....

แปลกดีเน่อะ....ตอบก็ยังตอบว่า...อรหันต์ไม่มีอภิชฉาและโทมนัส..แล้ว

แต่พอมีใครบอกว่า...หักที่ไหน..ก็เอาออกได้...กลับพูดอีกอย่าง..

แล้วมีใครไปว่าสติปัฏฐาน 4 ละคับ...มีแต่อโสกะนั้นแหละ...เข้าใจเอาเอง สติปัฏฐาน 4 ใช้ได้แค่ตรงเวทนา...

สงสัยเพราะไปเห็นในสติปัฏฐานมีคำว่า..เวทนาในเวทนา..ก็เลยเข้าใจผิดอย่างนั้น

เห็นแล้วเพลีย...

เวียนย้ำเพื่อทราบกันอีกสักรอบ....

คนที่ร่ำ ๆ จะเอาแต่ผล....ก๊อปปี๊อรหันต์ผล....ไม่ทำที่เหตุ
คงเข้าใจยาก...

จากพระสูตรที่ยกอ้างมาให้ดูมีอยู่ข้อหนึ่งกล่าวว่า

"ความไม่รู้เหตุแห่งทุกข์ นั่นคืออวิชชา"

เรื่องที่กำลังคุยและถกเถียงกันอยู่นี้ก็กำลังคุยให้เห็นเหตุแห่งทุกข์ให้ชัดและลึกลงไปกว่าที่มีบอกในคำภีร์ซึ่งมีรองรับอยู่ในสภาวธรรมจริงๆ

การพูดย้ำซ้ำแล้วซ้ำอีกเรื่อง "วิเนยยะโลเกอภิชฌาโทมนัสสัง" เอาออกเสียให้ได้ซึ่งความยินดียินร้ายในโลกนั้นก็เพื่อชี้ให้เห็นประเด็นสำคัญของสติปัฏฐาน4 และชี้ไปที่จุดสำคัญที่จะให้เห็นเหตุทุกข์ที่แท้จริงอันจะทำให้เกิดวิชชาตามที่อ้างมาแสดงให้ดูกัน

แต่กบไม่เข้าใจในความนัยอันลึกซึ้งนี้จึงมาโยกโย้ทำให้สับสนวกวนด้วยบัญญัติต่างๆที่ตนตีความและกำหนดเอาเอง อันจะทำให้ผู้ศึกษาเกิดความสับสนลังเลสงสัยจนอาจสูญเสียความเข้าใจอย่างถูกต้องในสาระสำคัญของสติปัฏฐาน . แล้วทำให้พลาดโอกาสอันดีในการจะได้ปฏิบัติไปตามหลักสติปัฏฐาน4 ด้วยความรู้ความเข้าใจอันถูกต้อง จึงขอให้กบย้อนกลับไปวิเคราะห์ข้อคิดความเห็นของตนเองเสียใหม่ว่า

คุณจะถกเถียงเพื่อวัตถุประสงค์อะไรกันแน่ หรือต้องการเพียงเพื่อเอาชนะคะคานกันด้วยวาทะคำพูดและการอ้างอิงพระสูตรมาสนับสนุนความคิดความเห็นของตนเองอย่างผิดๆด้วยความรู้ไม่จริงรู้ไม่ลึก

แต่ก็ไม่เป็นไรไม่มีอะไรในกอไผ่ แสดงความเห็นกันให้เต็มที่ตามช่องทางของตนเองที่สุดก็ทิ้งไว้ให้ผู้ศึกษาใช้วิจารณญาณตัดสินกันเอาเองก็พอ

หากเต็มที่แล้วก็จะได้ไปวิเคราะห์ธรรมในหมวดอื่นเรื่องอื่นสู่กันฟังต่อไปนะครับ

เจริญสุขเจริญธรรมกันทุกๆท่าน

คนที่หยิบยกพระสูตรมาคือ เอกอน นะ...



ท่านอโศกะจะถามเอกอน หรือ ถามอ๊บซ์ อ๊บซ์ กันแน่

เอกอนถือว่าเอกอนจะตอบนะ
ซึ่งอาจจะผิดก็ได้ เพราะ ธรรมอันว่าด้วย อาสวะ และลงถึงอาสวะดับไปนั้น ถือว่าลึกซึ้งมาก
ถ้าเอกอนอธิบายพลาดอะไร ก็ต้องรบกวนผู้รู้ที่ชำนาญออกมาเสริมเพิ่มเติมปรับแก้ไข...

สำหรับเอกอนแล้ว มองเห็นว่า ทุกอย่างจะรวมลงหักลงที่ตรงนั้นเท่านั้น

เพราะสำหรับเอกอนขึ้นชื่อว่า อุปทานขันธ์ 5 เป็น อาสวะ
ไม่ว่าจะหยิบตรงส่วนไหนของ อุปทานขันธ์ 5 ก็ตาม

ตราบเท่าที่ผู้ปฏิบัติยังเดินจิตไปจนกระทั่งทำให้ อาสวะ ดับลงไม่ได้
ก็จะไม่มีทางได้เห็นสิ่งที่ถูกเรียกว่า อวิชชา

พระสูตรนี้ ต่างจากตำราที่เรารับทราบกันโดยทั่วไป
ตรงที่

พระสารีบุตรได้กล่าวถึง อวิชชา โดยลำดับสภาวะจิต
คือ อาสวะดับ จิตประกอบด้วยวิชชา/ปัญญา
จิตซึ่งประกอบด้วยวิชชา/ปัญญา เห็นสภาวะที่ดับไป
และเห็น อวิชชา ที่ดำเนิน/ตั้งอยู่ด้วย อาสวะ

ซึ่งขันธ์ 5 เป็นที่ตั้งของ อาสวะ
การจัดการกับ อวิชชา ด้วย ปัญญา ก็เป็นสภาวะธรรมตรงนี้ล่ะ

ซึ่งจิตที่พ้นไปจาก อาสวะ ก็จะไปตั้งอยู่เหนือความ พอใจ ความไม่พอใจ ต่าง ๆ นานา



ปัญญา ที่เห็นความเป็นไปแห่ง ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค ...

ซึ่ง...โดยระดับปัญญาพระสารีบุตรแล้วท่านจะไม่เห็นการตัดวงจรที่ตรงไหน
จะยิ่งไปกว่า การดับอาสวะ ...

แม้พระพุทธเจ้า ก็จะไม่เห็นการตัดวรจรตรงไหนยิ่งไปกว่า การดับอาสวะ

มีแต่ชั้นหลัง ๆ มา ที่จะสอดแทรกการตัดวงจรในที่ต่าง ๆ
ซึ่งก็ไม่ถือว่าผิดอะไร เพียงแต่ธรรมนั้นยังไม่ใช่ที่สุด...

ใช่ครับ...จะดับ..ต้องดับที่อวิชชา...

ที่ว่าดับตรงนั้นตรงนี้...เป็นแต่เพียงจุดที่คนๆนั้นเเข้าไปสู่อวิชชาได้ง่ายตามบุญบารมีที่สั่งสมมา...

นั้นละ..จึงมีผลเสมอกัน...

พึ่งเห็นตอบถูกตรงนี้แหล่ะดับตรงอวิชา. แต่ทำอย่างไรล่ะอวิชาจะดับ. เห็นกบก็เรียนรู้อยู่มาก อวิชาไม่เห็นดีบสักที. ยังสวดๆๆท่องเรียกเงินอยู่เลยนี่. สงสัยจัง

อนุโมทนา

ก็มองกันคนละมุมเห็นชัดกันคนละจุดนะครับคุณเอก้อน

แต่ผมมองเรื่องกำจัดอาสวะนั้นดูเป็นเรื่องใหญ่มีงานเยอะที่จะต้องศึกษาและทำ

ผมกลับไปมองเห็นการหักออกที่ช่วงต่อของเวทนากับตัณหาเป็นเรื่องง่ายและสอดคล้องกับสติปัฏฐาน 4. พอดีแล้วก็ได้ดีจากการทำตรงนี้จึงมาชักชวนมิตรสหายในธรรมพิสูจน์กันดูนะครับ

ในที่สุดก็คงต้องทางใครทางมัน ทางหนูหนูไต่ ทางไก่ไก่เดิน

นักวิชาการมั่นในตำราทั้งหลายก็มักจะตอบและพูดกันว่า

"ดับที่อวิชชา"

แต่นักปฏิบัติการทั้งหลายกลับชอบที่จะตอบว่า

"ดับที่อัตตา ความเห็นผิดยึดผิด" ซึ่งเห็นง่ายรู้ง่ายและตรงประเด็นสำหรับการปฏิบัติ

พระบรมศาสดาทรงเปิดพระโอฐแสดงธรรมวันที่ 2. ก็ทรงแสดงเรื่อง อนัตตาหรือการดับอัตตาทันที ไม่ใชเรื่องอื่น

นักวิชาการทั้งหลายน่าจะฉุกใจคิดหรือสะกิดใจว่าทำไมพระบรมศาสดาจึงทรงสอนและชี้เน้นเรื่องนี้ทันทีต่อจากปฐมเทศนา น่าจะมีนัยยะสำคัญอะไรซ่อนอยู่ ก่อนที่พระธรรมวินัยจะเพิ่มจาก 1 - 2. ไปเป็น 84,000 พระธรรมขันธ์อันยากจะศึกษาและเข้าใจได้ถูกต้องจบทั้งหมด


การดับอวิชชา เป็นผลพลอยได้ของการเจริญมรรค8

การเจริญสติปัฏฐาน4 ก็คือการเจริญมรรค8 หรือการเจริญการทำลายอาสวะและอวิชชา

อริยสัจ . มรรค 8. อนัตตา โพธิปักขิยธรรม 37 ประการล้วนรวมลงที่การเจริญการพอกพูนความดู เห็น รู้ สังเกต พิจารณาปัจจุบันอารมณ์

จะตรงไหน..ก็ใช้สติปัฏฐาน 4 ทั้งนั้นแหละคับ...ต่างก็ต้องมุ่งไปที่กำจัดอาสวะอวิชชาเหมือน ๆ กัน..จะมากจะน้อยสติปัฏฐาน 4 ก็ต้องมี...

อย่างอโสกะ..อาจถนัดดูตรงเวทนาต่อตัญหา...
อโสกะอาจคิดไม่ถึงว่าผมก็ถนัดดูตรงนี้...

และไม่ว่า..จะดูตรงจุดไหน...หากอภิชฉาและโทมนัส..สงบลง...เพราะสติรู้ทันและเข้าใจ...เกิดปราโมทย์..ปีติ..กายใจสงบ...มีอุเบกขา..สุขสงบ..ก็อย่าด่วนว่า..เราเข้าถึงแล้ว..เราเข้าใจแล้ว..นะครับ...ผมว่ามันยังไม่ถึงที่สุด...

ถ้าจะพูดแบบเอาใจกันนะ..ก็จะพูดว่า..สมยวิมุตติ...
ถ้าจะพูดแบบกลาง ๆ ก็จะพูดว่า...โลกียวิมุตติ
แต่ถ้าจะพูดแบบคนฟังรับไม่ได้..ก็จะพูดว่า..เป็นสมถะอยู่
(พอพูว่าสมถะ..คนฟังก็นึกเถียงว่า.ก็ฉันเข้าใจ..เห็นตามจริง..จริง ๆนะ..จะเป็นสมถะได้ยังงัย..100 ละ 90 ก็จะคิดอย่างนี้ )

ตามเห็นการเกิดดับ. กิจอื่นให้ทำยิ่งขึ้นไปกว่านี้ไม่มี