แม้มีธรรมก็ไม่เห็น คือ โลภะความติดข้อง ความอร่อย

ความต้องการรสอาหาร ระหว่างที่รับประทานทั้งหมดนี้ไม่รู้เลย ว่าเป็นความ

ติดข้อง บริโภคด้วยความติดข้อง เพราะฉะนั้นผู้มีสติทุกเมื่อ ไม่ได้เว้นว่า

เมื่อไร แล้วแต่เหตุปัจจัย ถ้าสติเกิดขณะนั้น มีความเข้าใจธรรมและมีการรู้

ความโลภหรือความติดข้อง หรือว่าสภาพธรรมใด ๆ เกิดขึ้น ขณะนั้นก็เป็น

ผู้ที่รู้ตามความเป็นจริง โลภะเกิดแล้ว ทำอะไรได้ ไม่มีใครทำอะไรได้แต่

เข้าใจ ปัญญาสามารถจะเห็นว่าเป็นธรรมได้ แต่โลภะไม่สามารถจะรู้เลย

ในขณะที่กำลังบริโภคอาหาร แล้วถ้ามีปัญญาเพิ่มขึ้น ๆ ซึ่งใครจะเป็นผู้รู้

ประมาณในการบริโภคอาหารก็แล้วแต่ปัญญา ที่เกิดขึ้นในขณะนั้น เพราะ

ฉะนั้นจึงกล่าวว่าธรรมทั้งหมดเป็นอนัตตา กิเลสนี่ลึกมาก หนา...เหนียว

แน่นมาก ถ้าไม่ใช่ปัญญาจริง ๆ ละอะไรไม่ได้เลย เป็นแต่เพียงความคิด

ชั่วครั้ง ชั่วคราวสำหรับคนที่รักสุขภาพ คิดอย่างหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้รู้ว่าเป็น

ธรรม เพราะฉะนั้น เมื่อเป็นคำสอนของพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็

ต้องลึกซึ้งกว่า คำสอนของคนที่ให้รับประทาน อาหารมีประโยชน์ ให้รับ

ประทานพอประมาณเพื่อสุขภาพ เพื่ออะไรก็แล้วแต่ แต่ว่าพระธรรมที่ทรง

ให้เห็นว่า เพื่อละความติดข้องและรู้ว่าอาหารเป็นสิ่งที่จำเป็น แม้รู้ว่ารูป

กายเกิดเพราะกรรมก็มี เพราะจิต อุตุก็มี ก็ยังไม่พอที่จะดำรงอยู่ได้ ต้อง

มีรูปซึ่งเกิดเพราะอาหารด้วย จึงสามารถที่จะเป็นไปได้ นีแสดงให้เห็นว่า

ถ้าศึกษาธรรม ก็ควรที่จะเข้าใจถึงความละเอียด ไม่ข้ามพยัญชนะ เพราะ

ว่าข้อความมีว่า " เป็นผู้มีสติทุกเมื่อ "

กินแต่พอดี

รู้จักประมาณในการบริโภคครับ
พระท่านว่าไม่ติดในรส
ยกเว้น "รสพระธรรม"ครับ