กรรมแบบไหน ที่ทำให้เรากลัวความสูง ยิ่งที่สูงแบบชันๆ ด้วยนะ เราจะรู้สึกว่าตัวเบาเหมือนจะตกลงไปข้างล่างเลย มีใครรู้บ้างช่วยตอบเราที

กรรมอะไรเหรอ

ก็น่าจะเป็นผลของการกระทำในใจบ่างอย่าง
กล่าวคือ ใจที่คิดปรุงแต่งอะไรต่างๆในใจเรานี่แหละ ยิ่งปรุงไปมากๆ ยิ่งรู้สึกมาก
ปรุงไปทางกลัว ก้จะกลัวมาก ปรุงไปทางมีความสุขก้จะมีความสุขมาก

ถ้าเราเดินขึ้นบันไดธรรมดาๆในบ้าน เราจะไม่กลัวมาก
แต่ถ้าบันได้เดียวกันนี้ แต่เอาไปไว้บนที่สุง
ตาเรา หูเรา มันก็จะเห็นภาพความสุง แล้วปรุงสร้างความกลัวขึ้นมา

ความจริงเป็นเรื่องธรรมชาตินะคุณ
หลีกเลี่ยงเหตุของความกลัวเสีย ก้จะได้ไม่ต้องกลัว

เรื่องจะไปแก้ไขนี้ คงยาก
แต่ถ้าปฏิบัติธรรมถึงจุดหนึ่งนะ เรื่องพวกนี้จะหายไปเอง

ขอบคุณนะคะ สำหรับคำแนะนำ เราเองก้อพยามยามไม่ให้จิตปรุงแต่งไปเอง

ผมไม่แน่ใจว่ามันเกี่ยวกันหรือเปล่า
เมื่อก่อน ผมเป็นคนที่ตกใจง่ายมากเลยครับ
แต่พอผมมานั่งสมาธิประมาณ 5 เดือน
ปรากฏว่าจิตใจผมเข้มแข็งขึ้นเยอะเลยครับ
ผมว่าท่านน่าจะลองดูบ้างนะครับ

ไอ้ความสูงที่คุณว่าคุณกลัวนี่ สูงขนาดไหนน่ะ ชันขนาดไหน
เราจะได้พอให้พิจารณาถูกว่าเป็นความสูงที่ควรกลัวอย่างปกติ หรือผิดปกติ
ส่วนเรื่องกรรมค่อยว่ากันทีหลัง

ผมไม่รู้หรอกครับ ว่ากรรมอะไรที่ทำให้เรากลัวความสูง
แต่ผมก็กลัวความสูง แต่ผมเคยสังเกตนะครับ
เวลาผมยืนอยู่ที่สูงๆ เช่นอยู่ระเบียงชั้น 8 แล้วมองลงไปจะสั่น จะกลัวตกลงไป
แต่เวลาผมยืนอยู่ที่สูงๆ ในตึกชั้น 30 ที่มีกระจกใสกั้น ผมก็ไม่รู้สึกกลัวความสูงเลย ผมไม่กลัวจะตกลงไป
สำหรับคนที่กลัวความสูง คุณควรจะคิดว่า กลัวความสูง เพราะอะไร คุณกลัวจะตกลงไปหรือปล่าว คุณคิดไปเองหรือปล่าว สำหรับคนที่กลัวความสูง พยายามฝึกนะครับ พยายามสอนตัวเอง ว่าไม่ต้องกลัว ไม่ได้น่ากลัว ไปลองอยู่ที่สูงๆ แต่ปลอดภัย(ในตึกที่มีกระจกหรือผนังกั้น) แล้วมองลงมา เมื่อกลัว ก็ให้บอกว่าไม่มีอันตรายอะไร จะกลัวไปทำไม ไม่มีทางตกลงไปหรอก ฝึกไปเรื่อยๆ แล้วความกลัวความสูงจะค่อยๆลดลงครับ

คือมันจะมีความสูงในพิกัดที่หลอนประสาทน่ะ
ตัวนี้มันเป็น เรื่องของประสาทการรับรู้ของร่างกายคนเราปกติ

และที่เหมือนกัน คือเรื่องความเร็วและแรงเหวี่ยง แรงโน้มถ่วง
จะมีอัตราความเร็วระดับหนึ่ง ที่จะทำให้เรารู้สึกเสียวพุงง่ะ

เรื่องมีอยู่ว่า ..... เราไปไหว้พระที่วัดอรุณมาคะ แต่ครั้งนั้นรีบกลับ ก้อนึกเอาไว้ว่า มาครั้งหน้าจะเดินขึ้นพระปรางค์ (ที่เรากลัวนั่นหล่ะ) เราตั้งใจมากเลยที่จะเดินขึ้น ก้อเห็นนะว่าสูงอยู่ แต่ไม่รู้สึกว่ากลัวเท่าไหร่.... ทีนี้พอมีโอกาสไปอีกครั้ง (ตั้งใจมากเลยว่าจะเดินขึ้น) ก้อไปกราบพระตามเรื่องราวก่อน ก้อเดินมาที่พระปรางค์ ขึ้นไปได้สเตปแรก (มีทั้งหมด 3 สเตปมั้งนะคะ) พอจะขึ้นสเตป 2 เรากลัวมากเดินขึ้นได้ครึ่งทางก้อกลัว ไม่กล้าเดินต่อต้องเดินกลับลงมา เป็นอย่างนี้หลายเที่ยวมากกกกกก จนเรารำคาญตัวเอง แดดก้อร้อนเผากะลังดีเลยทีเดียว เราก้อเลยมานึกว่าเป็นที่เรากลัวความสูงเหรอ ทำไมกลัวขนาดนั้น นี่เรามาไหว้พระนะทำไมกลัวขนาดนี้ (แต่บันไดก้อชันเอาการทีเดียวคะ) เดินวนไปวนมาจนเหนื่อยอะ ก้อเลยกลับดีก่า เห็นคนอื่นเค้าเดินขึ้นกันเนียนๆๆ เลย .... มีอยู่อีกว่า ไม่นานมานี้เราไปเดินขึ้นเขาไหว้พระที่ วัดวรนาถบรรพต(นครสวรรค์) ก้อสูงอยู่นะ บันไดเบ็ดเส็ดรวมเกือบๆๆ 500 ขั้นได้มั้ง(บันไดไม่แคบนะคะ แล้วไม่ชันเท่าไหร่มั้ง) เราก้อเดินขึ้นไปได้นะ ..... ทั้งหมดนี้เป็นที่ความชันและแคบของบันไดป่าวเอ่ย .... ยังงัยเราก้ออยากเดินขึ้นพระปรางค์ที่วัดอรุณคะ ว่าจะลองไปอีก

สู้ต่อไปครับ คุณ rina เอาใจช่วยครับ
สักวันต้องทำได้ เราต้องกล้าหาญ เอาชนะความกลัวให้ได้
เห็นความพยายามของคุณแล้ว ต้องทำได้แน่นอน

เป็นเหมือนกันค่ะ เวลาอยู่ที่สูงไม่ว่าจะมีที่กั้นหรือไม่ จะไม่สามารถขยับตัวได้เลย
มือเท้าเหมือนไม่มีแรง ต้องค่อยๆ เดินแบบกระเถิบๆไป ไตร่ตรองแล้วก็นึกไม่ออก
ว่าทำกรรมอะไรมา?ถึงเป็นแบบนี้

ผมก็เป็นโรคกลัวความสูงครับ...........กลัวคนตัวสูงกว่ามาอยูใกล้แล้วทำให้เราดูเตี้ย
ทั้งที่เราก็ไม่ได้เตี้ย

กลัวคนใจสูงมายืนเคียง แล้วทำให้เรารู้สึกว่าทำไมเราถึงหยาบแท้หนอทั้งที่เราแท้จริง
ก็น่ารักออกจะตาย

กลัวความดันทุรังสูงมันกำเริบ........แล้วทำให้เหมือนเป็นคนบ้าที่ไม่รู้จักพอควร
และไม่รู้จักจะสนใจว่าจะต้องเจออะไรบ้าง .......แล้วก็เจ็บตัวทุกที

กลัวคนที่ชอบอ้างตนว่าเป็นคนชั้นสูง เพราะขี้เกียจใส่หน้ากากปั้นหน้าคุยด้วย

กลัวคนที่กำลังมีไฟแรงสูง........เพราะมันเพิ่งจะเริ่มขยันโดยไม่สนใจชาวบ้าน
ว่าเขากำลังขี้เกียจอยู่รึเปล่า


กลัวว่าตัวเองมันจะคิดใฝ่สูง จึงพยามกดให้มันต่ำเข้าไว้
นี่ขนาดคอยกดหัวมันอยู่เรื่อย มันก็ยังไม่วายยื่นคอออกมาบ่อยๆ

กลัวว่านิพพาน นั้นจะอยู่สูงเกินฉัน เพราะอาจทำให้ฉัน
ต้องเฝ้าชะเง้อคออีกหลายชาติ.........หวังว่านิพพานจะเดินมาเข้าปากฉันเองโดยเร็ววัน

กลัวว่ายิ่งสูง ก็จะยิ่งร้อน เพราะเดี๋ยวนี้ ยอดเขาหาต้นไม้ไม่ค่อยมีแล้ว
คงร้อนแดดเปรี้ยงๆ ถ้าหากขืนยืนสูงๆ


แต่ถ้ากลัวว่าจะหล่นจากที่สูง
วิธีที่ง่ายที่สุดคือหลับตา หรืออย่าขึ้นไป

หรือหากว่าชอบลืมตา และต้องขึ้นไป
ก็นึกถึงพ่อแก้วแม่แก้วเอาไว้ อาจช่วยให้ดีขึ้น