นเขาลาคลอดตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว...

และ...โทรศัพท์ก็ชอบถูกแอบเอามาวางไว้บนโต๊ะผม...
...

คุณกบนอกกะลา ครับ


อย่าพูดเรื่องไร้สาระดีกว่าครับ ผมจะเล่าให้คุณฟัง พี่ผมตอนนั้นอาการหนักมาก หมอคาดว่าไม่รอดแน่ พอผมไปบอกเขาให้ท่องพุทโธ บริกรรมระลึกถึงพระพุทธเจ้า และไปบอกเขาว่า ผมอภัยและอโหสิกรรมในเรื่องต่างๆที่เขาทำกับผม และขอให้เขาอภัยและอโหสิกรรมในเรื่องต่างๆที่ผมทำกับเขาเหมือนกัน

พี่ผมมันโมโหมาก ไล่ผมออกจากห้องเลย แม่และน้องชายผมก็โมโหด้วย บอกว่าต้องให้กำลังใจผู้ป่วย ดันไปพูดให้มันหมดกำลังใจ

ที่คุณบอก ไว้คุณไปบอกกับพ่อแม่พี่น้องและคนสนิทกับคุณดีกว่า แต่ระวังคนป่วยมันจะลุกขึ้นมาเตะปากคุณนะ