ทันที ที่ทางตาเห็น

ผู้มีปกติเจริญสติปัฏฐาน จะรู้ได้ ด้วย หิริ และ โอตตัปปะ

ในขณะนั้น น่ะค่ะ

ว่า สิ่งที่ปรากฏทางตา ขณะนั้น เป็นสภาพธรรมชนิดหนึ่ง

แล้วต่อจากนั้น ก็เป็นความคิด

คิด เป็น เรื่องราวจากสิ่งที่ปรากฏทางตา

คิดว่า เป็น โลก.




.




เช่น ในขณะที่กำลังอ่านหนังสือ

เหมือนกับ ว่า มีเรา และ มีโลก

แต่ความเป็นจริง.......................


หากเกิด หิริ และ โอตตัปปะ และ สัทธา


มีการพิจารณา และ รู้สภาพธรรมในขณะนั้น ตามความเป็นจริง

ว่า เป็นเพียง นามธรรม และ รูปธรรม

ในขณะนั้น...จะรู้ได้ ว่า


"สิ่งที่ปรากฏทางตา" จะไม่เปลี่ยน "ลักษณะ" เลย

เมื่อไร ก็ เมื่อนั้น.!

แต่ว่า หลังจากที่เห็นแล้ว นี่นะคะ

เปลี่ยนตลอด.!




.




เพราะฉะนั้น จะเห็นได้ว่า

"สิ่งที่ปรากฏทางตา" เป็น "สิ่งที่ปรากฏทางตา"


แต่ "โลกของความคิด" ของเรานี้

ที่ว่าใหญ่มากนี่นะคะ

แท้จริงแล้ว เกิดจากสิ่งที่ปรากฏทางตา

เมื่อ ไม่รู้ความจริง.




.




แต่ถ้ารู้ความจริง ขณะใด

ขณะนั้น สติปัฏฐาน เกิด

ระลึกรู้ "ลักษณะ" ของสภาพธรรม ที่กำลังปรากฏ

ขณะนั้น....."โลก"

ก็คือ "สิ่งที่ปรากฏทางตา"

(รูปธรรม)

และ "ความคิดนึกถึง สิ่งที่ปรากฏทางตา"

(นามธรรม)

หลังจากที่เห็น

(วิบาก)

..............เท่านั้นเอง.!

(นี่คือทางตา)




.




เพราะฉะนั้น

"สติ" อยู่ที่ไหน ในขณะที่กำลังอ่านหนังสือ.?

ผมเคยลองแล้ว

ปรากฏว่า ถ้ามีสติ จะอ่านไม่รู้เรื่องเลย

ที่กำลังอ่าน ก็เหมือนสักแต่ว่ามาปรากฏ
แปลติดๆ ขาดๆ คิดติดๆ ขาดๆ อ่านอยู่เหมือนไม่ได้อ่าน
สรุปเอาความอะไรให้รู้เรื่องลำบาก

อีกกรณีหนึ่งครับ... ผมอ่าน ๆ ไปมาก็ง่วง พอง่วงแล้วอ่านก็ไม่เข้าใจ เหมือนตัวอักษรผ่านไปต่อหน้าต่อตาอย่างนั้นเฉย ๆ ไม่ได้มีสมาธิอ่าน...

สำหรับเด็ก ๆ อ่านหนังสือเรียนให้ตั้งสติเฉพาะหน้า

สำหรับผู้ปฏิบัติที่รู้จักสติธรรมที่แท้จริง
เพื่อประโยชน์ในการอ่าน

สติจะขยายวงกว้างเป็นสัมปชัญญะ
เชื่อมระหว่างตา ไปที่ ท่ามกลางอก

จะรู้จะเข้าใจที่ท่ามกลางอก

ปัญญาต้องคอยติดแนบกับสติไปนะ
ถึงจะไม่ติด ๆ ขัด ๆ

ถ้าเซ่อ ๆ ซ่า ๆ นี่
ตัวหนังสือกระทบตาแล้วไม่รู้เรื่องเลยนะ
ปัญญาต้องคอยสอดส่องติดตามสติ
จึงจะได้ประโยชน์

สติมา ปัญญาเกิดครับ
สติเป็นเหมือนยาม
สติเป็นเหมือนนายทวาร(คนเฝ้าประตู)
สติเป็นเหมือนเสาเอกของบ้าน
สรุปแล้วสติจึงเป็น "ธรรมมีอุปการะต่อเรามาก"ครับ