....เดินทางไกล....

เดินทางไกลถวายเป็นพุทธบุตร
กิเลสผุดยากยื้อยุดหยุดค้นหา
พร่ำเพียรเทศน์สั่งสอนกลอนนานา
เพื่อคิดพาญาติธรรมนำพ้นภัย

ความเป็นครูผู้นำนั้นใหญ่ยิ่ง
เปรียบขึ้นหิ้งบูชาวาจาสอน
นำผู้อื่นนั้นไซร้ใคร่สังวร
อย่าเพียรอ่อนละไว้ไม่นำตน

ครูบาอาจารย์ดีมีต้นแบบ
เฝ้าอิงแอบแนบชิดสนิทสนม
รู้ครวญใคร่ไตร่ตรองในกมล
หมั่นฝึกตนให้เหมือนครูที่บูชา

ธรรมดีประพฤติดีที่เคารพ
กราบน้อมนบสนิทใจไร้กังขา
อย่ามัวเพลินหลงกิเลสโลกมายา
เสียเวลาเดินทางไกลใช่ถึงธรรม

ความเมตตานั้นเป็นคุณสมบัติ
ช่วยขจัดช่วยบรรเทาความทุกข์หา
ของญาติธรรมที่เต็มแน่นในอุรา
เลือกเฟ้นหาถึงวิธีที่เหมาะควร

อันว่ากาลเวลาสถานที่
เป็นส่วนที่พึงพินิจคิดสังหรณ์
เปิดช่องให้ปรุงแต่งขันธ์นิวรณ์
ธรรมะสอนสั่งไว้ไตรปิฎก

ถึงหน่อเนื้อพุทธบุตรสุดยอดยิ่ง
น้อมนำสิ่งคุณธรรมคำสั่งสอน
มาเผยแผ่แก่ญาติธรรมให้ขจร
ไกลกาศก้องเลื่องลือระบือนาม.

ทำให้นึกถึงบทเพลง "ฉันมาไกล มาไกลเหลือเกิน"
(ข้าพเจ้ากิเลสยังพอกพูนอยู่ น่ะท่าน)

"โลกียสุขทุกอย่าง ย่อมเจืออยู่ด้วยทุกข์ไม่มากก็น้อย
เป็นความสุขที่ไม่ค่อยปลอดภัยนัก ส่วนความสุขอันได้จาก
การปฏิบัติธรรมจนใจสงบปราศจากนิวรณ์ เป็นความสุขอัน
ไม่เจือด้วยโทษ มีแต่ความปลอดภัย...
ผู้อิ่มเอิบในธรรม ย่อมมีจิตใจผ่องใสเป็นสุข..."
พุทธวจนะ

ยินดีด้วยครับที่ได้ออกเดินทาง ผมเองเดินได้วันละนิดละหน่อยก็ยังดีไม่ออกเดินเลย