พระพุทธเจ้าสอนอะไรครับ นำมาให้ดูหน่อยสิ เอาแบบที่เช่นนั้นเห็นว่าสุดยอด เรียกว่าใครได้อ่านได้ศึกษาได้รู้แล้ว ยอมทิ้งลูกทิ้งผัว-เมีย ทิ้งครอบครัวขึ้นเขาเหลียงซานเลยน่านะ เอามานะ

นี่ก็ไม่ตอบ คิกๆๆ ถามว่า พระพุทธเจ้าสอนอะไร เอามาดูหน่อยสิ เอามาๆ เออ

สอนให้กรัชกาย เป็นคนดี อย่ามั่ว นะเออ

สรุปแล้วเหมือนเดิม ไม่ได้เนื้อหาสาระอะไร เช่นนั้น ก็ใกล้จะเป็นเหมือนอโศกเข้าไปทุกทีๆ คือหมดแล้ว เหลือแต่ไส้ติ่ง

ถูกแล้วกรัชกาย

เพราะ กรัชกายไร้สาระ

ปัญหาเดียวของกรัชกาย คือ มั่ว ก๊อปอะไรๆ มา ถูกก็ไม่รู้ ผิดก็ไม่รู้
และยังหลับหูหลับตาตะแบงแบก
สนทนาเอาเหตุเอาผล เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

จึงทำวิปัสสนึก ฟุ้งไปเรื่อยเปื่อย .....
ขอให้ตรงกับ คำแปลของคำศัพท์ ก็ได้ชื่อว่าบรรลุธรรม
เป็นการคิดนึกท่ามกลางความฝัน... อันเลื่อนลอยไปตามคำศัพท์

กรัชกาย ....เลิกมั่วเมื่อไร
คงเข้าใจ สาระ ที่เช่นนั้น ได้สนทนาด้วย

คงเข้าใจ สาระ ที่เช่นนั้น ได้สนทนาด้วย

เอ้างั้นนี่ มีสารธรรมะปฏิบัติพอหรือยัง เป็นวิปัสสนึกหรือวิปัสสนา ถ้าเป็นวิปัสสนึก เช่นนั้นว่าทำยังไง จึงเป็นวิปัสสนา ว่าไปสิ


สวัสดีค่ะ อยู่ปี 2 ค่ะ หัดสวดมนต์นั่งสมาธิเอง โดยมีีแผนว่าปิดเทอมแล้วจะไปบวชเนกขัมมะ
การสวดมนต์และนั่งสมาธิใช้ความรู้ที่พอจำได้สมัยเรียนมัธยม
เขาสอนว่า พุทโธ แล้วถ้าคิดอย่างอื่นก็ปล่อยให้คิดแล้วเอาสติตามไปรู้
กับสอนว่า เสียงเป็นรูป ได้ยินเป็นนาม สอนให้แยกทุกอย่างออกมา

เราถนัดแบบเสียงเป็นรูป ได้ยินเป็นนามค่ะ เพราะพุทโธดูลมหายใจแล้วรู้สึกเกร็ง หายใจลึกเกิน เข้าออกช้าเกินธรรมชาติจนอึดอัด รู้ว่าไม่ต้องไปบังคับมัน แต่ทำไม่ได้อะ
ตอนแรกนั่งไปก็กลัวบ้าเพราะเราหัดเองไม่ได้มีคนดูแล
แต่ตอนนี้เลิกกลัวแล้ว เพราะมีพระ แล้วก็คิดว่าถ้ามีสติใครก็ทำไรเราไม่ได้
ถ้าเจออะไรก็จะแผ่เมตตาไว้ก่อน ถือว่าผ่านด่านความกลัวแล้วละกันนะ

ปัญหาใหญ่ต่อไป ที่จะขอคำปรึกษา คือนั่งสมาธิได้แค่แป๊ปเดียว ใจมันสั่งว่าเบื่อแล้ว เลิกๆ ลืมตาๆ เราเลยถามตัวเองว่าเลิกแล้วจะทำอะไร มันก็ตอบไม่ได้ หนังสือก็ไม่ได้อยากอ่าน นอนก็ไม่หลับ ไม่รู้ถ้าเลิกจะทำอะไร แล้วจะเลิกไปทำไม คิดงี้ก็นั่งต่อได้อีกสักพัก มันก็มาใหม่
เลยกำหนดว่า อยากเลิกหนอ อยากเลิกหนอ ก็ช่วยได้นิดนึง สักพักมาใหม่ เผลอนิดเดียวก็ออกจากสมาธิ

ช่วยด้วย แก้ยังไงคะ
เมื่อก่อนไม่เป็นอย่างนี้ นั่งสมาธิในห้องเรียน บางทีพระสั่งให้แผ่เมตตา ลืมตาแล้ว เรายังรู้สึกว่าจะให้นั่งต่อก็ได้สบายๆ
เดี๋ยวนี้ใจไม่นิ่งเป็นอย่างที่บอก แก้ยังไงดีคะ

ปล อาการนี้เป็นกับการสวดมนต์ด้วยนะคะ

ใจมันสั่งว่าเบื่อแล้ว เลิกๆ ลืมตาๆ

เรา เลยถามตัวเองว่าเลิกแล้วจะทำอะไร มันก็ตอบไม่ได้ หนังสือก็ไม่ได้อยากอ่าน นอนก็ไม่หลับ ไม่รู้ถ้าเลิกจะทำอะไร แล้วจะเลิกไปทำไม

คิด งี้ก็นั่งต่อได้อีกสักพัก มันก็มาใหม่
เลยกำหนดว่า อยากเลิกหนอ อยากเลิกหนอ ก็ช่วยได้นิดนึง (สักพักมาใหม่)

พอดีเมื่อวานได้นั่งสมาธิแล้วได้กำหนดพุธ-โธเมื่อจิตสงบก็ พิจารณากายในกาย เช่นหายใจเข้าเป็นลมเข้าไปสู่ร่างกายออกมาพิจาณาสิ่งปฏิกูลในร่างกายไป สักพัก เหมือนเปลี่ยนฐานะตัวเองเป็นผู้ดู มีสติ เห็นเหมือนภาพ มีกล่องใบใหญ่มาก สีขาว

ทันใดนั้นกายก็ถูกแยกออกเป็นส่วนๆ เช่น ปอด ม้าม ตับ ไต ไส้ สมอง เล็บ ขน ฟัน หลุดเอาไปรวมในกล่องนั้น แล้วก็มีภาพพ่อ แม่ คนที่มีใจผูกพันธ์ ถูกแยกกายออกเป็นชิ้นๆเหมือนเราอวัยวะถูกรวมไปในกล่องใหญ่ใบนั้น จิตเรามันอยากเห็นอะไรในกล่องพอมองลงไปก็เห็นแต่อวัยวะต่างๆกองรวมกัน

ทันใดก็มีเสียงหนึ่งถามว่า "กายเธออยู่ที่ไหน" เมื่อได้เห็นแบบนี้ก็เลยตอบว่า "ไม่มี" แล้วเสียงนั้นก็ตอบว่า "แล้วจิตเธออยู่ที่ไหน" ดิฉันพยายามมองหาคำตอบว่า จิตอยู่ที่ไหน เพราะตอนนี้กายไม่มีแล้ว ก็จะบริกรรมพุธโธต่อแต่ ไม่มีกายก็ไม่มีลม คำบริกรรมก็หาย มันมีสภาวะที่โล่งๆว่างๆ เลยตอบไปว่า "จิตก็คงไม่มี" แล้วมันก็สว่างวาบแล้วเหมือนมีกระแสไฟกระจายไปทั่วความสว่างนั้น

อยากจะถามผู้รู้ ว่า

1.สิ่งที่เกิดขึ้นนี่คืออะไร เป็นนิมิตอะไร อะไรแสดงธรรมอยู่
2.ดิฉันควรปฏิบัติต่อไปอย่างไร

ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 2 ครั้งแรก ดิฉันเห็นตัวเองเป็นซากศพ มีอะไรมากัดกิน
ส่วนครั้งอื่นๆ จะไม่เกิดนิมิตเกิดแต่ความสว่างจ้า สถาวะสงบสุข

สวัสดีค่ะ อยู่ปี 2 ค่ะ หัดสวดมนต์นั่งสมาธิเอง โดยมีีแผนว่าปิดเทอมแล้วจะไปบวชเนกขัมมะ
การสวดมนต์และนั่งสมาธิใช้ความรู้ที่พอจำได้สมัยเรียนมัธยม
เขาสอนว่า พุทโธ แล้วถ้าคิดอย่างอื่นก็ปล่อยให้คิดแล้วเอาสติตามไปรู้
กับสอนว่า เสียงเป็นรูป ได้ยินเป็นนาม สอนให้แยกทุกอย่างออกมา

เราถนัดแบบเสียงเป็นรูป ได้ยินเป็นนามค่ะ เพราะพุทโธดูลมหายใจแล้วรู้สึกเกร็ง หายใจลึกเกิน เข้าออกช้าเกินธรรมชาติจนอึดอัด รู้ว่าไม่ต้องไปบังคับมัน แต่ทำไม่ได้อะ
ตอนแรกนั่งไปก็กลัวบ้าเพราะเราหัดเองไม่ได้มีคนดูแล
แต่ตอนนี้เลิกกลัวแล้ว เพราะมีพระ แล้วก็คิดว่าถ้ามีสติใครก็ทำไรเราไม่ได้
ถ้าเจออะไรก็จะแผ่เมตตาไว้ก่อน ถือว่าผ่านด่านความกลัวแล้วละกันนะ

ปัญหาใหญ่ต่อไป ที่จะขอคำปรึกษา คือนั่งสมาธิได้แค่แป๊ปเดียว ใจมันสั่งว่าเบื่อแล้ว เลิกๆ ลืมตาๆ เราเลยถามตัวเองว่าเลิกแล้วจะทำอะไร มันก็ตอบไม่ได้ หนังสือก็ไม่ได้อยากอ่าน นอนก็ไม่หลับ ไม่รู้ถ้าเลิกจะทำอะไร แล้วจะเลิกไปทำไม คิดงี้ก็นั่งต่อได้อีกสักพัก มันก็มาใหม่
เลยกำหนดว่า อยากเลิกหนอ อยากเลิกหนอ ก็ช่วยได้นิดนึง สักพักมาใหม่ เผลอนิดเดียวก็ออกจากสมาธิ

ช่วยด้วย แก้ยังไงคะ
เมื่อก่อนไม่เป็นอย่างนี้ นั่งสมาธิในห้องเรียน บางทีพระสั่งให้แผ่เมตตา ลืมตาแล้ว เรายังรู้สึกว่าจะให้นั่งต่อก็ได้สบายๆ
เดี๋ยวนี้ใจไม่นิ่งเป็นอย่างที่บอก แก้ยังไงดีคะ

ปล อาการนี้เป็นกับการสวดมนต์ด้วยนะคะ

คำถามภาคปฏิบัติทางจิตโดยตรง จะแลเห็นแนวปฏิบัติกรรมฐานอยู่ 3 วิธี คือ พุทโธ, เสียงเป็นรูป ได้ยินเป็นนาม กับ วิธีพอง-ยุบ (อยากเลิกหนอๆๆๆ คือ คิดอยากเลิก...) เขาใช้ปนๆกัน

เขาชอบวิธีคิดแยกรูปนามเอา (คิดอยากให้มันเป็นวิปัสสนา)

ก็จะแลเห็นทางติดตันของสองวิธี คือ พุทโธ กับ เสียงเป็นรูป ได้ยินเป็นนาม กล่าวคือ เมื่อเกิดปัญหา เขาไปไม่เป็น จึงนั่งคิดอยู่คนเดียว (จิตเกิด-ดับ = ถาม ตอบ ๆ)

จนแต้มก็

คิด งี้ก็นั่งต่อได้อีกสักพัก มันก็มาใหม่
เลยกำหนดว่า อยากเลิกหนอ อยากเลิกหนอ ก็ช่วยได้นิดนึง (สักพักมาใหม่)"

คือลักษณะการเกิด-ดับของรูปนามทั้งนั้น แต่เขาไม่รู้ตามที่มันเป็น จะเอาสิ่งที่ตัวเองต้องการให้มันเป็น คือ ที่เน้นสีแดง

จุดที่บกพร่องซึ่งต้องเสริมสำหรับผู้ปฏิบัติธรรม ผู้ผฏิบัติจิตตภาวนา ปัญญาภาวนา มันต้องมีหลักยึด เช่น ลมเข้าออก อาการพอง-ยุบ นี่คือหลักยึดใหญ่ ส่วนอารมณ์อื่นๆเช่นความรู้สึกนึกคิดที่แทรกขึ้นมา อารมณ์รอง กำหนดรู้ตามที่มันเป็น ตามที่รู้สึก แล้วจิตมาเกาะรับรู้หลักใหญ่ คือ อาการพอง-ยุบ แล้วก็มิใช่กำหนดรู้ครั้งเดียวพอ ไม่ใช่ๆ ต้องกำหนดรู้ตามนั้นทุกครั้งทุกขณะ ที่มันแทรกเข้ามา

สรุป วิธีปฏิบัติสองวิธีแรก ตัน คือ เมื่อสภาวะธรรมดาๆปรากฏต่อหน้าต่อตาไปไม่เป็น

ผัสสะ เวทนา ตัณหา อุปทาน ภพ

ส่วนที่กรัชกาย อธิบายมาทั้งหมด เหตุปัจจัยจาก ความไม่รู้ชัดในผัสสะ ที่เกิดขึ้น

และไม่รู้จักการเจริญอิทธิบาท ๔ สมาธิ

ไม่ต้องเอาอะไรมากหรอก บอกความหมายของศัพท์ ๕ ตัวนั้นชัดๆ เอาชัดๆนะ

มุกต่างๆ ที่กรัชกายนำใช้

แป่กไปนานแล้ว

จุดที่บกพร่องซึ่งต้องเสริมสำหรับผู้ปฏิบัติธรรม ผู้ปฏิบัติจิตตภาวนา ปัญญาภาวนา มันต้องมีหลักยึด เช่น ลมเข้าออก อาการพอง-ยุบ นี่คือหลักยึดใหญ่ ส่วนอารมณ์อื่นๆเช่นความรู้สึกนึกคิดที่แทรกขึ้นมา อารมณ์รอง กำหนดรู้ตามที่มันเป็น ตามที่รู้สึก แล้วจิตมาเกาะรับรู้หลักใหญ่ คือ อาการพอง-ยุบ แล้วก็มิใช่กำหนดรู้ครั้งเดียวพอ ไม่ใช่ๆ ต้องกำหนดรู้ตามนั้นทุกครั้งทุกขณะ ที่มันแทรกเข้ามา

สรุป วิธีปฏิบัติสองวิธีแรก ตัน คือ เมื่อสภาวะธรรมดาๆปรากฏต่อหน้าต่อตาไปไม่เป็น