ในมรรค 8 ข้อแรกสัมมาทิฏฐิ (ความเห็นชอบ) ก็อย่างที่ทราบๆ กันอยู่แล้วว่า สัมมาทิฏฐินั้นคือเห็นความจริงอันประเสริฐ หรือเรียกว่า อริยสัจ มี่4ประการคือ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค ซึ่งการเห็นอริยสัจที่เป็นสัมมาทิฏฐินั้นไม่ใช่เห็นในสัญญา คือไม่ใช่แค่จำได้ ระลึกได้ หากแต่เป็นการเห็นแบบเดียวกับที่พระโกณทัณยเห็นแล้วเปล่งวาจาออกมาว่า "ยังกิญจิสมุทยธัมมัง สัพพันตังนิโรธธัมมันติ" สิ่งใดเกิดขึ้น สิ่งนั้นย่อมดับไปเป็นธรรมดา ที่เรียกๆ กันว่า เห็นการเกิดดับ
แต่ถ้ายังไม่เห็นตรงนั้น ยังไม่มีญาณ แล้วสัมมาทิฏฐิในระดับของปุถุชนล่ะ เห็นอะไรจึงจะเป็นสัมมาทิฏฐิ และเป็นไปเพื่อสัมมาทิฏฐิในระดับเสขะบุคคล
สัมมาทิฏฐิ ในระดับของปุถุชนนั้น ก็จะต้องเห็น กุศลจริง และอกุศลจริง จึงจะเป็นไปเพื่อสัมมาทิฏฐิในระดับเสขะบุคคล
เพราะการเห็นชัดถึงกุศล และอกุศล ทำให้เกิด สัมมาสังกัปโป (ดำริชอบ) คือ ดำริจะละอกุศล ประพฤติแต่กุศล
สัมมาวาจา สัมมากัมมันโต สัมมาอาชีโว (องค์ศีล) จึงเกิดขึ้นได้
พอเกิดศีลแล้วสิ่งที่ตามมาก็คือ สัมมาวายาโม (เพียรชอบ) เพียรระวังมิให้บาปอกุศลเกิดขึ้นในสันดาน เพียรละบาปอกุศลที่เกิดแล้วไม่ให้เกิดขึ้นอีก เพียรยังกุศลที่ยังไม่เกิดให้เกิด เพียรรักษากุศลที่เกิดแล้วมิให้เสื่อม สรุปก็คือ เพียรรักษาศีลนั่นล่ะ
เมื่อเพียรรักษาศีลดีแล้ว ผลข้างเคียงคือเราจะได้ สัมมาสติ เพราะเมื่อเราเพียรรักษาศีล สติเราก็ได้รับการฝึกไปโดยปริยาย คือต้องระลึกรู้อยู่เสมอและระวังมิให้ศีลด่างพร้อย
เมื่อเราเห็น และดำริแล้วว่าเอาแต่กุศล และ ละอกุศล ด้วยการรักษาศีล(วาจา การงาน เลี้ยงชีพ) และไม่ละความเพียร มีสติจดจ่อ ก็จะนำไปสู่สภาพจิตใจที่ผ่องใสไม่เศร้าหมอง เพราะเกิดปิติในความเพียรที่ทำมาดีแล้วก็จะทำให้จิตใจเข้มแข็ง และหนักแน่น ซึ่งเป็นพื้นฐานของ สัมมาสมาธิ
ก็เป็นอันว่าธรรมจักรหมุนครบ 1 รอบ มีกิเลสตายไปบางส่วน (แต่ส่วนน้อย) เพราะจักรของปุถุชนมันเล็ก วงล้อเลยไม่หนักเวลาวิ่งทับกิเลสที่มันตัวใหญ่ๆ มันก็ไม่ตาย แค่เจ็บๆนิดหน่อย (แถมบางทียังโดนมันกระแทกเอาจนดุ้งเลย
) แต่ถ้ารอบต่อๆไปที่มันเป็นจักรของพระโสดาบันขึ้นไปจนถึงจักรของพระอนาคามี จักรเขาใหญ่ และหนัก พวกกิเลสมันก็กลัว แล้วก็หนีหายไปบ้าง แอบซ่อนบ้าง และก็จะมีเหลือรอดอยู่บ้างนิดๆ หน่อยๆ โดยมากเป็นพวกตัวเล็กๆ แต่ถ้าเป็นจักรของพระอรหันต์นั้น ใหญ่ที่สุด และหนักที่สุด และละเอียดที่สุด กิเลสจึงตายเกลี้ยง ไม่มีเหลือ
สัมมาสมาธิในรอบแรกนี้ก็จะส่งผลให้เห็นสัมมาทิฏฐิในรอบต่อๆ ไป....จนกว่าจะหมุนไปบดขยี้กิเลสจนตายหมดไม่มีเหลือ
พอตั้งกระทู้เสร็จมีคนเข้ามาตอบ กระผมเองยังจำไม่ได้เลยว่าเขียนอะไรไว้ 
สวัสดีครับ
บังคับบัญชาไม่ได้ ไม่ใช่ตัวกู ของกู ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา ไร้สาระ แก่นสาร
และเป็นเหตุต้นของการเกิดอวิชชา กิเลส ตัณหา และความทุกข์ทั้งปวง เอาความเห็นผิด เป็นกู เป็นเรา ของกู ของเรา หรือ อัตตาออกทิ้งได้ ก็ถึงสุขฉับพลัน ทันที เดี๋ยวนี้เลยทีเดียว