วะ...!
ต้องอย่างนี้สิ...ท่าน...
ค่อยสู้กันอย่างสะใจหน่อย...
ภัยกำลังอยู่ตรงหน้า...จะมั่วแต่มารำฉุยฉายได้ยังไง...
มันไม่ทันกิ๊นนนนน...

ท่านนัด......มัวทำอะไรอยู่ล่ะท่าน
อิ อิ...
จะไม่ลองลงสังเวียนวัวกระทิงกะเขาดูบ้างเหร๋อ...ท่าน...

ขอโทษนะคะ...พอดีตอนตั้งท้องคุณแม่ชอบกินโอเลี้ยง กับส้มตำค่ะ...

อนุโมทนาสาธุกับคุณฌาณด้วยครับ
เด็ดจริง ๆ ครับ สะใจไปเลย
(ผมว่าคุณแม่ท่านชอบกินกระทิงแดงมากกว่าครับ)

นึกไม่ถึง...
สับสน วกวนอยู่ในใจมาหลายวัน...
นึกไม่ออก...
ว่าสายฝนที่ตกอยู่ตรงหน้า...จะเป็นฝนที่ถาโถมอยู่ตรงนี้จริง ๆ
หรือ เป็นเสียงสะท้อนของสายฝนจากฝั่งทางโนน้

เสียงสะท้อนมันช่างชัดเหลือเกิน
ชัดจนความเป็นจริง ณ ฝั่งนี้ก็พลอยลางเลือนไป

ถ้าหากเสียงสะท้อนของฉันสามารถสะท้อนไปทางฝั่งนั้น
"...ห่วงเหลือเกิน..."
ถ้าน้ำตาจะไหล...ขอให้เป็นน้ำตาของฉันที่ไหลแทน...
ถ้าจะต้องเจ็บดังมีดกรีด...ก็ขอให้เป็นหัวใจของฉันที่รับมีดเล่มนั้นแทน...
ไม่รู้ว่าวันนี้ฟ้าเปิดหรือยัง หรือจะยังมีอีกกี่ฝนที่รอกระหน่ำ
ถ้าเธอออกไปดูดอกไม้ กับผีเสื้อไม่ได้...
ฉันจะวาดให้เธอดูเอง...




ไม่ว่าฟ้าหลังฝนจะเป็นอย่างไร...
มิตรภาพไม่เคยจางจากใจ...

ดอกไม้กับผีเสื้อ

บางคนไม่เข้าใจสภาวะ ..
ก็เลยพยายามผลักดันอีกคนให้ก้าวไกล ให้ผ่านไป ..
ในสิ่งที่คิดว่าต้องผ่าน .. แต่หารู้ไม่ว่า ..
การกระทำเช่นนั้น .. เป็นการทำร้ายจิตใจกัน ...
เพราะคนๆนั้นได้ไปไกลแล้ว .. ไปไกลเกินจะคาดคิด ..

สภาวะก้าวกระโดดนั้นมีจริง ..
ไม่จำเป็นต้องเรียงลำดับตามตำรา ..
ซึ่งคนๆนั้นได้เดินทางไกลไปมาแล้ว ..
และมีชีวิตรอดกลับมาได้ เพราะเสียงนาฬิกาช่วยชีวิตเอาไว้ ..
สภาวะหลังกลับมา .. เลยครึ่งๆกลางๆ .. รับรู้บ้าง ไม่รับรู้บ้าง ..

วันเวลาผ่านไปเร็วมากๆ ...
วันนี้ .. อาจจะยังเห็นคนๆนั้น .. ยืนอยู่ตรงๆที่เคยยืน ..
แต่ .. เมื่อคนๆนั้น .. ต้องเดินทางไกลอีกครั้ง ...
ในการเดินทางไกลครั้งนี้ .. อาจจะไม่ได้กลับมาเหมือนครั้งที่แล้ว ..
และอาจจะทำให้ไม่ได้เจอกันอีก ...ตลอดชีวิต ..


ถ้าเป็นคุณ ... เมื่อคุณรู้ว่า คนๆนั้น ..
อาจจะต้องจากคุณไปตลอดชีวิต ..
คุณคิดว่า .. คุณจะทำอย่างไร ..

ฟ้าหลังฝน ถ้ามีแดด
ก็จะมีรุ้งกินน้ำ

งง...ค่ะ
เจอคำถามนี้จากคุณแล้วไปไม่ถูกเลยค่ะ

คำถามนี้น่าจะเป็นคำถามที่ผู้ชายถามผู้หญิง
หรือผู้หญิงถามผู้ชาย...
คุณเล่นมาถามฉัน...
หรือว่ามีผู้ชายถามคำถามนี้กับคุณคะ...
แล้วคุณเห็นกระทู้ฉัน เป็นกระทู้ที่เจ้าของกระทู้กําลัง
ครึ่งผีครึ่งคน ครึ้มฟ้าครึ้มฝน...
ก็เลย...คิดว่าอยากฟังความเห็นจากคนหัวอกเดียวกันคะ...
...
ตอบไม่ถูกค่ะ...
นอกจากจะมีใครมีความเห็นดี ๆ มาตอบคุณค่ะ...
...
แล้วถ้าเป็นคุณ...คุณคิดยังไงคะ...

สงสัยมากจัง ผมก็

สวัสดีครับคุณ เอรากอน

ฟ้าหลังฝนที่แท้จริง ก็คือยามที่นิพพานมาสู่

เมื่อสายฝนคือกิเลส และเมฆหมอกแห่งความมืดมิด
ได้ผ่านพ้นไปแล้ว ความปลอดโปร่งที่แท้จริง จึงค่อยเกิดขึ้น
ค่อยเกิดขึ้นในยามเมื่อสิ้นกิเลส ส่วนความปลอดโปร่งนอกนั้น
เราทั้งหลายก็รู้กันดีว่ามันไม่จริง

สิ่งที่ปลอดโปร่งก็ไม่จริง สิ่งที่ไม่ปลอดโปร่งก็ไม่จริง
ความรู้สึกปลอดโปร่งก็ไม่จริง ความรู้สึกไม่ปลอดโปร่งก็ไม่จริง
มันมีจริง สัมผัสจริง รู้สึกจริง แต่มันไม่จริง.....ตำราก็ว่าไม่จริง

ขอเป็นกำลังใจ ให้คุณข้ามฟ้าผ่านฝน ให้ดั้นด้นถึงนิพพาน
ด้วยความปลอดโปร่งสดชื่นเบิกบาน ในทุกการก้าวเดิน....และการคืบคลาน

ส่วนตัวผม ก็ควรจะต้อง รีบก้าวเดิน ถ้ายังมีโอกาสที่จะรีบได้
เพราะบางคร้งแม้โอกาสจะรีบก็ยังไม่มี

ไม่รู้ว่าสหายผมหายสาบสูญไปไหน ถ้าแกสมัครมาใหม่
แล้วใช้โพธิใบเก่า เราคงได้คุยกันสนุก

เพราะโดยส่วนตัว ผมชอบคุยกับเพศชายมากกว่าเพศหญิง
มันรู้สึกเป็นธรรมชาติกว่า ไม่ต้องคอยระวังเธอจะหาว่าเรา คิดเล็กคิดน้อย

แล้วแกไปทำผิดอะไรเข้าไปจึงหายสาบสูญไปขนาดนั้น
ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องฝากจดหมายถึงใครซะด้วย ไม่งั้นจะฝากบอกแกว่า
ผมยังจะคงเวียนมาเรื่อยๆ เพื่อมาดูว่าแกมารึยัง และได้มาดูว่า
เหล่าบัณฑิตทั้งหลายท่านทิ้งอะไรไว้ให้เก็บเกี่ยวบ้าง

คงอีกนาน กว่าที่ผมจะสามารถ อยู่ได้สบายแบบไม่ฟุ้งโดยที่ไม่ต้องเข้ามาที่นี่
นอกเสียจาก เจ้าหน้าที่จะจับผมลงหลุมไปอีกคน ผมจึงไม่ได้มา

หากท่านสหายเฒ่ายังวนเวียนอยู่แถวๆนี้ ก็ย่องไปสมัครใหม่เถิดนะจ๊ะ
อย่าถือสาเจ้าหน้าที่เขาเลย ถ้าเขาเข้าใจคุณผิดคิดว่าคุณคือคุณ คามิน

ขอรบกวนวุ่นวายบนกระทู้นี้แต่เพียงเท่านี้ครับ

เราอาจจะไม่อิ่มทุกครั้งหลังจากกินข้าว...แต่เราจะหายจากความหิวทุกครั้งหลังจากกินข้าว

ขออภัยคุณเอรากอนด้วยค่ะ

อะไรจะจริง หรือจะไม่จริง...ขอให้มันอยู่ไกล ๆ ก่อนดีกว่า...
รู้สึกผวา ๆ ชอบกล เวลาได้ยินคำนี้...ผมขอแบนคำนี้ชั่วคราวได้ป่าวครับ...



ถ้ามันเล่นคลานมา...ผมก็คงคลานหนีก่อนล่ะครับ...



ยังอยู่ที่เดิมก็ได้ครับ...ผมเองก็ชอบภาพลักษณ์เดิม ๆ มากกว่า
ภาพลักษณ์อย่างอื่นที่ผมนั่งคิด...ผมก็ยังอดที่จะสย๋อง ๆ ปนขำไม่ได้...
ทำไปได๊...


จริง ๆ ไม่ค่อยสบายครับ...
และอาจจะยังต้องใช้เวลาในการปรับสภาพ
และมีการบ้านให้ทบทวนเยอะมากเลยครับ...ในช่วงเวลาสั้น ๆ



โอย๋...ไม่ถือสาครับ...
เรื่องแบบนี้ผมเจอเป็นเรื่องปกติ...
ราวกับว่า...ผมเป็นตัวอะไรสักอย่างที่...

ดีซะอีกครับ...เพราะเขา...ทำให้ผมรู้ว่าคุณคามินชอบชื่อผม
และผมก็อดไม่ได้ที่จะชอบชื่อ ชาติสยาม ของเขาด้วย
เพราะเขา...ทำให้ผมมีมิตรสหายเปรี้ยว ๆ เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งครับ...