เนื่องจากผมกำลังหัดท่องบทขานนาคอยู่ครับ บางข้อมูลอ่าน เป็น ด เด็ก บางอ่านออกเสียง ท ทหาร เช่น ทุติยัมปาหัง ภันเต กับ ดุติยัมปาหัง ภันเต ไม่ทราบว่า ควรอ่านออกเสียงเป็นแบบไหน และมีความแตกต่างกันอย่างไร ขอบคุณครับ

ผมไม่ทราบเหมือนกันครับ แต่อย่างไรก็ขออนุโมทนาบุญด้วยคนครับ

ถ้าใช้คำขอการบรรพชาอุปสมบทแบบนี้ น่าจะบวชในธรรมยุติกนิกายนะครับ ตอบข้อถามที่สงสัยมาเป็นภาษาบาลี ออกเสียงไม่ยาก ไม่น่าจะมีปัญหานะครับ แต่ว่าคนเราไม่เท่ากันที่ความรู้ หาไช่ที่ความสูง

ประโยคเต็มน่าจะ ทุติยัมปาหัง ภันเต สุจิระปะรินิพพุตัมปิ ตัง ภะคะวันตัง สะระณัง คัจฉามิ ธัมมัญจะ ภิกขุสังฆัญจะ ละเภยยาหัง ภันเต ตัสสะ ภะคะวะโต ธัมมะวินะเย ปัพพะชัง ละเภยยัง อุปะสัมปัทัง.

ที่ขีดเส้นไต้ไว้ ออกเสียงเป็น ท (ทอทะหาน) ครับ ที่ออกเสียงเป็น ด (ดอเด็ก) จะใช้เฉพาะ
ตัว ฑ เท่านั้นครับ ในที่นี้อ่าน ทุ ติ ยัม ปา หัง แยกเป็น ทุติยัง ปิ อะหัง
ทุติยัง ในครั้งที่สอง , ปิ แม้ , อะหัง ข้าพเจ้า หรือ กระผม

ไหนๆสงสัยมา ผมแถมแปลให้อีกหน่อยเลย เวลากล่าวคำขอบวช จะได้เข้าใจความหมาย จิตใจจะได้ทราบซึ้งขึ้นอีก

คำแปล... ข้าแต่ท่านผู้เจริญ แม้ครั้งที่สอง ข้าฯ ขอถึงพระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น แม้ปรินิพพานนานแล้ว
และพระธรรม และพระสงฆ์ ว่าเป็นสรณะ ข้าแต่ท่านผู้เจริญ ข้าฯ พึงได้ซึ่งการบรรพชา ข้าแต่ท่านผู้เจริญ ข้าฯ
พึงได้ซึ่งการอุปสมบท ในพระธรรมวินัย ของพระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น.

ข้อสังเกตคำแปลที่ผมขีดเส้นไต้ไว้นะครับ บรรพชา ใช้บวชสามเณร อุปสมบทใช้บวชภิกษุ ก่อนจะเป็นภิกษุนั้น
(ภาษาบ้านก็พูดว่า ก่อนจะเป็นพระ) อุปัชฌาย์ หรือ พระที่อุปัชฌาย์มอบหมาย เช่น พระกรรมวาจาจารย์หรืออนุ
สาวนาจารย์ จะบวชเป็นสามเณรก่อน(ขั้นตอนนี้เรียกว่า บรรพชา) จากนั้นจะเป็นการบวชเป็นพระภิกษุ จะมีการ
สวดประกาศเป็นญัตติ เมื่อไม่มีท่านใดในหมู่ภิกษุคัดค้าน ก็สำเร็จเป็นภิกษุภาวะ เข้าหมู่สงฆ์ได้ กรรมตอนนี้
เรียกว่าญัตติจตุตถกรรมวาจา(ขั้นตอนนี้เรียกว่าอุปสมบท)

อนุโมทนาครับ ที่คุณจะได้บวชในพระศาสนา สาธุ

เกือบลืมเลย อีกนิด ต้องวนเข้ามาแก้ไขเลย (สติหายไปไหนหนอเรา)

ทุติยัมปาหัง ภันเต สุจิระปะรินิพพุตัมปิ ตัง ภะคะวันตัง สะระณัง คัจฉามิ ธัมมัญจะ ภิกขุสังฆัญจะ ละเภยยาหัง ภันเต ตัสสะ ภะคะวะโต ธัมมะวินะเย ปัพพะชัง ละเภยยัง อุปะสัมปัทัง

ที่ขีดเส้นไต้แรก อ่าน ละภัยยาหัง (เภย อ่านเป็นสระไอ )
ที่ขีดเส้นไต้ที่สอง อ่าน ละภัยยัง (เภย อ่านเป็นสระไอ)

อนุโมทนาด้วยครับ

ขอบคุณสำหรับทุกคำตอบนะคับ ได้ความรู้เพิ่มขึ้นมาก แต่ยังสงสัยในคำถามเดิมเพราะว่า บทสวดที่ได้รับมาท่อง กับ บทสวดที่ลองหาดูในเว็ป ตัวสะกด เหมือนกันทุกอย่าง ยกเว้นบางตัวเช่น

ทุติยัมปาหัง ภันเต สุจิระปะรินิ พพุตัมปิ ตัง ภะคะวันตัง สะระณัง คัจฉามิ ธัมมัญจะ ภิกขุสังฆัญจะ ละเภยยาหัง ภันเต ตัสสะ ภะคะวะโต ธัมมะวินะเย ปั พพะชัง ละเภยยัง อุปะสัมปั ทัง

เปรียบกับ

ดุติยัมปาหัง ภันเต สุจิระปะรินิ บบุตัมปิ ตัง ภะคะวันตัง สะระณัง คัจฉามิ ธัมมัญจะ ภิกขุสังฆัญจะ ละเภยยาหัง ภันเต ตัสสะ ภะคะวะโต ธัมมะวินะเย ปั บบะชัง ละเภยยัง อุปะสัมปั ดัง


เนื่องจากความรู้ทางด้านภาษาบาลีมีน้อย จึงสงสัยว่าการอ่านออกเสียงควรเป็นแบบใดเพราะตั้งแต่เด็กก็ท่อง ท.ทหาร กับ พ.พาน มาตลอดพอมาเจอ ด.เด็กกับ บ.ใบไม้ เลยตกใจเล็กน้อย เรียนถามผู้รู้อีกหน่อยนะคับ

ผมเคยได้ยินพระท่านว่า
การอ่านออกเสียงจาก พ เป็น บ หรือ ท เป็น ด นี่ เป็นการอ่านออกเสียงตาม ภาษามคธ หนะครับไม่ใช่ภาษาบาลี อะไรนี่แหละครับ

ก็ได้ยินท่านสวดอยู่ทุกวันและท่านก็ว่าท่านไปศึกษาที่อินเดียมาแล้วหนะครับ อันนี้ผมก็ไม่ยืนยันนะครับเพียงแต่ได้ยินมาอย่างนั้นก็เล่าต่ออย่างนี้

นับว่าเป็นข้อสังเกตที่ดีมากๆเรื่องภาษา ทำให้ผมนึกถึงตอนที่ผมได้มีโอกาสต้อนรับพระภิกษุ ๓ รูปที่มาจากประเทศ
ศรีลังกา ท่านมาเที่ยวและมาแลกเปลี่ยนความรู้ นัยว่าท่านมาเพราะการศึกษา เวลาท่านสวด ท่านออกเสียงนิคหิต
เป็นเสียง ม สะกดเลย ท่านเจตนาหรือเปล่าก็ไม่รู้ เช่น พุทฺธํ สรณํ คจฺฉามิ ท่านออกเสียงเป็น พุทธัม สะระณัม
คจฺฉามิ เคยถามผู้รู้ ถึงบางอ้อตรงที่ท่านอธิบายว่า ออกเสียงตามภาษาถิ่นที่ท่านใช้ ส่วนมากในประเทศแถบนี้
คัมภีร์ชั้นสูงจะใช้เป็นสันสกฤต เลยติดการออกเสียงภาษาแนวนั้น เวลาเขียนก็จะใช้ปกติคือ พุทฺธํ สรณํ คจฺฉามิ
ไม่ใช้ พุทฺธมฺ สรณมฺ คจฉามิ ทำให้ผมนึกถึงคำว่า ไม้กวาด ในภาษาไทยเลย คนภาคกลางพูดภาษาปากว่า
ไม้กวาด ไทยอีสานพูดภาษาออกไม่ชัดว่า ไม้กวด แต่เวลาคนอีสานเขียน ก็จะเขียน ไม้กวาดเหมือนกัน

ในกรณีคำบาลีสยามที่เราใช้กันอยู่ เมื่อสามารถออกเสียงได้ครบสำเนียง ก็ควรออกให้ตรงตามบาลีสยาม หาไม่แล้ว
จะทำให้ผู้ที่จดจำไปเมื่อประสงค์จะเขียน ก็จะเขียนผิดไป เช่น พุทฺธํ ถ้าเราออกเสียงไม่ชัดเจน ออกเป็น พุทฺธมฺ
ผู้ที่จดจำหากไม่เข้าใจดีแล้ว ก็จะจดเป็น พุทฺธมฺ แทนที่จะเป็น พุทฺธํ

ตอนที่ต้อนรับภิกษุชาวศีลังกานั้น ท่านอธิบายว่า ภิกษุที่จบปริญญาตรีทุกรูป ต้องได้ภาษาบาลีหรือไม่ก็สันสกฤต
แบบชำนาญจนพูดได้เลย เป็นการบังคับ ผมไม่ทราบว่าท่านอธิบายตามความเข้าใจท่านหรือตามหลักสูตรของ
การศึกษาของภิกษุชาวศรีลังกา เวลาสนทนากับท่านผมใช้บาลีบ้างอังกฤษบ้าง ความจำผมเลยสับสน จำคราวนั้น
ไม่ชัดเจน นำมาเล่าสู่กันฟังเล็กๆน้อยครับ

ขอบคุณที่ไขข้อสงสัยนะคับ จะได้ท่องอย่างมั่นใจได้ซะที

ก็อย่างว่านั้นแหละต้นกำเนิดไม่ได้อยู่ที่บ้านเรา และก็นานมาแล้ว
ทุกคนก็เกิดไม่ทัน เอาเป็นว่าทำตามท่านที่เรียนมาก็แล้ว เราไม่เห็นผิดไปจากธรรมมากก็คงไม่เป็นไร
ขออนุโมทนากับท่านที่จะบวช มีบวชเล่น บวชลอง บวชครองประเพณี บวชหนีทหาร บวชหนีสงสาร
บวชผานข้าวสุก บวชสนุกตามเพื่อน บวชเปลื่อนศาสนา บวชหาเลี้ยงชีพ บวชรีบเร่งความเพียร
บวชเอาเรียนปริญญา บวชมาบวชไปบวชจนได้ดีก็มีนะ
แต่ขอร้องดังๆ เลยนะอย่าให้เปลือยค่าใชจ่ายมาก ไม่ใช้บวช 7 วัน
ใช้เงินไป 70.000 กว่าบาท ก็ต้องรีบสึกออกมาหาเงินใช้หนี้เขา (ว่าตนที่บ้านนะ) รู้เห็นมากะตา
ท่านหนึ่งพูดกะเราว่า เอ คนเรานี้ทำไมมีค่านิยมผิดๆ แบบนี้นะท่าน บวช 7 วัน ลงทุนไป ตั้งเจ็ดหมื่นกว่า
เสร็จแล้วต้องมาหาเงินใช้หนี้เขา.ท่านว่า. เราก็ เออ ก็นั้นนะสิ ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันแหละ
เขาคงคิดว่าเป็นการตำน้ำพริกละลายแม่น้ำเล่นไปอย่างงั้นมั่ง ,,ก็ไม่ว่าหรอกท่านถ้าเป็นเงินเก็บมาเอง,,แต่นี้ดันไปกู้หนี้ยืมสินเขามานี้นะ,, ก็ปล่อยเขาเถอะท่าน ,, เราจะบอกเขาอย่างไรได้เดียวผิดใจเขาเปล่าๆ ก็เพียงแตเป็นหว่งเขาก็เท่านั้นเองแหละฮิฮิฮิ

อนุโมทนาบุญด้วยค่ะ สา...ธุ