ผมจะเป็นพระอริยะ หรือไม่ได้เป็น อย่ามาใส่ใจหยิบขึ้นมาเป็นประเด็นเลยครับ ใสใจเนื้อความดีกว่า

ก็ผมอ่านพระธรรมคำสอน พิจารณาศึกษาพระธรรมคำสอน ความเห็นผมก็ออกมาอย่างนี้ จึงกล่าวออก
มากอย่างนี้ หากเห็นผิดตรงไหนก็ชี้บอกได้ครับ

ก็บอกว่า นั่นคุณเอาตำรามาว่า ไม่ใช่ลงมือทำ จริงไม่จริง

แบบนี้นะถ้าปฏิบัติบ้าขอรับ

นี่ก็อารมณ์สมถะ ไม่ใช่อารมณ์วิปัสสนา แต่วิปัสสนาก็ต้องไปทางนี้แหละไปอีก


เดินจงกรมซักพัก แว้บนึงก้มไปมองที่เท้า เห็นว่าเท้าที่เดินอยู่ไม่ใช่ตัวเรา ความรู้สึกเหมือนเรามองศพคนอื่น แต่ว่าพอเห็นเช่นนั้นความกลัวผุดขึ้น จิตมันก็เลยถอยออกมาจากความรู้สึกนั้น
ที่เห็นเช่นนี้ ปฏิบัติถูกต้องไหมครับ?
ถ้าผิด/ถูก ควรทำอย่างไรต่อไป?

อื้มครับ ผมไม่ค่อยได้ลงมือทำ ทำน้อย ทำเนือง ๆ แล้วคุณกรัชกายจะมาใส่ใจทำไมในปฏิปทาของผม
ก็สาระประเด็นมันอยู่ในสิ่งที่ผมโพส

เห็นว่าทำมา ก็อยากรู้ว่าทำรูปแบบไหนมา กรัชกายว่า คุณไม่เคยทำ

ออกตัวก่อนว่าผมไม่ใช่ผู้ปฏิบัติอย่างเคร่งครัดหรือมีความรู้อะไรมากมาย จะตอบอย่างที่เคยได้ศึกษามาจากพระไตรปิฏก และสภาวะที่เห็น ตามความคิดของตนขอให้พิจารณากันเอง เพราะทุกคนก็มุ่งอยากจะปฏิบัติเหลือเกิน โดยไม่ได้ศึกษาพระไตรปิฏกหรือเรียนพระพุทธพจน์เท่าที่ควร

บุคคลท่านนี้เห็นเป็นกล้ามเนื้ออะไรเทือกนี้เป็นอารมณ์ของสมถกัมมัฏฐาน เป็นการเพ่งจนกระทั่งจิตสงบ มีอารมณ์เป็นหนึ่ง ถ้าผมจะให้คำแนะนำก็ ก็จะบอกว่า สิ่งที่ปรากฎนั้นเป็นเพียงรูปที่ปรากฎทางตา เป็นอายตนะอย่างหนึ่งที่เกิดและดับ ไม่ใช่กล้ามเนื่อไม่ใช่สัตว์บุคคล แต่เป็นเพียงสีสันที่ปรากฎให้เห็น แล้วก็เปลี่ยนไป

มันก็เปลี่ยนไปนั่นไง

เป็นการเพ่งจนได้สมาธินิมิต เป็นอารมณ์ของสมถะ

ก็เค้าเห็นเป็นกล้ามเนื้อเป็นกระดูก เป็นอารมณ์สมมุติบัญญัติทั้งนั้น
เค้าไม่ได้เห็นโดยความเป็นอายตนะหรือขันธ์เลย

กรัชกายว่าคิดว่าผมไม่เคยทำ กรัชกายจะได้ประโยชน์อะไรจากความคิดนั้น ก็สาระมันอยู่ในสิ่งที่ผมพูด
ถ้าไม่ละความคิดนั้นจะเห็นสาระ ประโยชน์จากการสนทนาได้ยังไง วางความคิดนั้นลงก่อนพิจารณาเนื้อความ สงสัยข้อไหนก็ตั้งคำถามแล้วผมจะตอบว่าทำไมจึงกล่าวอย่างนั้นจากประสบการณ์จากครูอาจารย์
หรือจากพระธรรมคำสอน

ถามข้อนี้

นั่งสมาธิแล้วเหมือนร่างกายถูกกรีด

หนูเป็นคนหนึ่งที่นั่งสมาธิเป็นประจำ โดยอาจจะไม่ถูกวิธีเท่าไรนักเพราะหาหนังสือจากที่มีหลายท่านเขียนเอาไว้และ
จากคำแนะนำของหลายๆท่านจากเว็ป... และก็ไม่เคยไปสถานปฏิบัติธรรมที่ไหนเลยส่วนใหญ่จะศึกษาหาข้อมูลเองเกี่ยวกับ การนั่งสมาธิ ซึ่งใช้เวลาในการนั่งสมาธิแต่ละครั้งก็ประมาณครึ่ง-หนึ่ง ชั่วโมงต่อวันค่ะ บางวันถ้าเวลามีน้อยจริงๆก็ประมาณ 15 นาทีค่ะ ตอนนั่งสมาธิก็ไม่เคยมีอาการอะไรให้เห็นค่ะ เพียงแค่จิต ใจสงบมากขึ้นเท่านั้น หลังจากออกจากสมาธิก็สวดมนต์ไหว้พระและแผ่เมตตา ทุกครั้ง แล้วก็เข้านอน

มีอยู่ครั้งหนึ่งที่หลังจากนั่งสมาธิแล้ว แล้วกำลังจะนอนพอหลับตา เพื่อจะนอนซักพัก ซึ่งจะอยู่ในช่วงกึ่งหลับกึ่งตื่นจะรู้สึกเหมือนร่างกายถูกของมีคมกรีดทั่งร่างเลยค่ะ หลังจากนั้นจะมีอาการตัวลอยขึ้นสูงมาก เหมือนจะสูงกว่าหลังคา บ้านซะอีก ตอนนั้นรู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลาเลยค่ะแต่รู้สึกตัวแบบเบลอๆ ทั้งๆที่ก็นอนหลับตาอยู่ คล้ายๆกับกำลังฝันแต่ไม่ได้ฝันค่ะหลังจาก นั้นตัวก็ลอยกลับลงมาที่เดิม แล้วรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในก้อน น้ำแข็งขนาดใหญ่ รู้สึกว่ามันเย็นมาก จนต้องลืมตาแล้วต้องไปหาผ้าห่มมาห่มเพิ่มหลาย ผืนเพราะหนาวมาก คิดอยู่ตลอดว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น คิดจนหลับไป

บางครั้งพอหลับตากำลังจะนอนซึ่งก็อยู่ในช่วงกึ่งหลับกึ่งตื่นอีกนั่นแหละ ก็รู้สึกสว่างจ้าเหมือนมีคนเอาไฟสปอร์ทไลท์ดวงใหญ่ๆมาส่องที่หน้า ขณะที่
กำลังนอนค่ะ

พอตื่นขึ้นมาตอนเช้ารู้สึกเบื่อหน่ายชีวิตเบื่อหน่ายโลกเหมือนอยากตัดขาดจากโลกไปเลยค่ะ แต่ รู้สึกแบบสงบๆนะคะ.. และก็เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้ง อยากทราบว่าอาการที่ว่านั้นเกิดจากอะไร เกี่ยวข้องกับการนั่งสมาธิหรือเปล่า

อาการต่าง ๆ เหล่านี้ผมไม่เคยเจอ ความรู้สึกเบื่อหน่ายชีวิตอยากตัดขาดจากโลกไปเลยนี้ พูดตามตรงก็เป็นความปรุงแต่ง ผมเคยเกิดความเบื่อหน่ายเหมือนกัน ตอนนั้นอ่านคำสอนพระพุทธเจ้าให้พระเถระพิจารณาผ้าขาว ผมอ่านแค่นั้นใจก็ตระหนักว่าผ้าขาวนี้ไม่มีทางขาวอย่างนี้ตลอดไป มีความแปรเปลี่ยนเป็นธรรมดา
ตระหนักในใจอย่างนี้ก็ก้มหน้าน้ำตาไหล ขนลุกผ่าว ๆ ๆ ที่ท้ายทอย รำพึงในใจแค่นี่เองที่พระพุทธเจ้าสอน
แล้วจิตใจก็ตั่งมั่นกับกายใจ มีสติเด่นชัดขึ้นมา

ที่แนะนำได้ก็มีเพียงอะไรเกิดขึ้นให้มีสติ ที่ว่าเจริญสติ ๆ นี้ก็เพื่อพิจารณาสิ่งที่เกิดขึ้นของรูปนามการใจนี้แหละ จะเกิดอะไรพิศดารแค่ไหนก็ให้มีสติตั่งมั่นไว้ มีพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นหลักยึดเหนี่ยวจิตใจ

ที่คุณเล่าของคุณมานั่นแหละ เป็นใบประกาศรับรองว่าเคยทำอะไรไม่เคยทำอะไร ทำทำแค่ไหนเพียงไร อะไร

คุณยังอยู่ระดับศรัทธา อ่านคำสอนทางหนังสือแล้วเกิดความเลื่อมใส เกิดปีติ น้ำหูน้ำตาไหล แต่ยังไม่ถึงระดับเข้าสู่สงครามวัดใจ วัดสติ เจริญสติๆอย่างว่า

ตอนแรกดิฉันมีอาการผิดปกติทางกายแล้วไปถามผู้สอน
แล้วได้คำตอบที่ไม่สมเหตุผลมากเลย จึงขาดความไว้ใจในตัวผู้สอน
คราวนี้พอเกิดอย่างอื่นตามมาก็ไม่ได้ถามอีก
ต่อมาทั้งตาฝาด หูแว่ว ได้ยินอะไรแบบพิเศษจากปกติ ก็คิดว่าตัวเองวิเศษ ไม่ไปถามผู้ฝึกสอนอีก เพราะขาดความไว้วางใจ แถมหลงในสิ่งลวงนั้นแล้วด้วย เป็นหนักจนต้องไปอยู่โรงพยาบาล และก็รักษาจนรู้ตัวและเข้าใจแล้วว่าเป็นเรื่องไม่จริง
แต่ยังมีอาการอย่างนึงที่ยังไม่หายคือใจแว่ว (ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรดีค่ะ เพราะมันคล้ายหูแว่ว แต่เสียงเหมือนมีคนอื่นพูดมาจากใจเรา)
กินยาตามหมอสั่งมาก็หลายเดือนก็ยังไม่หาย ยังงงอยู่ว่าเป็นไปได้อย่างไร
เสียงที่ได้ยินบอกว่า ไม่หายหรอกต้องเป็นคนจิตผิดปกติไปตลอดบ้างละ ต้องไปฝึกสมาธิต่อให้หายบ้างละ
ฟังไปก็งงไปเรื่อยค่ะ เข้าใจว่ามันเป็นอาการจิตเภทแบบที่หมอบอก
แต่ไม่รู้ว่าต้องเดินทางไปสุดวิธีรักษาแบบคนเป็นโรคจิต หรือควรกลับมาทางทำสมาธิแทน
แต่กลัวตอนที่ร่างกายผิดปกติ กลัวเป็นอีกแล้วจะไม่หายคราวนี้
(จขกท. คคห.6)
http://topicstock.pantip.com/religious/ ... 85609.html

ศรัทธา..ของเลิฟนี้..เป็นศรัทธาที่เกิดจากปัญญา..ที่ไปเห็นบางอย่างตามที่พระองค์สอนใว้แล้ว...ไม่สงสัยในคุณธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า..

ต่างจากตัวอย่าง..ที่กักกายยกมา..เด็กประถมเพิ่งเจอข้อสอบดันชมว่าเข้าสู่สงครามวัดจิตวัดใจซะแล้ว.ปานว่าเป็นสงครามครั้งสุดท้าย..งั้นแหละ...

กักกาย ป๋าดัน...