เหนื่อยนักก็ฝึกเข้าสมาบัติ พักจิตพักใจเสียบ้างก็ดีนะ

ได้ฌาณ ก็เข้าฌาณสมาบัติ

ได้มรรคผลก็เข้าพละสมาบัติตามชั้นของตน

กำลังเดินทางได้วิปัสสนาปัญญา ก็พักที่ "สังขารุเปกขาญาณ" ก็ได้

ทำเป็นหรือเปล่า?

เมื่อถึงเวลาที่จะนั่งซักใจหรือชำระจิตของตนให้ขาวรอบจริงๆนั้น แทบไม่ต้องทำอะไรเลย
มีภาระกิจอยู่เพียงแค่ให้สติและปัญญาเขาได้ทำหน้าที่ตามธรรมชาติอย่างสมบูรณ์ โดยไม่มีอะไรไปขัดข้องขัดขวางการทำงานของสติและปัญญา

วิปัสสนาภาวนานั้นมีหลักง่ายๆที่เราต้องอบรมสติของเราให้รู้แล้วสติจะได้กำกับกายใจให้อยู่บนเส้นทางที่ถูกต้องตลอดเวลา
หลักของวิปัสสนาภาวนาที่จำง่ายๆคือ

"สำรวมกายใจมานิ่งรู้ นิ่งสังเกต ปัจจุบันอารมณ์" โดยไม่ต้องทำอะไรอื่น ความนิ่งรู้นั้น มี "รู้ทันปัจจุบันอารมณ์ อันได้แก่สัมมาสติ"
"รู้ถึงความจริงของอารมณ์ คือ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไป" (อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา)
ในปฏิบัติการจริงๆ สิ่งสกปรกในใจเขาจะลอยฟ่องแสดงตัวออกมาให้เห็นเป็นระยะๆตลอดการภาวนา ผู้ชำระใจก็มีเพียงหน้าที่

"รู้ทัน....และ.....รู้ถึง".....โดยไม่ต้องทำอย่างอื่น แล้วใจจะถูกซักถูกชำระเองโดยอัตโนมัติ

ตอนที่ สติ ปัญญา ได้ทำหน้าที่ของเขาตามธรรมชาติเดิมแท้จริงๆ คือ "รู้ทัน"...."สังเกต" ....."รู้".....
อยู่อย่างนั้น ไม่มีสัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา มาเกี่ยวข้อง กระบวนการซักใจจะเกิดเองเป็นเองโดยธรรมชาติ อุปาทานและอนุสัยกิเลสต่างๆจะถูกถอดถอน ]ด้วยความที่ไม่มีเหตุให้ปัจจัยกระทบ

ท่านเอรากอน ลองนั่งเข้าไปสัมผัสสภาวะตรงนี้ให้ได้ชัดๆสักครั้งหนึ่งซิแล้วจะรู้ซึ้ง

เอกอนบอกท่านแล้ว ว่าให้ช้า ๆ

ท่านแสดงความเห็น ว่ามีสิ่งที่ถูกซักอยู่นะ

ถ้าไม่มีสัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา มาเกี่ยวข้องจริง ๆ

แล้วจะมีอะไรที่ต้องซักอะไรล่ะ

แล้วจะมีอะไรเข้าไปดูให้รู้ให้ซึ๊งในอะไร



แต่ที่มันมี เพราะอะไร

ตรงนี้ไม่เกิดผัสสะ

การไม่เกิดผัสสะ กับ การถอดถอนอุปทาน คนละเจตสิกกัน

ช้า ช้า

เข้าใจเรื่องเจตสิกได้ดีนี่ครับ

นามปัญญา กับนามสติ (ปัญญินทรีย์+สตินทรีย์เจตสิก) ไปรู้ นามอวิชชา คืออุปาทานว่าเป็นตัวกูของกู(สักกายทิฐิ) ปัญญินทรีย์กับสตินทรีย์+สมาธินทรีย์ นิ่งรู้นิ่งสังเกตเวทนาจากปฏิกิริยาตอบโต้ของ อัตตา
โดยไม่กระทำการใดๆ จน จบกระบวนการและปฏิกิริยาโต้ตอบของ อัตตา (ปัจจุบันอารมณ์ทั้งแม่และลูกดับหมดสิ้นไปต่อหน้าต่อตา) นั่นแหละสติปัญญาซักใจ คือตัวเหตุ อัตตา ดับไปชั่วคราวหรือถาวร ปัจจัยทั้งหลายก็ไม่มีที่กระทบ

สติ ก็ทำหน้าที่สติ
ไม่ได้ซักอะไร อีกแหละ



สติปรากฎ ความไหล-หลง-เผลอ ก็หายไป

ปัญญาก็ไม่ได้ทำหน้าที่ ซักใจ

เพียงแต่ปัญญาปรากฎ อวิชาก็หายไป

วิมุตติปรากฎ

ก็เห็น

อ้าวเวร...ไอ้ตัวที่มันหลงเข้าไปยึดขันธ์...มัน



"กาฝาก" ดี ๆ นี่เอง



อิอิ แอบจำหลวงพ่อมาเล่าน่ะ

สื่อกันด้วยบัญญัติคนละอย่าง ในความหมายเดียวกัน

"เมื่อแสงสว่างมา ความมืดก็หายไป" นี่ว่าตามธรรม

"สะจิตตะ ปริโยทะปะนัง" การชำระจิตของตนให้ขาวรอบ พุทธวจนะบาลี แปลออกมาสื่อในภาษาไทยได้อย่างนี้

แล้วจะเอาอะไรมาชำระใจ? ลองอธิบายในบัญญัติของท่านให้ฟังกันดูนะครับ

ถ้าจะบอกว่า "ไม่มีอะไร ก็ไม่ต้องชำระอะไร" ก็ฟังดูเหมือนดี แต่จะมีสักกี่คนที่เข้าใจและรู้วิธีการ

สติกับปัญญา จับอยู่ที่สภาวธรรมอันมืดมัว เมื่อสติปัญญาแก่กล้าขึ้น ความมืดมัวนั้นก็มลายหายไป ดุจพระอาทิตย์ขึ้นยามเช้า

ใครจะตีความอย่างไรก็ตามใจ ตามระดับสติปัญญา (ปัจจัตตัง)

นิ่งรู้....นะรู้อะไร

นิ่งรู้ นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์ ครับ ท่านกบ

ไม่มีสัตว์ บุคคล ตัวตน เรา เขา มาเกี่ยวข้อง
คนธรรมดา...ไม่มี.....ได้จริงหรือ?

ก็ในเมื่อมีได้ไม่จริง....รู้...มันจะรู้จริงอะไร....ตัวมันเองยังเอาตัวไม่รอดจากอุปาทานขันธ์เลย

ดังนั้น...กระบวนการซักใจโดยธรรมชาติ....ก็เป็นแค่คำปลอบใจตนไปวัน ๆ เท่านั้น

แต่หากว่า....ตัวเองปลอดจากอุปาทานชันธ์แล้ว...ก็ไม่มีอะไรทำให้ต้องไปซักต้องไปล้าง...อีก

กระบวนการนี้....จึงบกพร่อง

บกพร่องที่...เกิดเองเป็นเองโดยธรรมชาติ..

บกพร่องที่...ไม่มีตัวตน..เราเขา..เข้ามาเกี่ยวข้อง...เกี่ยวข้องเพื่อที่จะทิ้ง

การค่อย ๆ ขำระจิตใจ..เป็นเรื่องจำเป็นของคนกำลังน้อย..ที่ฟั้นเชื่อกทีละเส้น ๆ...เชือกก็ขาดไปได้

คนกำลังมาก...เขาตัดฉับทีเดียว..."เธอจงมองโลกเป็นความว่าง"...เชือกก็ขาด

เป็นแบบไหนก็ตามแต่วาสนา..

แล้วผลจะต่างอะไรกับการรู้ลมหายใจ...รู้พองยุบ...? เพียงตัวถูกรู้หยาบละเอียดต่างกัน

กระผมว่าท่านที่เป็นอรหันต์ ก็ไม่ได้หมดความปรุงแต่งมั่งครับ เพียงปรุงแต่ง ด้วย วิชชา แทน อวิชชา ท่านจึงอยู่อย่างเข้าถึงความมีในความไม่มี และ ความไม่มีในความมี นั้นครับ
ช่ายมั้ยหว่าท่าน