ความว่าง แล้วอะไรไปรู้ว่าง...?? ครับ ก็คือ จิต..การรู้ทันจิต จิต รู้ จิต ยกตัวอย่าง เมื่อสติไปรู้ความโกรธ ความโกรธ ก็คือ ฐานของสติ เป็นกรรมฐาน เป็นอารมณ์กรรมฐาน หรือเป็นที่ตั้งของสติได้ ให้เกิด รู้ เกิด ความเข้าใจ เกิดปัญญาได้ การระลึกรู้ความโกรธ ก็คือโดยหลัก เป็น ธรรมานุปัสสนาสติปัฏฐาน ความโกรธ หรือ ความพยาบาท...อันนี้ยกตัวอย่าง..ครับ การดูความว่าง เพ่งความว่าง หรือปฏิบัติไป ไปอยู่กับความว่าง บางคน ว่างจนไม่รู้ ร่างกายหายไปไหนก็มี ไม่เห็นตัวเอง..ก็ตกใจ แท้จริงแล้ว ความว่าง ก็ถูกรู้ โดยจิต จิตไปรู้ความว่าง...ความว่างก็หายไป เพราะมันยังมีจิตที่คอยรู้อยู่
...การปฏิบัติธรรม บางครั้งก็ต้องใช้หลักธรรมคำสอนมาอบรมใจ มาฝึกหัดใจ มาปลอบใจ มาเตือนใจ แต่ให้เข้าใจว่า มันไม่ใช่วิปัสสนา..วิปัสสนา คือ การระลึกรู้ สิ่งที่ปรากฏ
...แต่เราใช้ วิปัสสนาบ้าง สมถะ บ้าง ใชแนวความคิดบ้าง ใช้คำสอนมาอบรมบ้าง เรียกว่ากำหราบกิเลสทีี่มันหยาบๆ ให้ราบคาบลงไปได้บ้าง
ก็ขอให้ฟัง บ้าง อ่าน บ้าง และศึกษาธรรมะบ้าง และสุดท้ายคือ การปฎิบัติ เป็นนิจ เป็นกิจอยู่เนื่องๆ และที่สำคัญ ปฏิบัติแล้วก็ต้องหัด ปล่อยวาง บ้าง รู้ อะไรก็ปล่อย รู้จักปล่อยวาง วางเฉย ไม่เดือด ไม่ร้อน ไม่เพ่งแต่ก็ไม่เผลอ สติสัมปะชัญญะมันจะ ชำระกันได้..อันนี้ก็ เข้ามาโพสน์ เป็นเพื่อน เป็นกำลังใจ ขอให้การปฏิบัติ เจริญๆยิ่งๆขึ้นไปครับ ขอเจริญในธรรม

สมาธิทุกอย่างมีประโยชน์ ทำให้ลาดเอียงไปโน้มเอียงไปนิพพาน.