หากฝ่ายหนึ่งมาด่าเรา เราพยายามไม่โกรธ เรายอมแพ้ล่ะ จะด่าก็ด่าไป หรือเขามาตบตีชกต่อยเรา เราพยายามไม่โกรธ เรายอมแพ้ล่ะ จะตบตีชกต่อยก็ทำไป หรือเขามาทำร้ายเราก็ทำร้ายไป หรือถึงขนาดเขามาฆ่าเรา เราจะพยายามไม่โกรธ เรายอมแพ้ล่ะ เราจะไม่อาฆาตพยายาทคนที่เขาฆ่าเราอย่างนี้ ถึงแม้ในโลกเขาจะว่าเราแพ้ เราโง่ เราไม่ทันคนอื่น ให้เขาด่า ให้เขาทำร้าย ให้เขาเอาเปรียบอยู่ได้ จริงๆ แล้ว หารู้ไม่ว่าเรานี้แหละได้ชนะแล้ว คือ ชนะใจตนเอง ชนะมารในใจของตนเองแล้ว ตรงนี้ต่างหากเป็นชัยชนะที่แท้จริง เรียกว่า "แพ้เป็นพระ" นั่นเอง 
ข้อความดังกล่าว
มันคงง่ายสำหรับผู้ปฎิบัติที่ รู้ซึ้งถึงหลักสัจธรรม แต่สำหรับผู้มาใหม่อย่างเรามันยากมากค่ะ อาจจะเรียกว่า ดีขึ้น 10% เราถามจากลูกน่ะคะ เพราะเราเป็นคนพูดไม่ค่อยมีหางเสียง ก็จะพูดเบาลงแต่ก็คงยังห้วนๆ ค่ะ แต่เมื่อมีอะไรมาสะกิดนิดหนึ่งนะคะ ต่อมโทสะ (สมัยก่อนเหมือนเอ็ม 79) ทันทีค่ะ แต่มาตอนนี้ ค่อยเป็นแค่ (ระเบิดปิงปอง) หัวใจก็สูบฉีดเลือดแทบไม่ทัน แทบออกมาเต้นข้างนอก แต่ก็มีตอบโต้น้อยลงมานิดนะ หรือบางทีจะออกไปทางพูดแบบรำคาญ (คนที่เราพูดด้วย) น่ะค่ะ แบบนี้ก็เรียกว่าเป็น วจีทุจริตแต่หลังจากนั้นเราก็จะมาสงบใจ ท่องพุทโธ และก็จะสำนึกได้ว่าเราผิดศีลอีกแล้ว แต่ใจเรา ไม่ คิดโกรธต่อแล้ว แต่คิดโทษตัวเอง และโมโหตัวเองที่ทำไมตัดตัวโทสะไม่ได้เสียที รู้นะคะว่าดีขึ้นจากเมี่อก่อนที่ถ้าโมโห หลายชั่งโมงกว่าจะสงบและเราก็เป็นฝ่ายต้องถูกด้วย ตอนนี้ก็จะนั่งสมาธิเกือบทุกวัน 15 นาทีค่ะ
ถาม ระหว่างที่เรากำลังจะเข้าสู่โทสะ (ระเบิดปิงปอง) เวลานั้นเราควรนึก หรือทำอะไรคะ เน้น ณ เวลานั้นน่ะค่ะก่อนที่มันจะ ตูมออก 
มานะค่ะ
