บุญบาปเป้นของโลกีวิสัยนะ มากน้อยไปตามทิฐิ
ตราบเท่าที่ต้องเวียนว่ายตายเกิด บุญบาปจะมีความสำคัญ
เป็นผู้กำหนดความสบายในการเวียนว่ายตายเกิด
บุญมาก เวียนว่ายสบายหน่อย
บาปมาก เวียนว่ายลำบากหน่อย


แต่ถ้าเป็นโลกุตรวิสัย บุญบาปเสมอกันหมด
หมายถึงว่า ถ้าจะพูดกันแบบถึงเป้าหมายสูงสุด เล็งเป้านิพพาน

บุญบาปมันเป็นสภาพธรรมตามธรรมชาติเท่านั้นเอง
กุศล อกุศล อัพยากตา ธรรมทั้งสามอย่างนี้เสมอกันหมด

เพราะเรามีอุเบกขาต่อธรรมทั้งหมด ดีไม่ยึด ชั่วไม่ยึด
จึงกล่าวว่ามันเสมอกันหมด

ที่มันไม่เสมอกัน ดีชั่วเหลื่อมกัน เพราะเราไปยึดถืออุปาทาน

บุญบาป ก็เป็น "ธรรม" ชนิดหนึ่ง
“สัพเพ ธัมมา อภินิเวสายะ” หรือ “ธรรมทั้งหลายทั้งปวง ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น”
พระพุทธเจ้าท่านไม่ให้ยึดธรรมทุกชนิด

ที่พูดนี่ ไม่ใช่ว่าหยุดทำบุญ ปฏิเสธว่าบุญไม่มี บาปไม่มีนะ
เรายังเป้นคนธรรมดา ไม่ใช่อริยบุคคล ไม่ใช่วิสัยที่จะทิ้งบุญ
ถ้าจะทิ้งบุญ ทิ้งบาป ต้องเป็นไปเพราะปัญญาในภูมิต่างๆของอริยบุคคล ที่อยู่เหนือบุญเหนือบาป
จะมาคิดๆเอาแล้วปฏิเสธบุญ ปฏิเสธบาป นั้นไม่ได้