ได้อ่านกระทู้ของคุณ maruko รู้สึกอยากถามคุณผู้ปฏิบัติธรรม คือเป็นลูกที่ขาดแม่มาแต่เล็ก พ่อแต่งงานใหม่ ไม่มีปัญหาครอบครัว ตอนนี้อายุ40กว่าแล้ว 10ปีมานี้ทำธุระกิจล้ม หนี้สินมากมาย แต่ก็ผ่านแบบกระท่อนกระแท่นมาได้จนทุกวันนี้ เชื่อไม๊บางวันเรากับสามีมีเงินติดกระเป๋าไม่ถึง 100 บาบแต่เราก็มีสิ่งที่ช่วยให้เราผ่านมาได้เสมอ เราเป็นคนที่รักครอบครัวมาก จะทุกข์ใจมากถ้าเห็นพี่น้องลำบาก อยากที่จะช่วยเหลือพวกเค้าตลอด และพยายามที่จะช่วยให้ได้ ทุกคนมีครอบครัวหมดแล้ว ตอนนี้ก็จะมีหลานหลายคนโตๆวัยรุ่นกันหมด เรามีลูกสาว 2 คน สามีเป็นคนที่ดีมาก และลูกสาวก็เป็นเด็กดี สวย เรียนเก่งทั้งคู่อายุก็15-16ปี คนชมว่าเราเกิดมาดี มีพร้อมทุกอย่างเราก็คิดว่าตัวเองเป็นคนโชคดี แต่ที่เราทุกข์เพราะตอนเราทำธุระกิจเราเอาสมบัติ ของครอบครัวไปลงทุน พอมันพลาดมา พี่น้องก็เหมือนให้อภัยและไม่มีใครทวงถาม และเราก็จดไว้หมดว่าเราจะต้องชดใช้เมื่อเรามี ใจเราคิดแต่ว่าเราจะคืนให้หลานให้หมด แต่เราก็ถูกผลักภาระต่างๆมาให้เรามากมาย เดี๋ยวให้หลานมาขอ เราสงสารเราก็ปันให้เสมอ ซึ่งบางครั้งเราแทบไม่มีเลย แต่ถ้าเราไม่ให้มันก็จะเป็นทุกข์ในใจเรามากๆ ครั้งเราให้ไปมันก็จะสุขปนทุกข์ แต่จะสุขใจมากกว่า เราจะดูแลพ่อเราดีมาก(เราคิดเองนะ ) พ่อเลี้ยงพวกเรามา เราจะเห็นพ่อทำบุญตักบาตรเสมอ พาเราไปวัด สอนการทำบุญในแต่ละเทศกาล แต่ในความดีที่เราถูกสอนมา เราก็ทุกข์เพราะหลายปีตั้งแต่เราเป็นหนี้ ไม่มีใครค่อยให้เงินพ่อใช้ เราก็จะคอยเบียดบังจากสามี โกหกบ้าง บางครั้งก็เล่าให้ลูกฟังและให้ลูกต้องโกหกไปด้วย มันผิดศีล เพราะเราเป็นคนสวดมนต์ เราจะผิดศีลข้อมุสา..มาตลอด เราคุยกับลูกว่าแม่ถือศีล5ไม่ครบเพราะแม่ขาดข้อนี้ ลูกก็จะให้กำลังใจ เราอยากรู้ว่า เราจะยังได้บุญอยู่ไม๊ ที่เราปฏิบัติเช่นนี้ เราต้องโกหกพ่ออยู่เสมอว่าเรามีเงิน ไม่ลำบาก บางครั้งพ่อก็จะมาขอเราไปให้น้องๆบ้าง เพราะความเป็นพ่อ เราก็เข้าใจนะ บางครั้งเราถามด้วยความโกรธว่า เมื่อไหร่พ่อจะเลิกช่วยเหลือคนอื่นๆ เค้าโตมีครอบครัวแล้วเราก็ยังลำบาก และเราก็จะไม่ให้แล้ว พ่อก็จะตอบว่าพ่อตายเมื่อไหร่พ่อถึงจะเลิก และพี่น้องเราก็จะไม่สนใจดูแลพ่อเลย เราจะแวะไปหาพ่อเกือบทุกวัน ด้วยความที่เจอกันบ่อยเลยจนบางครั้งเราก็ต้องมีเถียง หรือพูดให้แกต้องเสียใจ เรารู้นะบางครั้งเรากลับออกมาด้วยน้ำตานะ แต่ก็เหมือนพ่อ มีความรู้สึกว่าเราเป็นลูกที่แกหวังพึ่งได้คนเดียว 
ทุกวันเราจะต้องแวะเอาอาหารไปฝาก ห่วงกลัวพ่อเราจะไม่ได้กินของดีๆหมั่นพาแกหาหมอ จัดการเรื่องยา ทุกครั้งที่เราไปเที่ยว หรือได้กินอะไรดีๆ สิ่งแรกที่เรานึกถึงคือ อยากพาพ่อมา อยากให้พ่อกิน ตอนนี้พ่ออายุมากไปไหนไกลไม่ค่อยได้ แต่ถ้ามีโอกาสเราก็จะพาไปทะเล ไปกินข้าวนอกบ้าน และเราก็ต้องโกหกสามีเพื่อจะได้มีเงินพาพ่อไป สามีเราโกรธครอบครัวเราที่เราไปทุ่มเทให้มากเกินไป แต่ไม่ใช่ทะเลาะกันนะ เพียงแต่พยายามหลบเลี่ยงในการเจอ แต่ถ้าต้องเจอก็ไม่ได้แสดงอะไร ไม่มีใครในครอบครัวเรารู้เลยว่าสามีเราโกรธ ทุกวันนี้เราไม่รู้ว่าเรามีบุญเก่า หรือเราอยู่ได้ด้วยความดีในใจ ที่เราคิดอยู่ตลอดเวลา หรือเราต้องชดใช้กรรมเก่ากับพี่น้อง มันสับสน เราสวดมนต์ทุกวัน อุทิศส่วนกุศล แผ่เมตตา แต่ก็ไม่รู้ว่ามันเป็นบุญ หรือบาป หรือกรรมที่ต้องชดใช้ ไม่รู้จะมีใครอ่านข้อความของเราหรือเปล่า มันวกวน สับสน นั่นแหละคือจิตใจเราตอนนี้ เราควรทำอย่างไรดี ควรโกหก เบียดบังเงินของสามี เพื่อให้พ่อที่เราได้อยู่สุขสบายในชีวิตที่เหลืออยู่นี้ ถ้าบอกพี่ๆน้องๆให้มาดูแลพ่อเราว่า สิ่งพวกนี้ทุกคนน่าที่จะต้องคิดได้เราเลยไม่เคยคิดจะบอก และสุดท้ายที่เราอยากถาม การทำบุญไม่ควรหวังผล แต่เราหวังนะ เราจะพูดกับลูกทั้ง 2 คนว่า แม่อยากให้หนูดูแม่เป็นตัวอย่าง พ่อ แม่เป็นพระที่ยิ่งใหญ่ที่สุด แม่ไม่อยากถูกทอดทิ้งตอนแก่ ลูกทำกับแม่แบบที่แม่ทำกับคุณตานะ นี่คือผลที่เราหวังไว้ รบกวนท่านผู้รู้ช่วย แนะนำเราด้วยว่าเราทำถูกหรือผิด ถ้ามีอะไรที่เราควรทำให้ถูกหรือดีกว่า แนะนำบุญนั้นให้เราด้วย ธรรมะขอบคุณค่ะ
ธรรมะขอบคุณ k.thammathai 
สิ่งต่างๆที่เราประสพมาในชีวิต ล้วนเป็นบทเรียนสอนเราให้รู้ว่า ทุกอย่างในโลกเป็นอนิจจัง
ถ้าเราไม่เข้าไปมีส่วนร่วม เรามีความรู้สึกว่า ทุกข์ต่างๆมันจะไม่หมด เพราะเราคิดว่า มันเป็นกรรมเก่าที่เราเคยทำไว้หรือเปล่า เหมือนกับเราเกิดมาต้องใช้หนี้กรรม เราเคยไปฝืกกรรมฐาน 3 วัน
ที่เรามีคำถามต่อเราไม่ได้เจาะจง แต่เรายังไม่ค่อยเข้าใจความหมายในประโยคนั้น เผื่อมีคำอธิบายที่มากกว่านี้ บางทีคำภาษาธรรมมันก็ฟังยากสำหรับคนอนุบาลธรรมอย่างเราค่ะ
เพราะท่านพูดประโยคนั้นไว้ กรัชกายไม่รู้ใจท่านว่าต้องอธิบายอย่างไร จึงจะตรงกับความต้องการของท่าน กลัวอธิบายผิดครับ