ความชัง ความขุ่นเคืองใจ ดับได้อย่างไร ?
ความชัง ความขุ่นเคืองใจ ความไม่ชอบใจ ท่านเรียก "ปฏิฆะ"
ผู้ใดมีปฏิฆะในใจ ขังไว้ ไม่คิดดับ ปล่อยไว้นาน ความชัง
ความขุ่นเคืองใจนี้ สามารถพัฒนาเป็นโทสะ เป็นความพยาบาทขึ้นได้
อย่างไร ? จะดับความชัง ความขุ่นเคืองใจได้
จะดับทุกข์ ดับร้อน ก็ด้วย "ปัญญา"
เมื่อร้อน ต้องหาสิ่งที่เย็น เพื่อดับร้อน ดับทุกข์
เมตตา ให้อภัย ให้อโหสิกรรม เป็นของเย็น
ต้องสร้างให้เกิด ให้มี ในตนเสียก่อน จึงจะให้คนอื่นได้
การโทษกรรม ไม่ว่าอดีต ปัจจุบัน น่าจะเป็นทางออกที่ดี ไม่ว่าเราหรือเขาต่างก็สร้างกรรม
สร้างความเดือดร้อนให้แก่กันและกันมา อาจจะนับชาติไม่ได้ ชาตินี้ก็ยังมาสร้างกรรม
สร้างความเดือดร้อนให้แก่กันอีก หากไม่ดับเสียในชาตินี้ ต่อไปภายภาคหน้า ก็ต้องเหมือนอย่างนี้
อย่างที่เป็นอยู่ อาจพัฒนารุนแรงขึ้นเป็นการจองเวรกันไปไม่สิ้นสุด
เพราะฉะนั้น ก็ให้อภัย ให้อโหสิกรรมกันเสีย
คิดได้ดั่งนี้ ปฏิฆะ ความชัง ความขุ่นเคือง ก็จะบรรเทาลง หมดลงในที่สุด
การแผ่เมตตา การอโหสิกรรม ก็ทำได้เร็ว ได้ง่ายและได้ผล จึงเรียกว่า
การให้อภัย ให้อโหสิกรรมนี้ "ผู้ให้ ได้ก่อน เย็นก่อน สงบก่อนเสมอ"
"ใจ" ที่ผ่านการอบรมด้วยเหตุด้วยผล ด้วยความจริง จาก "ปัญญา" ย่อมเย็น ย่อมสงบ
เหมาะแก่การใช้งาน "ใจ" นี้ ฝึกอย่างไรก็ได้ ฝึกให้โกรธก็โกรธ ฝึกให้ทุกข์ก็ทุกข์ ฝึกให้สุขก็สุข
ฝึกให้ร้อนก็ได้ ฝึกให้เย็นก็ได้ ขึ้นอยู่กับผู้ฝึกว่า เห็นคุณค่าของใจตนเองอย่างไร
เหมือนมี "เพชร" อยู่ในมือ ทำให้เศร้าหมองก็ได้ ทำให้ผ่องใสก็ได้
เจริญธรรม
พักผ่อน นะครับ