โมทนาด้วยครับกับเจ้าของกระทู้ คือผมอ่านไปเรื่อยๆก็ดีครับ
การมองโลกในเชิงบวกตามปรัชญาตะวันตก
ให้มองความพิดพลาดเป็นครู เป็นพลังในการเดินต่อไป
มาสะดุดตรงนี้ครับ ขออนุญาตินะครับ ว่าจะเลยไปก็อดไม่ได้ครับ ขอหน่อยครับ
อ้างคำพูด:
พระพุทธเจ้า ผ่านความผิดพลาด เพราะไม่สามารถเรียนรู้ชีวิตตามความเป็นจริงเมื่อวัยเยาว์ ถูกปิดบังจากผู้เป็นพ่อ และคนรอบข้าง เพราะกลัวลูกของตนจะออกบวช แล้วไม่ยอมครองตนเป็นจักรพรรดิ
ทำให้พระองค์ครั้งเป็นเจ้าชายต้องอยู่กับลาภ ยศ สรรเสริญ และความสุขแบบชาวโลกทั่วไป แต่เมื่อวันหนึ่งถูกเปิดตาให้มองเห็นความจริง จึงรู้ว่าชีวิตที่เกิดมาบนความไม่รู้นั้นเป็นสิ่งที่น่าเศร้ายิ่งนัก ทำให้พระองค์เรียนรู้จากความผิดพลาดในอดีต เพื่อก้าวสู่มรรคาแห่งการตรัสรู้ในเวลาต่อมา
ทำให้พระองค์ครั้งเป็นเจ้าชายต้องอยู่กับลาภ ยศ สรรเสริญ และความสุขแบบชาวโลกทั่วไป แต่เมื่อวันหนึ่งถูกเปิดตาให้มองเห็นความจริง จึงรู้ว่าชีวิตที่เกิดมาบนความไม่รู้นั้นเป็นสิ่งที่น่าเศร้ายิ่งนัก ทำให้พระองค์เรียนรู้จากความผิดพลาดในอดีต เพื่อก้าวสู่มรรคาแห่งการตรัสรู้ในเวลาต่อมา
ถ้าเราลองศึกษาพุทธประวัติอย่างละเอียด ไม่ผิวเผินหรือฉาบฉวยนั้นจะพบว่า
พระพุทธองค์ได้เรียนรู้ชีวิตตามความเป็นจริงตั้งแต่วัยเยาว์โดยตลอด
เช่นช่วยนกที่ถูกยิงจากเทวทัต การเข้าฌานใต้ร่มหว้า
การเห็นพระราชบิดาแม้เป็นกษัตริย์ยังต้องทำนา
แม้ปู่ก็เช่นกัน....เห็นทุกข์ตลอด จนพระราชบิดาต้องสร้างปราสาทให้อยู่แต่ภายใน
แม้จะถูกปิดบังจากพระราชบิดา พระองค์ก็หามีความสุขสบายพระทัยไม่
ทรงรู้ตามความเป็นจริงว่า โลกนี้มีแต่ทุกข์เท่านั้น(ไม่ได้มองเชิงบวกเช่นตะวันตก)
พระองค์ทรงรอโอกาสที่จะออกบวชตลอด จนกระทั่งมีพระราหุล บ่วงเกิดขึ้นแล้ว
จึงได้โอกาสก้าวสู่มรรคา ผมจึงอยากบอกว่าชีวิตในวัยพระเยาว์ของพระองค์นั้นไม่ได้ผ่านความผิดพลาด แล้วมาฉลาดขึ้นภายหลัง ผมว่าพระองค์ฉลาดที่รู้โลกตามความเป็นจริงมาโดยตลอดมากกว่า
ทั้งในอดีตชาติโดยเฉพาะทศชาติที่บำเพ็ญบารมีอย่างยิ่งยวดเพื่อการบรรลุพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ไม่มีคำว่าผิดพลาดแน่นอนครับ
การยกตัวอย่างความผิดพลาดของผู้แต่งหนังสือเป็นพระพุทธองค์จึงไม่ค่อยสมเหตุผลเท่าไรครับ....
