อนุโมทนาสาธุกับคุณตรงประเด็น
และทุกท่านที่แสดงความเห็นไว้ข้างต้นด้วยค่ะ
ขออนุญาตเสริมโดยอ้างอิงหลักธรรมประจำใจเกี่ยวกับการ “ทำดีให้ได้ดี” (โดยสรุป)
ที่ท่าน พระธรรมโกศาจารย์ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต)
ได้กล่าวไว้ใน “ทำดีอย่างไร จึงจะได้ดี” ว่ามีอยู่ด้วยกัน ๓ วิธี ได้แก่
๑.ทำดีให้ "ถูกดี"
หมายถึง มีหน้าที่อะไร ก็ขอให้เราทำให้ดีที่สุด
๒. ทำดีให้ "ถึงดี"
หมายถึง ทำความดีอย่างต่อเนื่อง ให้นานพอที่ความดีจะเห็นผล
เพราะคนที่จะประสบความสำเร็จนั้น มักเป็นผู้ต่อสู้อุปสรรคอย่างไม่ย่อท้อ
ดังที่พระพุทธองค์ทรงตรัสไว้ว่า
วาทเทเถว ปุริโส ยาว อตฺถสฺส นิปฺปทา
เกิดเป็นคน ต้องพยายามร่ำไป จนกว่าจะได้สิ่งปรารถนา
๓. ทำดีให้ "พอดี"
หมายถึง อย่าตึงเกินไป หรืออย่าหย่อนเกินไป ให้เดินตาม ทางสายกลาง (มัชฌิมาปฏิปทา)
อย่างไรจึงเรียกว่า “สายกลาง”
ให้พิจารณาที่เป้าหมาย
เมื่อตั้งเป้าหมายแล้วก็ต้องทำงานให้บรรลุตามเป้าหมายนั้น
งานอาจจะหนักบ้าง
แต่เมื่อตั้งเป้าหมายแล้วก็ต้องทำให้เหมาะสมกับเป้าหมายที่ตั้งไว้
ซี่งหมายถึง การกระทำควรจะพอดีกับจุดมุ่งหมาย
เหมือนเวลาจะขึ้นตึก ๕ ชั้น โดยการพาดบันไดจากภายนอกอาคาร
ถ้าพาดบันไดแค่ ๓ ชั้น ก็ต่ำเกินไป
ถ้าพาดสูงถึง ๗ ชั้น...ก็เลยเกินไป
ไม่สนองวัตถุประสงค์ของการจะขึ้นตึก ๕ ชั้น
ความยาวของบันไดจะต้องพอดีกับชั้นอาคารที่เราจะปีนขึ้นไป...นี่คือทางสายกลาง
อย่างไรก็ตาม...
การสร้างเหตุปัจจัยที่ดี ก็ย่อมได้รับผลที่ดี...อันนี้เป็นกฏที่จริงแท้แน่นอน
ขอเพียงไม่ท้อถอย สักวันก็ย่อมได้รับผลแห่งกรรมดีที่ตนสร้างขึ้นแน่นอน (อีกเหมือนกัน)
เอวัง..ก็มีด้วยประการฉะนี้น่ะค่ะ
เมื่อก่อนเราก็คิดแบบนี้นะ จนท้อ ไม่เห็นความดีที่ทำมา ตอบสนอง
แต่เมื่อเราได้มาถึงจุดหนึ่ง เหมือนสมองมันเหนื่อย
บางทีกระผมก็คิดครับว่าทำดีไม่เห็นจะได้ดี 
เลวไปเลยดีกว่า 
แต่พอตั้งใจจะเลวกลับมีความรู้สึกว่ามันทำยากว่าทำดีอีกอะครับ 
มันจะประหม่าและกังวลไปหมด 
